Vincenzo

 
Van de ouders:

Met 24 +4 braken me vliezen. Meteen opgenomen en naar Rotterdam gebracht. Na 4 dagen in Rotterdam naar Veldhoven gegaan. In 2 weken tijd flink aan de magnesium, longrijping en weeën remmers gezeten. Omdat er iedere keer tekens waren van weeën. Ze dachten aan nierstenen. Op 31 juli met 26+4 me vriend nog gebeld dat hij kon gaan slapen de pijn kwam van de nierstenen dachten we. Na een uur kwam de verpleegkundige nog een keer kijken. En had ze me aan de monitor gelegd. Het waren weer tekens van weeën. De gynaecoloog gebeld en die kwam kijken. Hij dacht weer aan nierstenen. Na onderzoek bleek ik al 3 cm ontsluiting te hebben. De weeën werden heviger en de hartslag van de kleine man daalde na overleg besproken dat er een keizersnede ging plaats vinden dezelfde avond nog. Toen heb ik me vriend gebeld en de verpleegster heeft het gesprek af gemaakt en gezegd dat hij toch maar moest komen.

Op 31 juli om 04.05 kwam onze kleine man ter wereld Vincenzo met een gewicht van 770 gram. Hij is geboren op de 1ste kermis van ons van het jaar in onze woonplaats Helmond. Een echte kermis kindje. Hij wou niet langer wachten. Na een vrij stabiele halve week begon de achtbaan. Hij kreeg een infectie. Ons werd verteld elke prematuurtje krijgt hier mee te maken deze duurt gemiddeld 2 tot 5 dagen. Na 5 dagen waren de infectie waardes nog steeds gigantisch hoog. En hebben ze met verschillende micro biologen en verschillende ziekenhuizen overlegd. En zijn ze na een standaard antibiotica kuur gestart met een antibiotica kuur voor volwassenen waar ze nog geen kennis van hadden met prematuurtjes. Na 2 weken infectie was deze uiteindelijk uit zijn bloed verdwenen. Toen was hij weer stabiel. Ondertussen in deze tijd is hij aan verschillende beademing geweest. En heeft zijn lichaam veel verschillende soorten antibiotica en medicijnen gehad. Wat je liever niet bij zo een kleine mannetje wil zien. Op een dag wou ik het ziekenhuis bellen en op dat moment werd ik door het ziekenhuis gebeld. Onze zoon had een ingeklemde liesbreuk. Ze kregen hem niet terug hij moest met spoed geopereerd gaan worden. Maar ze zouden eerst proberen met pijnstilling hem proberen terug te duwen want dan ontspande hij zich meer. Zo gezegd zo gedaan. Hij was terug geduwd. Ondertussen waren wij onderweg naar het ziekenhuis. Hij zou nog steeds geopereerd moeten worden maar de spoed was er een beetje vanaf. We hadden aan de telefoon gehoord dat hij naar Maastricht zou gaan. Maastricht kreeg een spoedgeval er tussen. Dus werd er overlegd met Nijmegen. Nijmegen vertelde dat ze op dit moment niks konden doen omdat hij terug te duwen is. Dus hij mocht in Veldhoven blijven. Want daar konden ze hem ook in de gaten houden.

Na zijn liesbreuk ging hij langzaam van de beademing weer af. Toen kreeg hij adem ondersteuning de flow met een neus brilletje. Vrij snel ging hij stapjes omlaag met de flow. Tot hij een beetje meer schommelingen kreeg en hij weer terug werd gezet naar de begin stand. Na een stabiele tijd werd hij weer verlaagd. En inmiddels stond de flow op 2. Hij had onderzoekjes gehad voor zijn oogjes en zijn hoofd. In al die tijd is zijn hoofd goed in de gaten gehouden voor een evt hersenbloeding gelukkig is dit niet het geval geweest. Bij de oogjes is zijn linker kant iets minder. Maar na recente onderzoek is deze sterk verbeterd.

Toen werd er ons verteld dat Vincenzo niet langer meer op de nicu hoefde te blijven. Hij mocht naar een reguliere ziekenhuis dicht bij huis. Het elkerliek in Helmond. Aan de ene kant super fijn maar aan de andere kant niet. Al die weken hebben we een band opgebouwd met de verpleegsters van de nicu. En voelde het een beetje als een 2de huis. Maar het betekende ook dat dit de volgende stap is voor het naar huis gaan. In Veldhoven waren we al langzaam begonnen met finger feeding. En in Helmond zetten we dit voort. Inmiddels drinkt onze kleine man de fles soms leeg. En weegt hij 2715 gram.

Onze kleine man heeft een lange moeilijke weg achter de rug. Maar hij heeft laten zien hoe sterk hij is. We kunnen niet wachten tot we thuis zijn en als gezin compleet bij elkaar zijn de gehele dag.

———————-

Van de fotograaf:

Lieve dappere Vincenzo, wat heb jij al meegemaakt, terwijl je nog in mama’s buik had moeten zitten. Het was heel fijn om met jullie mooie herinneringen te maken in deze moeilijke tijd. Ik wens jullie heel veel geluk en gezondheid. Een heel mooie tijd samen en wie weet wel een volgende generatie oliebollen bakker!

Lieve groet en een knuffeltje voor Vincenzo,
Mieke.