Noah

 
In de aanmelding stond al dat de bevalling enorm zwaar was en dat zowel het leven van mama Esther als van Noah in gevaar zijn geweest en dat ze heel graag foto’s wilden hebben van deze moeilijke start van zijn leven. Met dit verhaal in mijn achterhoofd en de vraag of zijn 3 zussen en broer er ook bij mochten zijn, ben ik op een rustige zondagmorgen naar het Gelre Ziekenhuis in Apeldoorn gereden.

En daar stond de hele familie al op mij te wachten. Wat een drukte en wat een gezelligheid maar vooral wat een warmte en liefde! Van tevoren hadden we al afgesproken om eerst de foto’s met het hele gezin te maken en dat papa Paul uiteindelijk met de kinderen naar huis zou gaan zodat wij nog even in alle rust nog wat foto’s van mama en Noah konden maken.

Mama ging heerlijk buidelen met Noah en iedereen stond vol belangstelling te kijken hoe Noah naar een klein poosje op zoek ging naar de borst en uiteindelijk zelfs hapte en begon te zuigen!. Hoe mooi is de natuur en hoe wonderlijk is het dat zo’n kleintje, Noah was toen net 32 weken de weg naar de borst weet te vinden! En aan het gezicht van mama te zien ook echt raak hapte!

Ondertussen kon ik heerlijk mijn gang gaan met het maken van foto’s en alhoewel het jongste zusje van Noah geen zin had om op de foto te gaan, is het uiteindelijk wel gelukt!

Nadat papa en de kinderen naar huis zijn gegaan, vertelde Esther haar verhaal en dat is er één die ik niet snel zal vergeten…

Omdat dit de 5e keizersnede zou worden, stond mama al onder extra controle en werden er regelmatig CTG’s en echo’s gemaakt. In de week voorafgaand aan de geboorte van Noah verloor mama bloed en voelde ze wat ‘gerommel’ en had ze last van harde buiken. Na de controle in het ziekenhuis werd haar geadviseerd om onder sedatie een nachtje te blijven zodat ze even goed kon uitrusten. De volgende dag weer lekker naar huis. Toen ze voor de volgende controle weer onderweg was naar het ziekenhuis voelde ze iets scheuren… Het blijkt dat de wand van de baarmoeder zo zwak is en bovendien verkleefd met andere organen dat deze op knappen staat. Een levensbedreigende situatie voor moeder en kind.

Ze is direct met de ambulance naar Utrecht gebracht. In de ambulance waren er 5 (!) artsen en verpleegkundigen aanwezig en was er geen plek over voor Paul die in de auto erachter moest. Kan je je voorstellen hoe dat voor hem geweest moet zijn….Tijdens de rit werden er medicijnen toegediend voor de longrijping. En aangekomen in Utrecht stond er een OK team klaar om de keizersnede uit te voeren.

Mama wilde echter eerst weten hoe het met haar kindje was dus volgden er eerst nog wat onderzoeken en toen bleek dat haar baby stabiel leek, is de keizersnede op verzoek van mama uitgesteld omdat ze graag wilde dat Noah zo lang mogelijk de tijd kreeg om bij haar te blijven. Toen in de loop van de dag bleek dat Noah trager reageerde en het risico te groot werd om te kunnen wachten, is er alsnog ingegrepen.

En alsof er nog niet genoeg ‘gedoe’ was geweest bleek ook nu dat de ellende nog niet afgelopen was. De ruggenprik werkte niet voldoende en Paul en Esther hebben afscheid van elkaar genomen. Esther is onder narcose gebracht maar kreeg insulten (epileptische aanvallen), kwam bij, hoorde en zag van alles en werd weer onder narcose gebracht. Er kwam een nabloeding, een maagbloeding en er werd een buikwandbreuk geconstateerd….

Uiteindelijk is Noah op 6 oktober met 30 weken geboren met een geboortegewicht van 1740 gram. En dit was inclusief beademingsapparatuur want helaas was dit eerst noodzakelijk. De beademing werd afgebouwd naar CPAP/BIPAP en na een week werd dit vervangen door instant flow.

Na 2 weken in Utrecht te zijn gebleven, mochten mama en Noah terug naar het Gelre Ziekenhuis in Apeldoorn. Dat was groot feest want nu konden ook eindelijk de zusjes en broer hun kleine broertje ontmoeten!

Terwijl ik dit opschrijf, zijn we weer 2 weken verder en gaat het steeds beter met Noah en Mama. Beiden hebben tijd nodig om te herstellen en te groeien en ik wens ze alle geluk en gezondheid toe!

Liefs, Anneke