Kyan

Mijn zwangerschap ging helaas niet vanzelf. We waren zwanger na een derde icsi poging, waarbij ze 2 embryo’s hadden teruggeplaatst. Na een eerdere miskraam was het nu extra spannend, maar waren we dolblij.

Met 7,5 week kreeg ik plotseling een flinke bloeding. Er schoot van alles door mijn hoofd, maar vooral: daar gaan we, dit is niet goed. Gelukkig konden we meteen naar het ziekenhuis en zagen we op de monitor een mooi kloppend hartje. Later die week kregen we een uitgebreide echo waarop een tweede vruchtzakje te zien was. Deze was leeg, wat betekende dat dit zeer waarschijnlijk de tweede embryo was die eraf was gekomen. Dit deed ons toch wel wat, maar positief als we zijn waren we super blij dat de andere het goed deed tot nu toe.

Na een week of 12 was de grootste onrust voorbij maar begonnen mijn bekken op te spelen. Heftige bekkenpijn en beginnende instabiliteit. Ik heb nog een paar weken doorgewerkt, maar uiteindelijk op advies van de fysio kwam ik thuis te zitten en moest ik het echt rustiger aan gaan doen. Dat ging na wat opstartproblemen steeds wat beter.

Met de 20 weken echo bleek dat ik te weinig vruchtwater had. Na een 2e en een 3e 20 weken echo werd besloten dat ik naar het Radboud moest voor een second opinion. Ook daar bleek met ons ‘sjorske’ (zoals wij hem liefkozend noemden) niks mis. Hij groeide goed en had voor zover ze dat konden zien, geen afwijkingen. We wisten trouwens nog steeds niet wat het zou worden, maar voor het gemak noemden we de kleine puk sjorske zolang hij in mijn buik zat. Wel bleek op de echo dat mijn placenta in zijn geheel voor de uitgang lag, dus moesten we voor 99% rekening houden met een keizersnede. Dat was wel even een tegenvaller, je wilt toch het liefst je kind op een natuurlijke manier ter wereld brengen. Daar hadden we de komende tijd voor om ons op voor te bereiden.

Met 24 weken heb ik nog een nachtje in het ziekenhuis gelogeerd vanwege heftige buikpijn. Ook bleek toen dat ik zwangerschapsdiabetes had. Ik mocht dagelijks mijn bloedsuiker meten, een dieet volgen, en uiteindelijk ook insuline gaan spuiten.

Ondertussen kwamen er steeds meer spulletjes in huis, en werd het kamertje opgeknapt. Dat kon mooi voordat we nog een weekje samen op vakantie gingen. De week daarna kwam de babykamer en konden we samen alles in gaan richten. Dachten we….

Vrijdag 5 juni kwamen we terug van vakantie, we hadden een heerlijke week gehad. Zondag zouden we gaan helpen op de stadionmarkt bij Willem II zoals we ieder jaar doen. Rene was net weg (ik werd wat later opgehaald) en ik besloot vast op te staan. Het was 5.45 uur toen het wel erg nat werd in mijn bed, ik op stond en mijn vliezen braken. Ik schrok, ik was nog maar 29 weken en 4 dagen zwanger. Toch bleef ik redelijk rustig en belde Rene om toch maar terug naar huis te komen.

Om 7 uur in de ochtend waren we in het ziekenhuis. Na een aantal onderzoeken en overleg bleek dat ik naar Utrecht moest naar het WKZ omdat ik nog geen 32 weken zwanger was. Pffff wat een tegenvaller, daar hebben we wel wat traantjes om gelaten. Om 12 uur kwam ik aan in Utrecht waar weer veel onderzoeken zijn gedaan. Aan het eind van de middag begon ik weeën te krijgen en kreeg ik een infuus met weeënremmers. Deze sloeg aan en ik mocht naar de afdeling. Daar hoopte ik het toch vol te houden tot week 32 want dan mocht ik terug naar Tilburg.

Helaas dacht ons sjorske daar anders over. Die vond het veel leuker om zich aan te dienen op de dag dat papa en mama elkaar precies 3 jaar kenden. Namelijk op zaterdag 13 juni. Aan het begin van de avond begonnen weer mijn weeën. Omdat ook de placenta voor de uitgang lag, was het nogal een lastig geval. Ze wilden eigenlijk wachten omdat ik nog maar 30 weken en 4 dagen zwanger was, maar aan de andere kant wilden ze ook niet wachten omdat die placenta voor de uitgang lag en het weleens spoed kon worden als die ging bloeden. Uiteindelijk werd toch de beslissing genomen om de kleine te halen met een keizersnede, en is op zondag 14 juni om 3.17 onze prachtige zoon Kyan geboren: 1475 gram en 39,5 cm.

Ik heb al die tijd het gevoel gehad dat hij het wel ging redden, hij had de hele zwangerschap het super gedaan, waar ik ook last van had. En wat deed hij het goed! Na wat hulp met de ademhaling deed hij het helemaal zelf! Hij kwam op de NICU te liggen in het WKZ. Mama mocht op woensdag al naar huis, wat niet makkelijk was om daar je kleintje te moeten achterlaten. Gelukkig deed hij het zo goed dat hij op zaterdag al naar het Elisabeth ziekenhuis in Tilburg mocht. Papa en mama zijn natuurlijk apetrots.

Inmiddels is Kyan 3 weken oud, best een gek idee als je bedenkt dat hij eigenlijk nog 6,5 week in mama’s buik hoort te zitten. Na een dipje met wat buikklachten doet Kyan het nu weer heel erg goed. We hebben nog wel even te gaan, maar onze kanjer doet het super en papa en mama zijn super trots op deze grote kleine vent.