Jolien

Van de ouders

Zoals verwacht loopt alles anders…

Zaterdag 18 november begon de dag wat langzaam, het was de eerste dag van onze laatste week vakantie met zijn tweeën. Op dit moment 29 weken zorgeloos zwanger. Vanwege een klein beetje bloedverlies met de verloskundige overlegd om toch maar even ter controle te komen. Deze voelde echter dat er al 3cm ontsluiting was met staande vliezen en trappelende voetjes daarin. Het begin van een spannend traject. Binnen mum van tijd waren we in het ziekenhuis in Doetinchem. Vanwege de termijn was er ondertussen al overleg geweest met Nijmegen. Voor we het wisten gingen we met loeiende sirenes die kant op. Pas op dat moment daalde bij ons de ernst van de situatie in. In de ambulance begonnen er regelmatige weeën te komen en in Nijmegen aangekomen bleek er al 6cm ontsluiting te zijn. Er werd gestart met injecties voor de longrijping en weeënremmers, de laatste leken nog weinig uit te halen. We leefden deze dag van uur tot uur, waarbij elk uur winst was. Voor de longrijping zou het optimaal zijn als ze nog 48u bleef zitten, maar de kans was erg klein dat dit ging lukken. De kleine meid werd nauwlettend in de gaten gehouden. Ze lag in stuitligging met de voetjes naar beneden en de navelstreng ertussen. Tegen de verwachtingen in begonnen in de loop van de dag de weeën af te zwakken. Na de laatste controle om 2u ‘s nachts konden we dan toch eerst maar wat slaap pakken. Op zondag ochtend was het helemaal rustig. We leefden enorm toe naar de eerste 24u van de longrijping, die hadden we binnen en voorzichtig begon de 48u ook haalbaar te lijken.
Op maandag hebben we prachtige slingers gekregen van onze verpleegkundigen met 29+2 erop, want de longrijping zat erin! Dit was voor ons echt een mega mijlpaal, we hadden niet verwacht dat dit zou gaan lukken.
Het is rustig gebleven tot woensdag ochtend, de weeën kwamen weer terug en werden snel krachtiger. Omdat de kleine meid nog met de voetjes en navelstreng naar beneden lag had de bevalling nog behoorlijk wat risico’s voor haar. We hebben op de valreep voor een keizersnede gekozen om de risico’s zo klein mogelijk te houden, want ze zou die dag hoe dan ook komen. Om 11 voor 12 werd dan onze mooie dochter Jolien geboren! We waren voorbereid op een baby van een kilo en we verbaasden ons hoe groot ze was toen ze uit de buik kwam. Ze bleek al 1670gr te zijn, erg zwaar voor haar termijn.
Er stond een heel team klaar om haar op te vangen. Waarbij merkbaar steeds meer ontspanning kwam met elke minuut die verstreek. Jolien pakte heel goed aan en was gauw heel netjes stabiel met ademondersteuning via de CPAP. Na enkele dagen op de NICU heeft ze al door mogen schuiven naar de Post-IC. Gelukkig hebben we weinig onaangename verrassingen gehad, maar poeh wat zijn de eerste weken spannend. Bij 30+5 zijn we terug naar Doetinchem gekomen, omdat ze al een tijd geen CPAP meer nodig had. Hier heeft ze toch weer enige ademondersteuning nodig gehad, vanwege toename in het aantal dipjes.
Jolien gaat zichtbaar de goede kant op, maar het feit dat er voor elke 2 stappen voorwaarts ook achteruit gezet wordt vreet toch aan je.

Op het moment van schrijven is ze een maand oud, hard gegroeid en langzaamaan steeds meer een baby aan het worden. Het moment dat ze naar huis kan lijkt soms binnen handbereik en soms nog erg ver weg.

We zijn ontzettend trots op onze kleine meid en tellen onze zegeningen.

Je komt in een wereld terecht waarvan je het bestaan niet wist. De zorg heeft op ons een diepe indruk gemaakt met hun liefde en kundigheid. We zijn ze voor eeuwig dankbaar voor wat ze voor ons gedaan hebben.