Yenthe & Jason

Twee kindjes, wat blijft het bijzonder!

Ik voel mij als Earlybirds fotograaf altijd vereerd wanneer ouders mij toelaten tot hun kostbaarste bezit. Wanneer ouders dan toestemming geven om foto’s te delen van deze bijzondere reportage, dan ben ik trots. Trots op het werk dat ik mag doen, trots op de herinneringen die ik mag maken. Ook van deze twee kleine kanjers mocht ik een tastbare herinnering vastleggen. Wat vonden ze het heerlijk om bij elkaar te liggen, van elkaar te genieten. Ze zullen de rest van hun leven een hele bijzondere band hebben.

We hebben een heel leuk en lang gesprek gehad, over de schrik van de veel te vroege vreugde, de eerste spannende weken, hun verhuizing van het UMCG naar het Scheperziekenhuis in Emmen en uiteindelijk afgelopen week naar huis! Eindelijk genieten, echt zelf voor hun kindjes zorgen. Moeder plaatste een gedichtje toen ze thuis kwamen:

Niet meer ‘s ochtends bellen
Wat voor nacht hebben Jason & Yenthe gehad
Maar gewoon jullie uit je bedje halen
“Kom maar lekker bij ons, kleine schatjes”
Niet meer angstig kijken naar de monitor
Als deze weer alarmeert
Maar gewoon eens naar je kindjes kijken
Of ze iets mankeert
Niet meer de ritjes naar het ziekenhuis
Als je je eigen kind een kus wil geven
Maar gewoon naar boven lopen en bij hun zitten
Al is het maar voor even
Niet meer die plakkers, snoeren, bandjes of pleisters op hun lichaam
Maar gewoon een keer aanraken zonder al die apparaten eraan
Niet meer die angst hoe het gaat,
Maar gewoon lekker thuis bij papa en mama,
Na 10 weekjes zijn wij vandaag lekker thuis gekomen

Heel veel geluk en een mooie toekomst samen!

Liefs, Rolinka
———————————————————————————————————-

De ouders:

Onze eerste echo bij 8 weken. We waren even geschrokken maar daarna super blij! Zo bijzonder twee kindjes in mijn buik, wat een mooi en fijn gevoel.

Tot 24 weken verliep de zwangerschap super. We konden het niet beter wensen. Totaal niet ziek, misselijk of ergens last van. Nog even werken en dan gaan we lekker op vakantie. Dat moet bij 25 week nog makkelijk kunnen dachten wij. We voelden ons super. De maandag voordat we op vakantie zouden gaan nog de groeiecho. We vertelden aan de echoscopist dat we met vakantie gingen vrijdag. Dus even een extra dubbelcheck zei hij. Totdat hij even de kamer uitliep om te bellen? Heel vreemd dachten wij. Beiden hadden we direct door er iets niet goed was. Ga maar even naar boven voor een inwendige echo. De baarmoederhals bleek nog maar voor 0,7 cm gesloten te zijn. Wat zijn we geschrokken!

Twee uurtjes later lag ik in het UMCG aan het infuus, longrijping en hadden we gesprekken met verschillende artsen en een rondleiding op de neonatologie. Dit ging allemaal zo snel dat we het niet allemaal konden verwerken? Wat gebeurd er allemaal, zo ben je bezig met de tassen te pakken voor de vakantie en zo lig je in het ziekenhuis? Ik kreeg een pessariumring met de hoop deze de baarmoederhals bij elkaar zou houden. Dit zag er elke controle ook goed uit. Als alles zo blijft mag je met 26 weekjes weer lekker naar huis. En zo ging het ook. Ik mocht weer lekker naar huis om thuis lekker rust te nemen.

Een week later erge buikpijn en hele harde buiken. Gaat wel weer over denk je dan. Lekker slapen en als het morgen vroeg nog niet over is bel ik wel even (“eigenwijs”). Geen oog dicht doen. ‘s Nachts om 4 uur toch maar even bellen naar het ziekenhuis. Kom maar even langs. En daarna werd ik met de ambulance weer naar het UMCG gebracht. De weeën zijn begonnen 27.3 week. Alles maar op je af laten komen en vertrouwen op alle artsen.

