Ilse

 
Zwanger worden met diabetes type 1 is niet zo vanzelfsprekend. Het is – in veel gevallen – een lang traject, waarbij je moet wachten op “groen licht” van je behandelend arts. Voor mij hield dit in dat ik over moest stappen naar een insulinepomp, in plaats van losse pennen. De insuline afgifte van de pomp lijkt namelijk veel meer op die van je eigen lichaam. Tevens is het reguleren van ‘de suikers’ een stuk flexibeler. In januari 2019 was het een feit; ik stapte over op een pomp. Alhoewel ik tevoren had gedacht dat er nog minstens een jaar zou passeren voordat ik überhaupt maar zou kunnen denken aan zwanger worden, bleek niets minder waar. In maart kreeg ik al “toestemming” – en daarmee kwam mijn grootste wens ineens heel snel dichterbij. Heel snel bleek het al raak, en ons geluk kon niet op. De bevalling zou, wanneer deze niet spontaan zou beginnen, in ieder geval gepland worden rond de 38e week – wegens mogelijke complicaties bij diabetes.

Mijn zwangerschap

Los van wat vermoeidheidsklachten kwam ik het eerste trimester van de zwangerschap met gemak door. Lastiger was dat ik door de veranderende hormonen hele hoge bloedglucose waarden kreeg. Vele kilometers heb ik moeten wandelen, want eigenlijk was dat het enige wat hielp om de suikers weer naar beneden te krijgen. Dit had ik er natuurlijk zonder moeite voor over, want het idee dat ons kindje schade zou oplopen door mijn hoge suikers was een kwellende gedachte. In het tweede trimester ging het een stuk beter qua regulatie van de suikers. Een paar weken lang voelde ik me zelfs fit! Richting het derde trimester groeide mijn buik ineens heel snel, zo snel dat ik soms zelfs moeite had met ademen en het heel snel benauwd kreeg. Volgens de gynaecoloog kon mijn lichaam, met name mijn buik, het waarschijnlijk zo snel niet bijbenen. Met mijzelf ging het in deze tijd steeds slechter; weinig energie, veel harde buiken, benauwd. Eigenlijk zoveel klachten dat ik vanaf dat moment weinig meer kon ondernemen en ook veel afspraken moest afzeggen. De laatste weken voor de bevalling heb ik, met name vanwege de harde buiken, eigenlijk non-stop op de bank gelegen. Omdat ik, wanneer ik over “harde buiken” begon tegen andere moeder, veelal reacties kreeg als “dat had ik ook” ofwel “heel herkenbaar”, nam ik maar aan dat dit iets was wat er gewoon bij hoorde. Tegelijkertijd vond ik het ook heel lastig, want mijn onderbuik gevoel gaf aan dat er iets niet pluis was. Uiteindelijk besloot ik toch nogmaals mijn twijfel voor te leggen aan de verloskundige, die mij vrijwel direct door verwees naar het ziekenhuis.

Harde buiken

Diezelfde middag nog lag ik een halve dag aan de CTG en volgden verschillende onderzoeken. Al snel bleek dat mijn baarmoederhals verkort is. Wanneer dit het geval is is er een groter risico op vroeggeboorte. Uit de onderzoeken kwam verder naar voren dat ik in ieder geval nog niet binnen een week zou gaan bevallen. In zeker opzicht waren we op dat moment opgelucht, maar tegelijkertijd ook angstig over hoe het verdere verloop zou gaan zijn. Ik kreeg het advies om bedrust te houden, en nog veel rustiger aan te doen. Vanaf dat moment – de 31e week – ben ik gestopt met werken en kwam ik in de ziektewet terecht. Mijn klachten verbeterden helaas niet.

