Pepijn

Van de ouders:

Toen wij op maandag 27 augustus de diagnose kregen dat ik een Vasa previa én een placenta previa totalis had stond onze wereld op zijn kop. Een rollercoaster begon. Maar wat waren we blij dat dit op het nippertje ontdekt was.

Diezelfde week zaten we nog in het Radboud voor uitgebreid echo-onderzoek en bij de kinderarts in de Gelderse Vallei voor informatie wat we konden verwachten bij een vroeggeboorte. Er werd met een team van artsen een protocol besproken wanneer het het veiligst was om onze kleine man te halen. Ik mocht op geen enkele manier beginnen met bevallen. Op maandag 3 september prikte wij een datum met de gynaecoloog voor 14 september dan was ik 35.5 en maakte we een compleet plaatje. Hoewel ik een tikkende tijdbom was en mijn onderste erg beurs voelde, gingen we met alles akkoord en legde ons vertrouwen in hun handen.

Tot ik die avond iets over 8 een enorme bloeding kreeg thuis. Door alle informatie die we verzameld hadden wisten we wat dit inhield of in kon houden. Dit was een scheur, of in de vaten of de placenta en kon fataal zijn voor onze baby. In de auto en naar het ziekenhuis, geen minuut te verliezen. Onderweg belde ik met de spoedlijn van de verloskamers die in mijn telefoon stond en gaf hun al mijn gegevens. Zo konden zij zich, terwijl mijn man ons een spoedrit reed, inlezen en gelijk de juiste zorg geven. Bij de centrale ingang bij het ziekenhuis kwam een bed en al rennend met heel veel mensen om mij heen in de lift naar boven. Daar bleek het hartje te kloppen en was goed nieuws voor nu maar ik werd direct klaargemaakt en een paar minuten later kreeg ik onder volledige narcose een spoedkeizersnede.

Onze Pepijn werd geboren met 34.1 op de dag dat we alle scenario’s besproken hadden en hoopte dat ons kindje nog even mocht aansterken in mijn buik.

Pepijn doet het na omstandigheden redelijk en we hebben nog een lange weg te gaan maar wat een knap en lief mannetje hebben wij! Het maakt ons niet uit hoe lang hij nodig heeft om aan te sterkten, al hebben we hem natuurlijk liever bij ons thuis. We zijn al blij dat we hem in ons midden hebben. Het had zomaar heel anders kunnen zijn maar daar proberen we zo weinig mogelijk aan te denken.

Angeline heeft onze ‘afscheidsochtend’ in het ziekenhuis een lichtpuntje gegeven. Wat een lieve vrouw. Wij voelde ons gelijk op ons gemak en zijn heel blij dat ze ons ondanks alle verse emoties ons zo goed aanvoelde. Het is gewoon hartverscheurend om zonder je kindje het ziekenhuis te verlaten. Bedankt Angeline en Stichting Earlybirds, ik denk dat maar weinig mensen (misschien gelukkig maar) echt weten wat jullie kunnen betekenen voor ouders zoals wij.

——————-

Van de fotografe:

Pepijn is pas een weekje oud als ik hem mag komen fotograferen. Hij is geboren met 34 weken op de dag dat was besloten hem eerder, met 35,5, te halen in verband met complicaties. Dit tot grote schrik van zijn ouders, want het was erg spannend of het allemaal wel goed zou gaan.

Gelukkig gaat het goed met Pepijn en zijn moeder en mag zijn moeder de dag dat ik kom naar huis. Een moeilijk moment om dan zonder je kindje naar huis te gaan en ze was blij dat ik die ochtend kwam. Dat is natuurlijk altijd fijn om te horen 🙂

Het was een hele mooie en ontspannen ochtend met de ouders en de trotse grote broer van Pepijn. Hij was ook zo lief voor zijn broertje. Met een grote glimlach op m’n gezicht ging ik naar huis, dit was een reportage met een gouden randje. Ik hoop dat Pepijn snel naar huis mag om bij zijn lieve familie te zijn! Heel veel liefde en geluk samen!