Melle

Wanneer er een klein scheurtje blijkt te zitten in mijn vliezen waardoor ik al een paar dagen wat vruchtwater verlies, lijkt het er nog niet op dat ik deze week nog mama zal zijn. Ze sturen me na een korte opname van 4 dagen weer naar huis. Maar thuis voelt het niet lekker, ik voel me niet lekker, maar is dat dan omdat het niet goed is of hoort dit erbij? Weet het dan maar eens bij een eerste kindje. Wanneer ik drie uur na thuiskomst toch steeds meer kramp krijg besluiten mijn moeder en ik dat we heel eigenwijs toch weer terug gaan naar het ziekenhuis. En gelukkig maar, want daar aangekomen blijkt toch echt wel dat ik weeën heb. En wanneer ze controleren, blijk ik ook al drie centimeter ontsluiting te hebben.  Melle wil niet langer wachten, en mijn lijf neemt het volledig over. Ik raak in paniek, want deze storm gaat wel erg hard.

Het gaat allemaal zo snel. Puffend in de rolstoel word ik naar de verloskamers gereden. Wat gebeurd er toch allemaal, ga ik nu al bevallen? Nog geen uur ben ik in de verloskamer. En wanneer Melle er eenmaal is, zijn ze wel even met hem bezig. Ook hij vond het heftig, want hij haalt niet gelijk adem. Mijn moeder is er tijdens de bevalling bij geweest, en ze loopt met Melle en de artsen mee naar een aparte kamer. Wat vindt ook zij dit spannend. Een kleinzoon, zo snel al, 7 weken te vroeg. Gelukkig gaat het al gauw goed met Melle. De eerste week krijgt hij wat extra zuurstof en ligt hij aan de hartbewaking, maar ook dit mag er al best gauw af. Ik kan het nog nauwelijks geloven. Elke keer als ik naar hem kijk is er die verbazing. Hij is er, mijn zoon, zo klein, zo lief en zo prachtig. Als ik hem verschoon klemt hij zijn kleine teentjes om mijn vinger als een klein aapje. En als hij tegen me aan ligt en ik praat tegen hem, voel ik hoe fijn hij dit vindt. Tijdens een stuipje zien we een kuiltje in zijn wang, het lijkt of hij reageert op de lieve woordjes die ik fluister. En wanneer ik zachtjes over zijn neusje strijk begint hij met zijn mondje smakgeluidjes te maken, klaar voor de voeding. Tranen zitten hoog, ik schiet geregeld vol, want er is zoveel gebeurd in zo’n korte tijd. Gelukkig zijn er veel lieve mensen om me heen, die me vertellen dat dit mag. Tranen luchten op.

De verpleging helpt me waar ze kunnen, geven aanwijzingen en langzaam groei ik in mijn rol als moeder. Samen zetten we stappen in deze wereld die voor Melle en mij nog zo nieuw is. Langzaam begint hij naast de sondevoeding een beetje uit de fles te drinken en wanneer Melle niet te moe is proberen we even de borst. Melle en ik groeien samen elke dag een beetje. Totdat we het zelf kunnen, hij en ik, met zijn tweetjes.