Fedde

Van de ouders
Op 23 september 2023 gaan mijn vriend en ik naar het personeelsfeest van zijn werk. Ik ben op dat moment precies 23 weken zwanger. We zitten lekker buiten op het terras wanneer ik ineens voel dat mijn vliezen breken. We weten beiden gelijk dat dit niet goed is en bellen de verloskundige. Zij geeft aan dat we gelijk door mogen rijden naar de praktijk in Breda. Daar aangekomen ziet ze al meteen dat het niet goed is. De ambulance bellen of zelf naar het ziekenhuis rijden? Zelf rijden is sneller. De verloskundige rijdt achter ons aan. Aangekomen in het ziekenhuis doet de gynaecoloog onderzoeken om te kijken of het wel echt vruchtwater is. De gynaecoloog had eerst nog de hoop dat mijn blaas iets geks aan het doen was en dat het toch urine zou zijn. Helaas bleek al snel dat het toch echt vruchtwater was en dat mijn vliezen gebroken waren. Op de echo was te zien dat er nog wel vruchtwater in mijn baarmoeder zat. Dit hield in dat het mogelijk zou gaan om een hoge vliesscheur.

Wij kregen te horen dat 90% van de vrouwen binnen 72 uur bevalt na het breken van de vliezen. Ons kindje was nog niet levensvatbaar dus dit zou voor ons betekenen dat wij het kwijt zouden raken. Als ik niet zou bevallen dan zou ik met 23 weken en 5 dagen naar het Erasmus ziekenhuis mogen. Wat waren wij bang en wat waren die 5 dagen wachten hels.
Op donderdag 28 september 2023 mochten wij gelukkig naar het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam. We moesten wel zelf met de auto, want de ambulance werd pas vergoed vanaf 24 weken zwangerschap. Dit was heel erg spannend voor ons want ik had tenslotte al 5 dagen plat gelegen en was er alleen uit geweest om te douchen en te plassen. Gelukkig was er geen file op de weg en waren we er in een uurtje.

Eenmaal in het Erasmus ziekenhuis aangekomen kreeg ik eerst allerlei onderzoeken. Vervolgens kregen we een gesprek met de neonatoloog en gynaecoloog over wat we konden verwachten bij een termijn van 24-26 weken. Wat wij daar te horen kregen wisten wij eigenlijk al want ons neefje is geboren met 26,5 week. Toch moet je dan al een keuze maken, want vanaf 26 weken helpen ze je kindje pas standaard in NL. Voor ons was de keuze niet moeilijk. Wij wilden dat ons kindje een kans zou krijgen mocht hij geboren worden in de aankomende weken. Dit hield in dat de longrijpingsprikken konden beginnen, iedere 12uur een prik en dan in totaal 4 prikken. Helaas liep het die dag allemaal een beetje anders. Er was namelijk een schietpartij in het Erasmus ziekenhuis waarbij ook brand werd gesticht. Wij werden “opgesloten” in een verloskamer. Hier hebben wij van 15.30  uur tot 21.30 uur gezeten voordat we uiteindelijk naar de kamer op de juiste afdeling gebracht werden.

Wat waren wij blij toen we de 24 weken gehaald hadden, hij krijgt een kans dachten we. Vanaf dat moment iedere ochtend aan de CTG, altijd hopend dat hij het nog goed had in mijn buik. Iedere donderdag een echo om te kijken of hij nog voldoende vruchtwater had om zich te ontwikkelen en om te kijken hoeveel hij gegroeid was. Wat was dat elke keer weer spannend, maar ook fijn om je kindje te kunnen zien. De artsen vonden zijn buikomtrek wat groot en daarom moest ik een suikertest doen. Gelukkig bleek dit niets te zijn.

Ik verloor in het begin niet continue vruchtwater. Soms 2 dagen niet en dan juist weer veel. De artsen trokken de diagnose gebroken vliezen in twijfel en wilden dat ik meer ging lopen. Ze wilden me zelfs naar huis sturen als ik geen vruchtwater meer zou verliezen. Ik wist zeker dat het niet goed was en wilde niet naar huis. Toen werd er een onderzoek met een eendenbek gedaan en het was gelijk duidelijk.. toch wel gebroken vliezen. Het vruchtwater liep eruit en helaas is het daarna ook niet meer gestopt. Ik moest weer plat en mocht ik alleen uit bed om te wassen en te plassen. Het liggen was in het begin goed te doen, maar na een paar weken kreeg ik last van mijn spieren en vooral van mijn rug. Hier kwam de fysiotherapeut 2x per week voor langs.
Mijn vriend was bijna altijd bij mij. Ik durfde niet goed alleen te zijn omdat ik altijd bang was voor het moment dat het geboren moest worden. Ook was ik bang dat de CTG niet goed was of dat ik toch een infectie zou hebben. Opa’s en oma’s zorgden voor onze dochter. Echt heel fijn dat dit kon, maar wat misten wij haar. Alles voor een goed doel hopelijk.

