Jaxx-Jay

Jaxx-Jay is geboren met een zwangerschapsduur van 28+6. We hebben het heel erg zwaar gehad al vroeg in de zwangerschap. Jaxx-Jay is namelijk het enige overgebleven kindje van een drieling zwangerschap.

In het begin had ik erg veel bloedverlies en vertelde de verloskundige ons dat er geen kloppend hartje was en dat we een week later terug moesten komen. De week daarop was het vruchtje wel wat gegroeid maar nog geen kloppend hart. Dus vertelde ze dat we er afscheid van moesten nemen om zo curettage te voorkomen. Ik begon heel erg te bloeden en dacht dat de miskraam zou gaan beginnen. Maar ik bleef alleen bloeden en ik verloor geen vruchtje.

Het was net nieuwjaar en ik wilde na al dat bloeden toch curettage want ik wilde het nieuwe jaar graag opnieuw beginnen. Dus de verloskundige nodigde ons weer uit voor een echo. Eenmaal aangekomen bij de verloskundige kregen we een echo. En ineens hadden we een kloppend hart! Ik sprong zowat van blijdschap van het bed af en riep “we hebben een kloppend hart”! We waren zó blij!

Twee dagen later kreeg ik echter enorme buikpijn en overal lag bloed op de bank. Ik rende naar de wc en probeerde te plassen en toen verloor ik baby nummer 1. Ik was zo verdrietig en zei tegen mijn partner: “zie je wel… er was iets niet goed, het hart is wel gaan kloppen maar veel te laat”. Wist ik veel, ik dacht dat dit het einde was. De hele avond en nacht had ik weeën en kon ik alleen maar huilen.

De dagen daarop bleef ik weer bloeden dus weer naar de verloskundige en weer kreeg ik een andere vrouw. Zij maakte een echo vanaf de bovenkant i.p.v. inwendig. En ineens riep ze: “er zijn er 2, er zijn er 2”! Ik dacht dit kan niet, ik ben er net 1 verloren! Maar ja hoor daar zaten er nog 2. Maar alleen Jaxx-Jay zijn hart klopte, het hartje van de andere kleine niet meer. De verloskundige vertelde me dat ik over een week weer terug moest komen Omdat het misschien nog wel wat zou gaan doen want de hartkamers waren wel al aangemaakt .Een week later kwam ik terug en was baby nummer 2 overleden. Ik was al langer dan 12 weken zwanger dus vertelde ze ons dat ik dit kindje niet zou gaan verliezen maar dat mijn lichaam het kindje zelf zou opruimen. Een verdwenen tweeling syndroom heet dat.

Tot week 18 bleef ik bloeden en gingen we op en neer naar de verloskundige en het ziekenhuis. Ineens was het bloeden over en het spugen verdween. De 20 weken echo was super goed. Eindelijk konden we gaan genieten van de zwangerschap hoe dubbel dat misschien ook klinkt. Ik begon aan de babykamer. kocht kleertjes en maakte mijn eerste buikfoto’s. Net aan het genieten en toen braken mijn vliezen op 23 weken en 2 dagen. Ik werd op 23+5 naar het WKZ te Utrecht gebracht voor de longrijpingsprikken. Daar zeiden de artsen dat ze niks voor ons konden doen, pas met 24 weken. We waren zo bang ons kleine ventje te verliezen. Het enige dat ik mocht doen was liggen en zitten en proberen de kleine zo lang mogelijk binnen te houden. Dat is ons gelukkig erg goed gelukt en hebben we 28 weken en 6 dagen gehaald! Toen scheurde opeens de placenta en werd onze zoon geboren via een spoedkeizersnede. Hij kwam huilend ter wereld en woog 1400 gram en was 40 cm.

Hij ademde zelf, maar op dag 2 kreeg hij toch een ondersteuning om zijn kracht te sparen. Verder deed hij het boven verwachting goed. De dag voor Earlybirds kwam liep hij nog een infectie op door zijn infuus. Door toediening van antibiotica voelde hij zich gelukkig snel weer beter. Na 2 weken ging hij van de IC naar de medium care. Onze kanjer, onze kleine vechter, sloeg gewoon even de high care over.

Hij ademde zelf en maakte kleine stappen vooruit. Nu is hij 32 en een halve week oud en is bij ons in de buurt in het ziekenhuis. Op 6-07-2016 was hij 24 uur incident vrij, 44 cm en 1970 gram. Wat een vechter! Onze kleine prins doet het zo mega goed, wij kunnen ons geluk niet op! We hebben nog wel even te gaan maar de eerste stappen op weg naar huis zijn gezet. Hij moet nu alleen nog groeien en leren drinken. Wij kunnen niet wachten om hem thuis te hebben.

Bedankt Earlybirds voor de mooie foto’s in de meest hectische tijd van ons en onze zoons leven.

Heel veel liefs Angie, Dyon & kids en natuurlijk onze kleine vechter Jaxx-Jay.