Thomas, Noud en Sophie

Van de Fotograaf:

In mijn vakantie kreeg ik een mail van de planning of ik na de vakantie een reportage wilde maken van een drieling. Ja natuurlijk wilde ik dat!
Elk kindje is speciaal om te mogen fotograferen, maar een natuurlijke drieling is wel heel bijzonder.

Het is zondag 28 augustus wanneer ik kennis maak met Wim, Miranda en grote broer Robin in het ziekenhuis in Winschoten. De drieling is dan ruim 2 weken.
Eerst hebben we gezellig gekletst en vertelden Wim en Miranda alles over het verloop van de zwangerschap en de eerste schrik wanneer je bij de verloskundige bent en je niet één, maar drie hartjes ziet kloppen.
Na de ergste schrik, zijn het vooral de praktische dingen die geregeld moeten worden. Er verandert een hoop wanneer je opeens van één naar vier kindjes gaat.
Miranda haar buik is enorm en de zwangerschap wordt steeds zwaarder.
Met ruim 34 weken breken ’s avonds haar vliezen. Via een spoedkeizersnede worden nog diezelfde nacht hun kindjes geboren, twee jongens en een meisje, wat een rijkdom.

Op het moment van de reportage, zit alleen Sophie nog aan de monitor, omdat ze nog af en toe dipjes heeft. Wanneer ook zij 72 uur geen dipjes heeft gehad, mogen ze lekker samen naar huis.

Wim en Miranda bedankt dat ik deze reportage voor jullie mocht verzorgen. Ik heb ervan genoten en wens jullie heel veel geluk en liefde samen!!

Liefs,
Marianne

De moeder van de drieling:

Op zondag 28 augustus kwam fotograaf Marianne bij ons langs in het ziekenhuis, namens Earlybirds, een stichting die de mogelijkheid biedt om foto’s te maken van prematuur geboren baby’s. Ik hoorde van de verpleegkundigen dat ze prachtige reportages maken.
Ik moest wel een beetje lachen toen Marianne kwam. Onze kids zijn prematuur geboren bij 34 weken en 5 dagen. Marianne kwam 2 weken later en onze kids zagen er niet echt prematuur meer uit, met gewichten van 2860, 2780 en 2440 gram. Geen sondes meer, alleen Sophie nog aan de monitor..
Wie had dat gedacht een aantal maanden geleden!

Ons verhaal begon medio februari met een 1e bezoekje in het UMCG.
We zaten rond de 8-9e week en gingen voor een echo om te kijken of er een kloppend hartje was en de termijn te bepalen. De avond voor de afspraak had ik wat bloedverlies, dus met een behoorlijke stresslevel in de wachtkamer.
In de spreekkamer troffen we een arts-assistent + coassistent, ons verhaal gedaan hebbende gaf ze aan, laten we maar beginnen met een echo om even te kijken.
Yes we zien een kloppend hartje, pfieuw wat een opluchting. Dan wordt er even gekeken of er niet meer zijn (routine check). Ik zie nog een kloppend hartje wordt ons medegedeeld, we kijken elkaar ongelovig aan, huh dat kan toch helemaal niet.. Snel schakelen in je hoofd, oké 2 is te overzien.. Dan valt ze stil en moet overleggen met de supervisor. Ik dacht er is iets mis en Wim dacht nog “een pinda” te zien…
De superviserend gynaecoloog komt erbij staan en zegt: “ik moet het bevestigen”, ik denk alleen maar, wat moet ze bevestigen??
Het zijn er 3!!! We weten geen woord meer uit te brengen.. Deze shock heeft ongeveer 4 dagen geduurd.. Er schiet van alles door je heen, kunnen we dit aan, kan dit met mijn gezondheid (epilepsie).

In de 2 weken die volgden hebben we afspraken gehad met de neuroloog, een hoogleraar gespecialiseerd in meerling zwangerschappen.
Conclusie, voor mijn gezondheid geen hogere risico dan een eenling zwangerschap. Wel moeten we maandelijks m’n medicatie spiegels controleren. De drieling blijkt gelijkmatig te groeien en zijn drie eiig, dus een eigen vruchtzak en placenta.
Inmiddels zijn we in week 11 beland en besluiten we er volledig voor te gaan!
De zwangerschap verloopt heel voorspoedig, maar een roze wolk kan ik het niet noemen! Tot 16 weken enorm overgeven, tja de hormonen gaan ook keer 3. Bij 27 weken dacht men dat ik “op t laatst liep”. Ehhh nee dus. Kids doen het goed, dus niet klagen, rustig blijven en doorgaan. In overleg met de werkgever halve dagen werken, dit is gelukt tot 27 weken.
Ik realiseer me dat het ook anders kan. Meerdere meerling zwangeren moeten plat liggen vanaf 20 weken. Werken werd te veel, maar ik was nog op de been.
Op 10 augustus ben ik nog met Robin (onze zoon van 5) op de fiets gestapt om een pakketje naar het postloket te brengen, want hij wilde graag op zijn crossfiets.
Niets aan de hand. We hebben net gehoord dat we volgende week bij 35 weken en 3 dagen worden ingeleid. Ja het zou spontaan kunnen gebeuren, maar nee joh, dat gebeurd bij ons vast niet..
Rond 23 uur in de avond besluiten Wim en ik dat we nog even wat gaan drinken en dan naar bed. Ik ga zitten en mopper op Wim dat hij heeft gemorst op de bank, want het is nat.. Dat kan niet, want het drinken staat nog op tafel..
Ik sta op en het lijkt alsof er een emmer leeg gegooid wordt. Volgens mij zijn de vliezen gebroken. Ouders bellen (we moeten immers oppas voor de oudste hebben). Ziekenhuis gebeld, plat gaan liggen en wachten op ambulance.. Het is rond 23.20 uur en de ambulance brengt ons naar het UMCG. Geen weeën of andere klachten, dus rustig aan naar het UMCG, daar waren we tegen 23.50 uur.

Daar aangekomen zou een echo en ctg gemaakt worden, maar hier was geen tijd meer voor, want er kwam een navelstreng naar buiten.
Er is snel gehandeld door de verpleging en specialisten, er moest een spoedsectio onder narcose worden gedaan (narcose?? nee toch, maar er was geen tijd meer te verliezen). Dat bleek, want om 00.10 , 00.11 , 00.12 uur werden Thomas, Noud en Sophie geboren
Ik kwam om 01.30 u uit de narcose met de mededeling dat alles goed was gegaan en dat Thomas (2420gr) en Noud (2400gr) in de couveuse lagen zonder ondersteuning. Sophie (2100 gr) lag in de couveuse met een CPAP (ademhalingsondersteuning).
Sophie heeft het langst in de narcose gezeten en had de navelstreng om de hals. Gelukkig is dit op tijd gezien.
Na een halve dag op de neonatologie waren de mannen klaar om naar de kinderafdeling te gaan, ze werden overgeplaatst naar het OZG. Een dag later zijn Sophie en ik overgeplaatst. De mannen lagen al in een gewone wieg en Sophie in een speciaal warmtebed.
Noud en Sophie kregen via de sonde voeding. Noud deels al via de fles.
Twee weken later zijn 2 vd 3 al van de monitor af en drinken ze allemaal uit de fles!
Zodra Sophie 72 uur stabiel is aan de monitor, dan mogen we naar huis met z’n allen!

Liefs Miranda