Sofie

Van de fotograaf:

Mama Hanneke lag, voordat Sofie ter wereld kwam, al ter observatie in het Deventer ziekenhuis. Haar leverwaarden gingen op en neer en er werd HELPP (ernstige zwangerschapsvergiftiging) bij haar geconstateerd. Omdat Hanneke zich steeds slechter voelde, moest kleine Sofie met 33 (+1) weken middels een spoedkeizersnede worden gehaald.

Sofie had nog wel langer bij haar mama in de buik willen blijven, want na de geboorte haalde ze nog geen adem. Uiteindelijk is dit goed gekomen en werd ze overgebracht naar de afdeling neonatologie.

Hier ligt ze nu bijna 2 weken en het gaat goed met haar. Ze is haar geboortegewicht ruim gepasseerd en weegt nu al over de 2 kg. Ook drinkt ze al zelf uit de fles en krijgt ze af en toe nog wat melk via de sondevoeding.

Tijdens de reportage was Sofie heerlijk in slaap en vond het allemaal prima wat er gebeurde. Helemaal ontspannen was ze toen ze het flesje van mama kreeg en ook nog even mocht knuffelen met papa! Prachtig om te zien! Een pittige tante die het liefst zo snel mogelijk met papa Igor, mama Hanneke en grote broer Sem mee naar huis wil.

Lieve Igor, Hanneke en Sem: ik wens jullie alle geluk en gezondheid. En lieve, knappe Sofie: je hebt mij nu al ingepakt! Groei maar lekker door, dan mag je vlug naar huis met je lieve papa, mama en grote broer.

Liefs, Danique

——————————-

Van de ouders:

6 jaar geleden ben ik bevallen van onze zoon Sem. Sem is 6 weken te vroeg geboren in ziekenhuis Deventer nadat bekend werd dat ik HELLP (zwangerschapsvergiftiging) had. Nu, 6 jaar later, heb ik weer een kindje, onze dochter Sofie, op de wereld mogen zetten en weer werd er in een vroeg stadium van mijn zwangerschap HELLP geconstateerd.

Al weken voelde ik me niet lekker, stopte ik in mijn 27ste week zwangerschap met werken en zat ik 2 x per week in het ziekenhuis om bloed en urine te laten checken. Tijdens mijn 32ste week zwangerschap had mijn gynaecoloog een vervelend “onderbuik” gevoel en stelde voor om mij vroegtijdig op te nemen in het ziekenhuis ter observatie. Na opname werden de longrijping prikken meteen gezet en was het verder afwachten. Het kon nog wel 3 weken duren voordat de jongedame gehaald zou worden ivm een voor- en onderliggende placenta. Maar niets was minder waar! 3 dagen na opname voelde ik me ‘s ochtends prima. (Inmiddels 33 weken zwanger) Mijn bloedwaarden waren weer wat beter dan de dag ervoor en er zaten weinig eiwitten in de urine. Tot de lunch ging het goed, voelde me prima, kreeg bezoek van mijn ouders en lunchte met een andere moeder in spe. Maar naarmate de middag vorderde voelde ik me steeds slechter worden. Het gevoel dat mijn eten bleef hangen en tegen 17:00 uur voelde ik me koud en rillerig. Mijn man en zoontje Sem kwamen en ik vertelde dat ik me niet lekker voelde en ben gaan douchen. Na het douchen werd ik alleen maar slechter. De “pijn” in mijn leverstreek werd steeds erger. In overleg met de verpleging ben ik tegen 19:00 uur verhuisd naar een 1 persoons kamer. De avond vorderde en ik kan je vertellen dat ik nog nooit zo veel pijn heb gehad dan die avond. Het gevoel dat mijn lever uit mijn lichaam wilde springen zonder dat daarvoor een open plek was…

Na een avond met veel pijn, leverwaardes die torenhoog werden en een onbeschrijfbare pijn in mijn leverstreek, was er nog een ander probleem. Mijn bloed wilde niet meer stollen, maar omdat ze mijn kindje dmv een keizersnede ter wereld moesten brengen, werd er gekozen om mij om 2:30 uur naar de OK te brengen voor een spoed keizersnee onder algehele narcose. Ik kan niet anders zeggen dat ik dit erg verdrietig vond. Maar wat moet, dat moet! Dus om 2:51 uur was daar onze Sofie. Na wat opstart problemen, maakte Sofie het naar omstandigheden goed. Papa mocht nog een klein stukje navelstreng doorknippen, waarna hij Sofie op de neonatologie al vast mocht houden.

Ik werd ondertussen opgelapt in de OK en was met een uurtje weer terug op de IC. Gelukkig voelde ik me na de bevalling van Sofie al heel snel beter worden en mocht ik na 5 dagen naar huis. Onze Sofie moest helaas nog blijven…

Sofie kreeg een “logeerbed” op de neonatologie in de trant van een couveuse en met wat mooie plakkers en een enkelbandje werd Sofie mooi versierd waardoor ze goed in de gaten gehouden kon worden. Met een aantal dagen liet Sofie zien dat ze goed op temperatuur kon blijven en mocht ze verhuizen naar een gewone wieg!

Een hockey vriendinnetje attendeerde me op Earlybirds. Na inschrijving werd ik via de mail al snel benaderd door Danique. Zij wilde namens de Stichting wel foto’s komen maken van Sofie en ons gezin. Danique gaf ons direct het gevoel dat we een “vriendin” mee hadden genomen ipv iemand die we nog nooit hadden gezien. Ze was “warm” en begaan en liet ons niet poseren. Foto’s gewoon zoals we zelf zijn… Na 1,5 uur liepen we naar buiten met een goed gevoel. Onze Sofie had haarzelf die ochtend van haar beste kant laten zien…. Slapen, slapen, slapen haha. En wat zijn de foto’s mooi geworden. We zijn er ontzettend blij mee!

Danique; nogmaals dank voor je warmte, rust en de mooie foto’s. Ik kan het iedereen aanraden die ooit in een soort gelijke situatie terecht komt als waar wij in terecht zijn gekomen. Je wenst het niemand toe, maar als je dan te maken krijgt met een kindje die eerder ter wereld komt en op de neonatologie moet verblijven, dan is dit een prachtig aandenken aan een verwarrende, geleefde periode maar met heel veel kleine en grote geniet-momenten.

Sofie is inmiddels thuis, (36,4 naar huis) waar het echte genieten kan gaan beginnen!!