Veere

Nadat we twee jaar geleden ons ongeboren zoontje Djeppe verloren waren door zwangerschapsvergiftiging, durfden we een nieuwe zwangerschap weer aan; dit ondanks dat het weer een risico zou zijn vanwege Lynns auto-immuunziekte en nieraandoening. In eerste instantie ging de zwangerschap boven verwachting goed. De foetus groeide goed, en ook Lynn voelde zich prima. Alles ging eigenlijk beter dan verwacht, en ook de gynaecoloog was enthousiast over het verloop. Zo rond 26 weken zwangerschap kon Siebe zelfs nog een weekje gaan skiën.

Maar toen Siebe amper twee dagen terug was uit Oostenrijk, voelde Lynn zich niet lekker worden. Ze kon de vinger er niet op leggen en omdat we nadrukkelijk van de artsen te horen hadden gekregen dat we langs moesten komen als er iets was, gingen we ter controle naar het ziekenhuis. Wat volgt is een achtbaan van gebeurtenissen. Lynns bloeddruk bleek veel te hoog, en er moest een flinke hoeveelheid magnesiumsulfaat aan te pas komen om die weer stabiel te krijgen. Voor we het wisten zaten we in een transportambulance naar het academisch ziekenhuis in Leiden.

In Leiden werd duidelijk, inmiddels 27 weken in de zwangerschap, dat opnieuw zwangerschapsvergiftiging had toegeslagen. Omdat met deze termijn elke dag telt, werd Lynns bloeddruk kunstmatig laag gehouden zodat ons dochtertje zo lang mogelijk binnen kon blijven. Elke dag opnieuw was het afwachten of de artsen zouden besluiten het kind te gaan halen. Vooral toen de nierfunctie het leek te laten afweten, was het even heel spannend welk besluit de volgende ochtend zou vallen. We hebben geen idee of het geholpen heeft, maar nadat Siebe die avond reiki op Lynns nieren had uitgeoefend was die functie de volgende dag weer goed. Door het oog van de naald gekropen, en ineens konden we een heel aantal dagen verder. Maar tien dagen na opname was de koek op, en was de bloeddruk niet langer te beteugelen. De artsen besloten de bevalling te gaan inleiden.

Lynn kreeg weeënopwekkers toegediend en een ballonnetje ingebracht om de ontsluiting te starten. Na een aantal uren ging het verkeerd. De gynaecoloog zag dat Veeres hartfrequentie bij iedere wee sterk terugliep. Omdat ze het niet vertrouwde, besloot ze tot een spoedkeizersnede. Tijdens de bevalling bleek dat Veere volledig klem zat in de baarmoeder. De gynaecoloog had de grootste moeite om haar eruit te halen. Het was voor ons een angstig moment, wachtend op het sein dat we bij haar mochten. Uiteindelijk mocht Siebe bij de kinderarts komen om Veere even te bekijken. Veere was helemaal bont en blauw, maar ze ademde en huilde een beetje.

Sindsdien is het eigenlijk alleen maar beter gegaan. We zijn heel gelukkig dat ze geen infecties heeft gehad en geen beademing nodig heeft gehad. Ze groeit als kool, en met een beetje geluk mag ze over een week of twee (dan 8 weken oud) naar huis. Ze drinkt inmiddels haar eerste flesjes en we zien ernaar uit om haar thuis te mogen verzorgen. Na wekenlang tweemaal per dag naar het ziekenhuis te gaan zijn we daar wel aan toe, eerlijk gezegd…

Hier kun je de blog lezen over Veere.