Sophie

 
Van de fotografe:

22 oktober mocht in voor Stichting Earlybirds naar het Maxima Medisch Centrum te Veldhoven voor een reportage van een heel klein meisje. Sophie werd namelijk al geboren met 27 weken. Voor mij het jongste kindje tot nu toe. Wat deze shoot voor mij extra bijzonder maakte was dat Sophie even oud is als het meisje dat ikzelf in mijn buik heb zitten. Jeetje wat was/is ze nog klein was het eerste wat ik dacht toen ik Sophie zag. Maar alles zit erop en eraan.

Hieronder het verhaal van de ouders:

Het weekend van 28/29 september begon het met wat wij dachten harde buiken. Wij zijn nog gaan wokken en ik ben nog gewoon gaan werken. De harde buiken waren wel om de 15 à 20 minuten en hielden zo’n 15 seconden aan. Vrijdag zou ik op controle moeten en zou het dan aangeven, ik zag er de ernst er niet van in. Totdat ik naar het toilet ging en er bloed bij het plassen was. Toen toch maar zondag de 29ste naar het geboortecentrum in Heerlen gegaan en hier kreeg ik een ecg. De verpleegkundige had alle tijd en zei dat de arts middags wel langs kwam. (Het was half 12 toen wij er kwamen) uiteindelijk kwam de arts rond 12 uur en voelde dat ik 2cm ontsluiting had en dat de harde buiken weeën waren. Hier zijn ze meteen gestart met weeënremmers, magnesium en een prik voor de longrijping van de baby. Maastricht werd gebeld, hier was plek voor mij maar als ik zou bevallen was er geen plek voor de baby. Toen is er besloten om Veldhoven te bellen, wanneer er in Veldhoven geen plek was zouden wij naar Rotterdam of Utrecht moeten. Gelukkig was er plek in Veldhoven.

Ik ben met de ambulance en sirene vervoerd naar Veldhoven. Mijn partner is eerst thuis wat spullen gaan halen voor mij en is hierna naar mij toe gekomen. De weeënremmers deden inmiddels zijn werk en ik voelde niks meer. Dit infuus zou ik tot dinsdag 13 uur krijgen en dan werd er gekeken wat mijn lichaam zou doen. Bedrust was een must! Maandag heb ik de tweede prik gekregen voor de longrijping. Alles was nog rustig.

Dinsdag om 13 uur was het moment daar en werd het infuus afgekoppeld, dit was een spannend moment. Die middag om 17 uur zouden wij een rondleiding op de NICU krijgen zodat wij een beeld zouden krijgen wat een te vroeg geboren baby en een intensive care zou inhouden. Het was dan eindelijk 17 uur en wij werden begeleid naar de NICU. Ik merkte dat ik drie dagen op bed had gelegen en dat de verpleegkundige de vaart erop had. De rondleiding was indrukwekkend. Eenmaal terug op de kamer kreeg ik rond half 7 weer wat krampjes die leken op de harde buiken van het weekend. Ik werd weer aan de ecg gehangen en de gynaecoloog zou langs komen. Er was 3 cm ontsluiting. Die dag/avond bleef ik rommelen. De kamer werd wel voorbereid, kraambed, een couveuse, werktafel en een werktafel voor de baby. En om half 1 nachts zou weer een gynaecoloog komen om te kijken hoe de ontsluiting was. Ontsluiting was door deze gynaecoloog beoordeeld op 2 à 3cm. Ik voelde niks meer en de gynaecoloog en verpleegkundige meenden dat het niet doorzette. Mijn partner is die nacht bij mij blijven slapen, omdat het allemaal niet doorzette mocht mijn partner op het verlosbed slapen i.p.v. op de bank. Ik mocht in een gewoon verpleegbed liggen omdat deze beter lagen. Die nacht heb ik voorbeeldig geslapen, beter dan de eerdere nachten.

