Aaron

Met 34+2 weken braken mijn vliezen. Geheel onverwachts natuurlijk, ik was net met verlof en ik had mijn vluchtkoffer nog niet klaar staan. Door de verloskundige werden we door verwezen naar het ziekenhuis, waar ik op 8 oktober ben bevallen van Aaron. Wat een liefde en trots voel je dan als ouders! Maar we kwamen ook in een rollercoaster terecht van gemengde gevoelens en onwetendheid. Hoelang moet Aaron in het ziekenhuis blijven? en waarvoor zijn die draadjes voor aan zijn lichaam?”, waren onder andere dingen die ons bezighielden. We wisten niet wat ons te wachten stond.

Aaron heeft drie weken in het ziekenhuis gelegen, waarvan wij de eerste tien dagen bij hem zijn blijven slapen in een aparte kamer op een andere afdeling. De laatste dagen besloten we thuis te slapen, omdat het ziekenhuisleven ons op begon te breken. Enerzijds genoten we intens van de liefde die we voelde voor onze kleine jongen en genoten we van het buidelen met hem, anderzijds kwamen de ziekenhuismuren op ons af. De behoefte om samen met hem thuis te zijn was groot.

In de laatste week van Aarons verblijf, hoorde we over Stichting Earlybirds, door de flyer die we zagen op de afdeling neonatologie. We melde ons aan en na een aantal dagen nam Luzanne contact met ons op. In dezelfde week kwam ze bij ons langs om foto’s te maken van ons kersverse gezinnetje. Luzanne was erg vriendelijk en wist de waardevolle momenten van de dag mooi vast te leggen. De foto’s die we ontvingen waren prachtig. Aaron is erg mooi vast gelegd, in een omgeving waar hij de eerste drie weken van zijn leventje heeft doorgebracht. De foto’s zijn sprekend en erg waardevol. Een mooie herinnering! Bedankt hiervoor.