Robbe prematuur geboren met 34 weken, sonde, gebroken vliezen, Sophia

Robbe

Robbe prematuur geboren met 34 weken, sonde, gebroken vliezen, Sophia

 
Op vrijdag 21 Juni 2019 werd ik om 05.15 uur wakker om ‘s-nachts naar het toilet te gaan zoals iedere nacht. Ik was inmiddels 34 weken zwanger van ons eerste kindje en heel mijn zwangerschap was tot toen zonder problemen verlopen. Ik ging terug naar bed en voelde veel vocht, mijn vliezen waren gebroken. In paniek riep ik naar mijn man en ik moest huilen. Hij bleef gelukkig erg rustig en belde het ziekenhuis en maakte de tas met spullen klaar want ik stond stokstijf en er kwam niets uit mijn handen. Wat een onzeker gevoel had ik. Was ik wel aan het bevallen? Het mocht eigenlijk nog niet komen. Ik zou die middag afscheid nemen op mijn werk omdat ik met verlof zou gaan. De kamer was nog niet klaar, er moest nog een stukje geverfd worden. Allemaal zaken die door mijn hoofd schoten. Maar hoofdzakelijk: “Ik ben er nog niet klaar voor!”

De weeën begonnen onderweg waardoor ik er zeker van was dat ik echt zou gaan bevallen. Eenmaal in het ziekenhuis ging het allemaal zo snel dat ik geen tijd had om het te laten bezinken, ik moest het ondergaan. Om 12.05 uur is onze lieve kleine Robbe geboren. Hij werd op mijn buik gelegd, hij ademde en huilde. Wat een opluchting. Even over zijn kleine lijfje gewreven, wat een bijzonder moment. Na een minuut hoorde ik de dokter zeggen “we nemen hem weer mee om na te kijken” en hij moest door naar het hele medische team wat achter het glas voor hem klaar stond. Robbe werd naar de high care afdeling gebracht in het Sophia ziekenhuis waar we toen al waren. Omdat ik zelf verpleegd moest worden mocht ik uren lang niet weg en kon ik dus niet naar hem toe. Dit vond ik erg lastig en dat voelde erg leeg.

Eenmaal op de afdeling werd ons verteld niet beiden het kindje vast te houden omdat dit te veel prikkels zou geven aan Robbe. Ik had de eerste keer de eer om Robbe vast te houden en het was heerlijk om zijn kleine lijfje te voelen. Hij lag aan allerlei toeters en bellen wat ons onzeker maakte als we hem vast hielden. Hij was al zo klein en al die draadjes maakte het niet makkelijker. Het enige wat we voor Robbe konden doen op de afdeling was zijn luier verschonen of borstvoeding brengen en die dingen waren dan ook erg belangrijk voor ons. Robbe lag aan het infuus wat later een voedingssonde werd en moest onder de lamp in verband met geel zien. Al snel bleek dat Robbe heel stabiel was en hij van de monitor af mocht waardoor we dichterbij huis mochten gaan met hem. In het moeder en kind ziekenhuis mochten we op één kamer slapen. Iets wat voor mij een hele grote stap was en waardoor het mogelijk was nog meer een band met hem te krijgen.

Robbe moest veel groeien en oefenen zelfstandig zijn voedingen te drinken zodat hij mee naar huis zou mogen. We hebben drie weken lang zorg gekregen en onze weg met Robbe gevonden met behulp van de lieve zusters. Nu zijn we als gezinnetje eindelijk lekker thuis en kijken terug op een periode van onzekerheid maar voornamelijk veel geluk omdat we nu weten dat het ook heel anders had kunnen gaan. We gaan nu thuis onze weg vinden, wat weer een uitdaging is welke we graag aangaan.

Jolien van Stichting Earlybirds is zo lief geweest om ons te fotograferen omdat we als gezinnetje nog niet bedacht hadden om samen op de foto te gaan. We werden zo geleefd. Dit zijn foto’s die wij altijd zullen koesteren omdat dit onze start was als gezinnetje, een bijzonder begin zullen we maar zeggen..

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.