2-10 Om 7.15 uur gaan plassen, hit kreeg ik te horen dat ik moest bellen als ik naar het toilet moest want dan konden ze mij helpen het infuus af te koppelen. (Ik werk zelf in de verpleging en weet hoe alles gaat, ik had namelijk de andere dagen zelf het infuus los gekoppeld) om 8 uur kwam het ontbijt, normaal kan ik altijd eten maar nu had ik geen honger. Ik heb met pijn en moeite een boterham met kaas opgegeten. Om 9.15 uur moest ik weer plassen, ik zeg tegen mijn vriend ‘ moet ik nu echt iemand bellen om mij te helpen’ omdat mijn vriend erop stond heb ik maar gebeld. Eenmaal op het toilet aangekomen merkte ik dat mijn verband zwaar was, de verpleegster wilde dit gaan wegen en liep weg. Toen ik op het toilet wilde zitten overviel mij en pijn die ik nog nooit gevoeld had, ik heb meteen aan de bel getrokken en de verpleegster stond direct bij mij. Ik had een perswee! Verpleegster heeft meteen alle alarmen ingeduwd en diverse spoed oproepen gedaan. Iedereen was gelukkig op tijd op de kamer, want om 9.22 uur is onze dochter Sophie geboren. Met een gewicht van 880 gram en 33cm. Ze is in totaal een uur op de kamer gebleven, want ze deed het zo goed. Ademde en schreeuwde vanzelf. Een klein pittig dametje zoals de artsen zeiden.

Na de bevalling wilde ik gaan douchen en kijken bij Sophie. De verpleegsters vonden dat ik rustig aan moest doen en mijn vriend moest mij duwen in een rolstoel. (Hier ben ik helemaal geen fan van) eenmaal op de kamer mochten wij Sophie zien, een zeer bijzonder moment. Wij hadden nog nooit zo’n kleine baby gezien. Het besef dat wij ouders waren geworden was er niet, dit heeft ook enkele dagen geduurd. Diezelfde avond heb ik mogen buidelen met Sophie, ik was bang dat ik iets zou breken of dat er iets zou gebeuren. Omdat ze zo klein was. De eerste week is voorspoedig verlopen. In de tweede week zijn wij naar huis gegaan om wat kleren te halen. Op de terugweg naar het ziekenhuis werden wij gebeld dat het niet zo goed met Sophie ging. Ze had een infectie op gelopen en ze moest aan de beademing. Dit was omdat ze zelf geen fut meer had om te ademen. Dit was zeer heftig op dat moment. En wij hadden gewild dat we erbij waren en niet naar huis waren gegaan voor spullen op te halen. Ze heeft in totaal 3 dagen aan de beademing gelegen en heeft 5 dagen antibiotica gekregen voor de infectie. Hierna lag ze weer aan de CPAP. ( is lucht die word met druk ingeblazen) Hier ging op een gegeven moment zo goed dat ze over mocht op de high flow. ( dit is continue lucht zonder druk) dit heeft ze 2,5 dag uitgehouden en hierna was ze zo uitgeput dat ze terug aan de CPAP moest. Zo kon ze weer bijkomen en kon haar lichaam rusten.

Wij hebben Stichting Earlybirds benaderd voor een fotoreportage. Zo hebben wij een herinnering hoe het was op de intensive care en hoe het ging met Sophie. 22 oktober was de dag voor de fotoreportage. De fotoreportage was relax en niet gedwongen. Het is niet zoals bij een fotograaf, zoals diverse poses en lachen voor de camera. Het was de realiteit. Wij hebben Sophie haar luier verschoond en erna gebuideld. Hier zijn diverse foto’s van gemaakt.

Wij verblijven in het Ronald McDonald huis naast het ziekenhuis. Hier kun je met lotgenoten praten die soortgelijke gebeurtenis hebben meegemaakt. Want familie/vrienden/bekenden snappen de situatie soms niet en kunnen zich niet voorstellen wat wij mee moeten maken. (Al proberen ze dit wel) Lotgenoten weten in welk schuitje je zit en wat je meemaakt/voelt. Hopen op positieve aankomende weken.