Gelukkig lag ik weer naast m’n gezellige buurvrouw in het ziekenhuis. Alles was stabiel en rustig aan de weeënremmers dus mijn vriend en ouders lekker naar huis om ook een beetje te slapen. In de avond lag ik alweer op de verloskamer. Maar we konden het gelukkig nog rekken. Elke dag telt en elke dag dat de kindjes zitten kunnen ze nog groeien in mama’s buik. Dus we vechten ervoor. Vanaf deze nacht mochten we samen op een kamer doorbrengen. Je weet vanaf nu niet meer wanneer het gaat gebeuren. Elk uur is er een.

Zondag 6 september worden we beide wakker met een raar gevoel. Beide zeggende: ze worden geboren vandaag. 11.00 uur moest ik van de weeënremmers. Een raar gevoel in m’n buik en gevraagd om een extra controle van de arts. Kwart voor 3 mochten we op controle, het enige wat we ons nog kunnen herinneren “u wordt aangemeld voor de OK mevrouw” alle vertrouwen in de artsen en onze kindjes. Ze kunnen dit wel aan.

Om 16.06 werd onze prachtige dochter Yenthe Florine Beganovic geboren. Vier minuten later onze prachtige zoon Jason Merko Beganovic. Twee prachtige kinderen met mooie gewichten voor dit termijn. Jason woog 1325 gram en Yenthe 1140.

Vanaf nu gaan we een spannende tijd tegemoet: hoe gaan ze het doen? Yenthe had een mooie start, Jason zat bekneld in de buik dus is daardoor niet zo mooi te wereld gekomen als z’n zus. Maar een vechtertje dat hij was! Een sterke jongen. Hij heeft voor een paar uurtjes aan de beademing gezeten en al snel mocht hij hier weer vanaf. Wauw wat een sterke kindjes werd er gezegd.

Eindelijk mocht ik om 19:30 uur ook mijn prachtige kindjes ontmoeten. Ik lag namelijk nog steeds op de uitslaapkamer vanwege de keizersnede. Ik voelde dat het goed ging ondanks dat ik niet bij ze was. Ik vertrouwde op ze. Wat mooi waren ze! Zo mooi, klein en maar zo kwetsbaar.

Ik kreeg een mooie foto van ze mee naar mijn kamer. En de afdeling hield ons op de hoogte hoe alles ging. In de avond nog even naar ze toe en alles was gelukkig stabiel. De weken vlogen voor ons gevoel voorbij. Gelukkig ging alles de eerste weken probleemloos. Ze gingen weer groeien en konden het eten goed verdragen. Alles zag er super uit. Jason kreeg even een beetje pech, hij kreeg een darminfectie. Gelukkig zagen we dit in het bloed, hij liet het niet merken. Zo’n bikkel is het. Hij is behandeld en was er heel snel weer boven op! Kanjer!

Daarna vloog de tijd weer, elke dag zie je ze groeien en elke dag lekker buidelen. Wat een mooie kindjes hebben we toch. De 32 weken komen dichterbij. We mogen naar een ziekenhuis dichter bij huis. Papa en mama kunnen weer naar huis. Vier weekjes hebben we in het Ronald Mac Donald huis gelogeerd. Wat zijn we blij! Vrijdag 9 oktober zijn we verhuisd naar Emmen. Een heerlijk rustige afdeling met meer privacy dus nog meer genieten!! Bij 34 weken mochten ze in een wiegje. Wauw! En kleertjes aan. Je denkt dat je al optimaal geniet maar je geniet nog weer meer van ze. Je kunt er wel uren naar kijken! Toppertjes. Nu beginnen met flesjes drinken, zichzelf warm proberen te houden. En dit gaat ook allemaal erg goed.

De laatste weken gaan niet meer zo snel, je wacht op het moment dat ze naar huis mogen. De weken worden zwaarder, zelf word je vermoeid. Maar je vecht door. Als je hoort dat de laatste week in zicht is zit je weer vol met energie. Alles staat klaar thuis, de dagen duren en duren. Totdat de datum vast staat. Maandag 16 november. Ze mogen naar huis!! Tien weken nadat ze zijn geboren. Wat zijn we trots en blij. Dankbaar dat wij zulke mooie kindjes hebben, zo klein maar zo sterk! Inmiddels zijn Jason en Yenthe allebei 2839 gram. Yenthe is 47 cm en Jason 49!

Nu gaan we lekker thuis genieten. We danken stichting Earlybirds voor deze fotoreportage. Rolinka heeft alle tijd voor ons genomen en dat heeft ons een fijn gevoel gegeven. We vonden het fijn dat ze er was en ons verhaal aanhoorde. Bedankt daarvoor!