De dagen kwamen we goed door. Wij hadden veel bezoek van vrienden en familie. Zelf mocht ik na een paar weken ook één keer per dag met de rolstoel naar beneden. Ik deed dit eigenlijk alleen als onze dochter er was, het uitstapje van de dag.
Ik verloor veel vruchtwater en maakte mijzelf continue zorgen of hij nog genoeg vruchtwater had om zijn longen en spieren te ontwikkelen. Ik durfde niet meer te lopen of te zitten. De nachten waren erg pittig. Ik moest er vaak uit omdat ik zoveel vruchtwater verloor. Soms zat daar ook bloed bij. Als dit het geval was kreeg ik weer extra onderzoeken. De artsen waren bang dat mijn placenta los aan het laten was maar gelukkig was dit steeds niet het geval.

Wij probeerden er maar wat van te maken. Iedere zaterdag waren we een week verder in de zwangerschap en bestelden we eten bij thuisbezorgd.

Onze dochter kwam 3 dagen in de week langs in het ziekenhuis en was al helemaal gewend. Beneden in de hal van het Sophia was vaak iets te doen en daar gingen we dan ook meestal even met haar naartoe. Even van de kamer af.

Bij 30 weken zouden de longrijpingsprikken worden herhaald. Die 30 weken haalden we gelukkig. De artsen twijfelden nog wel om ze met 30 weken te geven. Er kon ook gewacht worden tot de 32 weken aangezien ze maar 2 weken optimaal effect hebben en het bij mij nog rustig was (geen weeën of infectie). Achteraf zijn we heel blij dat ik met 30 weken toch die prikken heb gehad.
Een paar dagen later had ik ‘s nachts weer flink bloedverlies bij het vruchtwater. Wat waren we bang, “gaat het nu toch gebeuren?” Er volgden weer onderzoeken en het bleek een bloeding aan de baarmoedermond te zijn. Geen reden tot paniek volgens de arts, dus wij probeerden ons niet te veel zorgen te maken. Dit alles gebeurde met 30 weken en 5 dagen. Bijna 31 weken dus al 8 weken in het ziekenhuis.

De 31 weken werden gevierd met frietjes (of op z’n Rotterdams gezegd patat).
Zouden we dan toch de 32 weken gaan halen?

Dinsdag 21 november 2023 werd ik om 1:30 uur wakker met een beetje buikpijn. Ik dacht dat het wel mee viel maar wilde hem wel even voelen schoppen. Toen ik hem om 2:00 uur nog niet gevoeld had heb ik toch maar op de bel gedrukt. Uiteraard moest ik weer aan de CTG. Gelukkig zagen wij vrij snel  de hartslag van ons kindje. De CTG liet zien dat ik ook harde buiken had. Op het moment dat de CTG ze liet zien voelde ik ze zelf ook al. Ohjee zou het dan nu echt zover zijn?
Mijn temperatuur werd gemeten en die was 37,5 wat goed was. De arts kwam en wilde voelen of ik ontsluiting had en ja hoor 1cm. Toen begon ik te rillen. Ik dacht dat dit van de spanning kwam.
Helaas was dit niet het geval en in een half uur tijd was mijn temperatuur naar 38 graden gegaan. Ik had dus een infectie en alles werd in gang gezet. Het moest een keizersnede worden want hij lag in stuitligging. De artsen zagen zijn hartslag stijgen wat betekende dat hij het duidelijk niet meer fijn had in mijn buik. Snel naar de OK. Ze hadden van te voren verteld dat een keizersnede bij mij langer kon duren omdat hij in stuit lag en met minder vruchtwater zat. Uiteindelijk viel dit allemaal mee gelukkig en kwam hij snel ter wereld. Na 8 weken en 3 dagen ziekenhuis, met 31 weken en 3 dagen was hij daar dan. Onze zoon Fedde met een geboortegewicht van 1770 gram.

Fedde kwam op de ICN terecht en hij heeft daar de eerste dag aan de beademing gelegen, maar doet het nu alleen nog met ondersteuning. Het infuus is er gelukkig ook uit. Inmiddels zijn we in het ziekenhuis in Breda en is de zuurstof net afgebouwd. Hopelijk kunnen we ook de flow snel afbouwen en dan leert Fedde hopelijk nog goed drinken zodat de maagsonde eruit kan. We zijn verschillende hersenscans en oogtesten verder, maar hier komt hij gelukkig nog goed doorheen tot nu toe.

Inmiddels ben ik zelf al 14 weken in een ziekenhuis. Na mijn keizersnede heb ik nog een abces aan de wond gekregen en ben ik opnieuw opgenomen. Inmiddels ben ik aan het herstellen en mijn spieren weer aan het opbouwen. Hopelijk kunnen wij over een aantal weken dan toch echt naar huis en zijn we weer met z’n 4tjes samen.