Nio

Van de ouders:
De zwangerschap verliep zonder problemen. Alle echo’s en andere onderzoeken waren elke keer goed. Toen ik 30 weken zwanger was, kreeg ik ineens veel last van pijnlijke en langdurende harde buiken. Mijn intuïtie gaf aan dat er iets niet in orde was, zeker toen ik de baby niet meer voelde. Op een vrijdagavond toch de verloskundige gebeld en zij gaf mij het advies om de volgende ochtendurine in te leveren bij de huisartsenpost om een blaasontsteking uit te sluiten. Na het inleveren van de urine op de zaterdagochtend, nogmaals de verloskundige gebeld om langs de praktijk te gaan, omdat ik nog steeds weinig leven voelde in mijn buik. De verloskundige kon wel een hartslag vinden, echter werd ik toch doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een CTG. In het ziekenhuis zagen ze dat de hartslag niet heel stabiel was, daarom werd er ook meteen een uitgebreide echo gemaakt.
Hierop zagen ze ineens dat onze baby een stuk kleiner was, dan wat normaal was voor de termijn. Ineens kregen we te horen dat ik overgeplaatst zou worden naar het WKZ in Utrecht. In het WKZ kreeg ik ook direct een CTG en begonnen ze met weeënremmers en longrijpingsmedicatie. De eerste dagen moest ik bedrust houden en ik mocht enkel heen-en-weer naar de wc/douche lopen. De eerste twee nachten kon mijn vriend bij me slapen op de kamer, maar toen ik werd verplaatst naar een gedeelde kamer kon dit niet meer.
Er kwam elke dag iemand, naast mijn vriend, op bezoek om de dagen toch een beetje door te komen. Elke dag lag ik 1 of 2 keer aan de CTG om de hartslag te blijven volgen. Op donderdag 17 augustus was ik jarig en mijn vriend, ouders en schoonouders kwamen gezellig langs. Ik lag, zoals elke ochtend, aan de CTG en hierna zouden we gezamenlijk in de Ronald McDonald Huiskamer gebak gaan eten. Ik merkte dat ik tijdens de CTG veel meer harde buiken kreeg en de artsen zagen dat de baby hier slecht op reageerde. Ik moest langer dan normaal aan de CTG blijven liggen en uiteindelijk kwam de gynaecoloog binnen met het nieuws dat ze diezelfde dag een spoedkeizersnede wilden doen, omdat onze baby het te moeilijk had in mijn buik. Op dat punt was ik 31 weken zwanger, dus ik maakte mij direct zorgen over de gezondheid van de baby en hoe hij het zou doen, zodra hij uit mijn buik gehaald zou worden. Toen ging alles in een sneltreinvaart en werd alles gereed gemaakt voor de keizersnede. Diezelfde middag, om precies 14:00 uur, heb ik het mooiste verjaardagscadeau gekregen. Onze Nío was geboren met een gewicht van 1038gram! Blijdschap, bezorgdheid, spanning, liefde…. alle emoties komen op dat moment los bij ons allebei. De longrijpingsmedicatie had goed z’n werk gedaan, want hij kon al goed zelfstandig ademen. Wel kreeg hij eerst de CPAP voor ondersteuning.
Mijn vriend is continue bij hem gebleven, zodat hij hem kon troosten in de overgang naar de afdeling Neonatologie. Hier kwam hij op Nicu 3 te liggen. Er is veel gebeurd in de eerste weken. Eerst had hij een obstructie in zijn dunne darm, waardoor de stoelgang niet goed op gang kwam. Hij heeft meerdere keren spoelingen gekregen en gelukkig loste het probleem zich vanzelf op en verloopt de ontlasting goed. Maar daarna werd er ook een verhoogde leverwaarde geconstateerd. Ze kwamen er niet achter wat er precies was, dus hij heeft veel (röntgen)echo’s, scans en andere onderzoeken gehad. Dat gaf veel onzekerheid en angst.
In de tussentijd heeft hij ook infecties gehad, waarvoor hij meerdere antibiotica heeft gekregen. Gelukkig zijn die infecties ook weer weggegaan en zagen we zijn waardes voor het eerst de goede kant op gaan. Na 4 weken op NICU 3 te hebben gelegen, kregen we nieuws dat we overgeplaatst konden worden naar de High Care.
En een dag later zijn we ook overgeplaatst naar een ziekenhuis in onze eigen woonplaats, wat aan de ene kant weer spannend was, maar ook heel fijn.
Op dit moment is Nío ruim 4 weken oud en zit hij op bijna 36 weken termijn. Hij is momenteel 1580gram, dus hij heeft al een grote stap gemaakt! De lever blijven ze monitoren en als hij op de 40 weken termijn zit, moeten we een nieuwe echo laten maken. Voor nu moet hij nog lekker doorgroeien en aansterken en hopelijk mag hij met een aantal weken mee naar huis.