Matisse

Van de ouders
Onze oudste zoon is geboren met 31+3 weken zwangerschap en deze zwangerschap was daarom vanaf het begin medisch. Met onder andere progesteron probeerde ze de baarmoederhals sterk te houden zodat Matisse niet te vroeg zou komen. Ondanks dat we gespannen waren leek de zwangerschap goed te verlopen en was er weinig reden tot zorg. Met 30 weken was er echter licht bloedverlies en gingen alle alarmbellen af en werden wij voorbereid op een tweede vroeggeboorte. Gelukkig bleef het rustig en mocht Jeanine na het inwerken van de longrijping, 4 dagen later, het ziekenhuis verlaten maar kreeg wel de opdracht om het rustig aan te doen.

Toen Max met 32+6 weken naar een verjaardag ging leek er ook niets aan de hand en begonnen wij langzaam te geloven in een voldragen zwangerschap. Nadat Max nog geen uur weg was, was daar toch weer flink bloedverlies en zijn wij met spoed naar het Sophia gegaan. Aanvankelijk dacht de gynaecoloog na monitoring dat het goed zou komen omdat er nog 1 cm baarmoedermond stond en geen ontsluiting was. Toch vertrouwde wij het niet want Jeanine had rugweeën en na overleg zou Jeanine na een half uur toch nog een keer aan het CTG worden gelegd. Het half uur is niet gered want na 20 minuten waren de weeën voor Jeanine toch te heftig. Nog 20 minuten later was er 3 cm ontsluiting en ruim uur later is Matisse geboren. Gelukkig had hij een goede start en eigenlijk meteen al werd het gesprek opgestart om hem over te plaatsen. Na twee dagen is hij afgereisd naar het IJsselland ziekenhuis waar bleek dat hij toch wat extra tijd nodig had.
In de weken daar heeft hij ups en downs gehad, maar de dag voordat Dunja langs kwam besloot Matisse zijn sonde te verwijderen zodat alleen zijn monitor draadjes over bleven. Wat zijn we trots op je!

Een pittige 4 weken ziekenhuis waren het vooral met een dreumes van ruim 1,5 jaar oud thuis. Wij willen hierbij Dunja en Stichting Earlybirds bedanken voor de mooie foto’s. Bij de oudste heeft het ons heel veel steun gegeven in de verwerking.
En wat onwijs fijn dat we een tastbare herinnering hebben aan deze wederom heftige tijd.
Inmiddels zijn we met z’n vieren thuis en gaan we vooral genieten van de rust en het niet meer gescheiden zijn.