Sakura

The flowering of a Sakura.

And the day came where the risk to remain tight in a bud was more painful, than the risk it to blossom.

Mijn zwangerschap begon heel erg goed, ik was wel moe en misselijk. Met 13 weken, op mijn verjaardag, kwam ik erachter dat we een meisje zouden krijgen. We hebben al een zoontje dus dat voelde heel speciaal. Bij de 20 weken echo zag alles er goed uit, ze groeide goed en alles leek normaal. Tot ik de 21 weken had bereikt: “Help, volgens mij zijn mijn vliezen gebroken.” Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis krijg je slecht nieuws te horen, je vliezen zijn inderdaad gebroken en de kans is heel groot dat je gaat bevallen en je kindje komt te overlijden.

Ik mocht uiteindelijk naar huis maar moest elke dag terugkomen voor onderzoek, kijken hoe het met de baby ging en of ik geen infectie kreeg, maar alles ging goed. Ik bleef wel vruchtwater verliezen helaas, die scheur zat er nu eenmaal. Net één dag voor de 24 weken werd ik in het AMC opgenomen met heel veel bloedverlies, ze weten nu nog niet waar dat door kwam. Ik kreeg voor de zekerheid longrijping en weeënremmers. Het bloedverlies bleef dus ik moest in het ziekenhuis blijven, gelukkig maar, al was het heel moeilijk want ik moest ook mijn zoontje van 2 achterlaten, en dan word je van binnen verscheurd, je mist je kindje maar je moet ook aan je kindje in je buik denken. Met 26 weken en 4 dagen kreeg ik opeens heel erg veel buikpijn, het voelde niet aan als weeën, en de onderzoeken lieten ook niet zien dat ik aan het bevallen was, en toch was ze er opeens.

Daar was ons meisje, en nu? Ze woog 805 gram, als ik daar nu op terugkijk is het soms moeilijk om te geloven, zo klein maar ook zo sterk! Het voelde heel erg als een opluchting toen ze geboren was, ze was er, en ondanks dat er geen duidelijkheid was, en je van dag tot dag leefde, voelde het toch als minder onzekerheid dan toen ze nog in mijn buik zat. Ik was ook wel blij dat ik naar huis kon omdat ik mijn zoontje ook heel erg miste. Vanaf dat moment zijn we op en neer gaan reizen, het was wel heel erg zwaar en vermoeiend, maar wat was ik ook blij om weer bij mijn kleine man te zijn, en weer te kunnen spelen met hem en hem te knuffelen. Ons meisje had in het begin heel veel moeite met ademhalen en een week later werd ze nog zieker, ze kreeg een bacteriële infectie. Toen ze eenmaal wat aansterkte is ze heel hard vooruit gegaan. Ze is vanaf het begin al heel erg pittig en ze heeft heel veel kracht voor zo’n klein meisje.

Na 7 weken in het AMC te hebben gelegen op de NICU is ze overgeplaatst naar ons lokale ziekenhuis. Wat was dat een opluchting, alles werd makkelijker, je kan even snel naar haar toe om te gaan kijken, maar het was ook moeilijk, op de NICU hebben we zoveel steun gehad van de verpleging en de dokters. Ik ben nog steeds heel erg dankbaar voor de zorg die ze haar hebben gegeven. Maar het was tijd voor een nieuw hoofdstuk, tijd om van de NICU af te komen. Voor mij voelde dat heel prettig en ook weer niet, heel veel dat weer omhoog komt, maar uiteindelijk is ze daar nu wel, iets wat niemand meer verwacht had. Ze is nu 11 weken oud, ze weegt 2330 gram, en ze is nu bezig met het schrijven van haar volgende hoofdstuk, de weg naar huis, en lekker thuiskomen! Onze Sakura, die aan het bloeien is tot een mooie bloesem!