Kiki

Toen we met 21 weken en 4 dagen onze “20 weken” echo hadden was met ons kleintje alles goed, alleen werd er geconstateerd dat ik vrij weinig vruchtwater had. Op dat moment nog niet iets waar we ons zorgen over te hoeven maken, maar we werden wel voor een second opinion doorgestuurd naar Nijmegen. Hier konden we de dag erna meteen terecht. Echter die nacht ben ik erg veel vruchtwater verloren, waardoor we om 5 uur in het ziekenhuis in Winterswijk zaten. Hier werd er geconstateerd dat er nog wel hartactie was, maar de desbetreffende verloskundige gaf aan dat we er rekening mee moesten houden dat ons kindje het niet zou gaan redden. We zijn die middag naar Nijmegen gegaan en hier kregen we te horen dat ons kindje wel degelijk een kans had. We zouden het thuis tot 24 weken moeten volhouden, omdat pas daarna het kindje levensvatbaar zou zijn. Ook daarna zou het spannend blijven hoe het zou gaan, omdat niemand kon voorspellen hoe de longetjes van ons kindje zich zouden ontwikkelen, waardoor de onzekerheid steeds aanwezig bleef. 3 Lange weken thuis en 7 nog langere weken in het Radboud ziekenhuis Nijmegen volgden. Onze andere dochter was thuis en kon me 1 keer per week opzoeken, wat het moeilijkste was in de 7 weken. Uiteindelijk is  onze dochter Kiki in een sneltreinvaart geboren na 31 weken en 2 dagen zwangerschap. De bevalling ging zo snel (van 4 cm ontsluiting naar 10cm binnen een kwartier) dat mijn man er niet bij kon zijn omdat hij eerst anderhalf uur moest rijden. Dus 50 minuten na de bevalling kwam hij binnen en mocht hij mee naar de NICU waar Kiki inmiddels lag. Hier kwam hij bij een couveuse te staan bij een klein meisje dat gelukkig op onze andere dochter leek om zo zeker te weten dat dit zijn dochter was. Kiki bleek vanaf het begin een vechtertje. Ze ademde meteen zelf en heeft uiteindelijk ondersteuning gekregen via een slangetje die haar longen in ging. Deze kon de dag erna al gestopt worden omdat ze genoeg had aan de cpap (kapje op haar neus die ondersteuning gaf om lucht in haar neus te blazen). Weer 2 dagen later kon ook dit afgebouwd worden en kon Kiki zich goed redden met de low flow. Al met al een voorspoedige tijd, die ondanks alle stapjes die Kiki zette toch ook spannend bleef omdat we steeds wachten op een “maar”. Deze kwam gelukkig niet en na 10 dagen kon ze naar het streekziekenhuis vervoerd worden. Ook hier bleef ze positieve stappen maken. Na 2 weken hoorde ik over de stichting Earlybirds via een moeder die ik ontmoet had in Nijmegen. Ik heb ons hiervoor opgegeven en met 34 weken 2 dagen (toen Kiki precies 3 weken oud was) werd ze gefotografeerd door Rayke. Dit was erg fijn en leuk. We zijn superblij met het resultaat dat we tot nu toe hebben gezien!

Van de fotograaf:

Op 27 oktober mocht ik naar het SKB in mijn eigen woonplaats, om hier Kiki en haar ouders + grote zus te mogen fotograferen. Met veel respect voor de positieve houding van Dianne en Coen, want wat een heftige tijd hebben zij door moeten maken.

Het was fijn om deze reportage voor ze te kunnen maken. Kiki mocht lekker in bad en heeft ook nog even aan de borst gedronken!

Lieve familie, heel veel liefde, geluk en gezondheid voor jullie allemaal! Ga vooral zo door Kiki!