Toby

Van de ouders
In de nacht van 26 op 27 oktober 2023 word ik wakker met heftige buikpijn aan de zijkant van mijn buik. Zoveel pijn dat slapen niet meer lukt en ik huilend en opgekruld in bed lig. Uiteindelijk val ik weer in slaap, maar om kwart over 6 is de pijn weer heel heftig en ga ik uit bed. Ik bel de verloskundige en leg de pijn uit. Zij adviseert een kruik en 2 paracetamol, dus daarmee meld ik me ziek op mijn werk voor de ochtend en kruip ik terug in bed. ‘S middags gaat het vast beter en kom ik vast nog terug dacht ik toen nog. Slapen lukt niet, de pijn blijft te hevig, dus sta ik op en ga douchen.

Als de verloskundige om kwart voor 10 belt, geef ik aan dat de pijn gelijk is gebleven, dus ze vraagt me langs te komen.

De controles zijn goed; hartslag, bloeddruk, baby. Voor de zekerheid wil ze ook nog even inwendig onderzoek doen en dan hoor ik haar zeggen; “Dit had ik niet verwacht, maar het is niet goed. Ik ga je insturen voor een dreigende vroeggeboorte.” Ik heb geen idee wat me op dat moment overkomt. Ik ben nog geen 26 weken zwanger!

Mijn vriend, die in de buurt aan het sporten is, pikt me op en we rijden naar het ziekenhuis in Uden. Ondanks de pijn loop ik zelf naar de afdeling aan het eind van het ziekenhuis. Eenmaal daar gaat het allemaal heel snel. Ik blijk nog een baarmoederhals van 7mm te hebben en test positief op een stofje wat aangeeft dat ik binnen 24u zou gaan bevallen. Er wordt een infuus geprikt, een echo gemaakt en een ambulance geregeld om mij naar Veldhoven te vervoeren; het dichtstbijzijnde ziekenhuis met een NICU. Wij waren totaal overweldigd door de hele situatie en ondergingen alles in een roes.

Met loeiende sirenes zijn we naar het MMC Veldhoven gereden, ondertussen kreeg ik longrijpingsprikken en weeënremmers ondanks dat ik op dat moment geen weeën had. Ik moet die dagen in bed blijven en mag er alleen uit voor de wc of douche. Uiteindelijk waren de longrijpingsprikken na 48u ingewerkt en zette de bevalling gelukkig niet door. Ik mocht wat meer gaan bewegen en er werd goed gemonitord wat dat met mijn buik zou doen. Die blijft gelukkig rustig.

Op de dinsdag daarna mocht ik weer naar huis, maar met volledige rust. Mijn dagen bestonden dus uit op de bank zitten en 1x per dag de trap op/af. Werken mocht al helemaal niet meer, dus mijn werk als juf stond even stil.

Uiteindelijk ben ik daarna nog 2x afwisselend opgenomen en thuis geweest totdat ik op 26 nov met bloedverlies moest blijven en er werd verteld dat ik nu tot de bevalling in het ziekenhuis bleef.
Het bloedverlies, waarvan geen enkele dokter wist waar het vandaan kwam, kwam en ging steeds weer, maar de bevalling zette gelukkig niet door. Iedere dag was er eentje, die wij dankbaar afstreepten op onze kalender. Hoe dichter we bij de 32 weken kwamen, hoe harder we hoopten die mijlpaal te halen.

Met 31+6 had ik heel erg veel bloedverlies, maar gedurende de dag was mijn buik gelukkig rustig. Het bleef een beetje twijfelachtig of de bevalling zou doorzetten, dus om 23:15 reed mijn vriend toch naar huis in de hoop dat het allemaal rustig zou blijven. Toen hij thuis was heb ik hem echter geappt dat hij maar een tandenborstel en een pyjama moest zoeken en terug moest komen. De dokter had vanwege het bloedverlies namelijk besloten dat de vliezen gebroken zouden gaan worden en dat de bevalling toch zou gaan beginnen. Ondertussen had ik ook om de 10 minuten weeën. We hebben uiteindelijk op mijn vriend zitten wachten en toen hij er om 00:45 was, werd ik naar de verloskamer gebracht. Na het breken van de vliezen, werd binnen 15 minuten onze zoon Toby geboren. Hij maakte het goed en ademde zelfstandig. Met zijn 2040gram had hij een prachtig gewicht voor zijn termijn. Na 1 nachtje op de nicu en 1 nachtje op de medium care, zijn we overgebracht naar Bernhoven in Uden waar we momenteel nog zijn totdat Toby mee naar huis mag, wat hopelijk snel is!

Van de fotograaf
Op 3 januari begaf ik me op weg om Toby en zijn ouders vast te leggen in het Bernhoven Ziekenhuis in Uden. Bij aankomst op de kamer lag Toby nog heerlijk te slapen bij mama Naomi.

Deze shoot stond in het teken van het ‘bad moment’ en ik mocht er bij zijn om dit heerlijke tafereel vast te leggen.

Eenmaal in badruimte, kleertjes uit, snoertjes eraf en zeepte mama Toby lekker in. Papa Niels deed hem in het badje. Toby genoot heerlijk van het warme water en gaf geen kik. Zelfs tijdens het uit- en aankleden bleef hij volledig zen.

Dan is het etenstijd en eenmaal terug op de kamer dronk Toby nog 6 milliliter zelf uit de fles, wat super knap is na zo’n inspanning. De rest van de voeding verliep via de sonde. Tijd om te gaan slapen.
Het was een shoot vol liefde, trots & zorg.

Lieve Niels, Naomi en Toby, ik wens jullie heel veel geluk toe.

Liefs Sandra