De bevalling

Nog geen twee weken later kwam ik weer in het ziekenhuis terecht, omdat ik al volop in de weeën bleek te zitten en al 3 cm ontsluiting had. Weeënremmers werden ingezet om het proces te remmen, met daarnaast nog corticosteroïden om de longetjes (alvast) te laten rijpen. Deze eerste nacht ging als in een waas aan mij voorbij, en alhoewel de weeën in eerste instantie juist heftiger werden in plaats van minder namen ze gelukkig richting de ochtend toch af. Echter, diezelfde middag nog kwamen ze in alle hevigheid terug, en al snel wíst ik dat het zou gaan gebeuren. Onze kleine meid wilde niet langer wachten om de wereld te verkennen. Diezelfde avond werd Ilse geboren!

Na een heftige bevalling werd zij, na nog geen minuut lang op mijn buik te hebben gelegen en het snel moeten doorknippen van de navelstreng, vrijwel direct door de kinderartsen meegenomen voor verder onderzoek. Gelukkig mochten we haar diezelfde avond nog bewonderen en aanraken terwijl ze veilig in een couveuse lag. Het is lastig te omschrijven hoe ik me voelde op dat moment. Dat kleine hummeltje had eigenlijk nog lekker veilig in mijn buik moeten zitten, en nu lag ze al daar… en konden we haar al bewonderen. Ze was zo klein en zo teer, en zo prachtig. Zo machteloos makend, om te zien dat je kindje daar ineens ligt met allemaal slangetjes en aan een monitor.

Blik op de toekomst

Gelukkig zijn we inmiddels vier weken verder en heeft onze kleine Ilse laten zien dat ze een vechtertje is. Op de afdeling werd ze al snel een “pittige dame” genoemd. Ze maakte al redelijk snel mooie sprongen. Na een dikke week mocht ze naar een wiegje omdat ze zichzelf al kon warm houden en na drie weken kwam het moment dat de monitor afgekoppeld kon worden. Allemaal spannende momenten, waarbij je zelf – als ouder – ook merkt dat je weer vertrouwen moet opbouwen.

Het begin was niet zo zorgeloos als we hadden gehoopt, en het opbouwen van dit vertrouwen kost tijd. We kijken momenteel erg uit naar het moment dat we (eindelijk) naar huis mogen, terwijl we ook weten dat dit een spannende periode zal gaan worden omdat je niet gemakkelijk even terug kan vallen op de verpleegkundigen of artsen. Ik heb er het volste vertrouwen in dat we, samen met Ilse, te zijner tijd onze weg hierin zullen vinden – en hoop vurig dat we binnenkort zorgeloos, of in ieder geval met minder zorgen, de toekomst tegemoet kunnen kijken.

——————-

Vande fotografe:

Maandag 4 november mocht ik weer op pad voor Earlybird. Vandaag mag ik Ilse Amber Anna fotograferen.

Als ik de ouderkamer van het MCL binnen loop zit Johan al op mij te wachten. Samen lopen we de couveuseafdeling op waar Janet zit te buidelen met Ilse. Heerlijk genietend van haar kleine meisje. Altijd weer mooi om te zien hoe trots ouders op hun kindje zijn. Ook bij Johan en Janet spat de trots en liefde van hun gezicht af.

Janet was op haar werk wel al rustiger aan gaan doen omdat ze al langere periode harde buiken had. Met 38 weken zou ze ingeleid worden, omdat Janet diabetes heeft en dit risico’s met zich mee brengt als ze langer als 38 weken zou doorlopen. Maar zover is het niet gekomen, want met 32 weken en 3 dagen werd Ilse geboren. Ze woog 2670 gram bij de geboorte, wat voor een premature baby best wel een aardig gewicht is. Wat dan vaak ook meteen voor reacties zorgt, oh nou dan kan ze ook vast wel snel naar huis en nou dat valt wel mee. Echter is gewicht natuurlijk niet het enige probleem voor een premature baby. Je lichaam op temperatuur houden, zelfstandig ademhalen, zelfstandig drinken, onrijpheid van de longen, verminderde afweer, dit zijn een tal van dingen waar je als ouders van een prematuur kindje mee te maken kunt hebben. Dus ondanks dat je kindje er misschien niet heel prematuur uitziet heb je wel de zorgen voor een prematuur kindje.

Johan en Janet gaan samen Ilse een schone luier geven en schone kleertjes aan doen, ze is gister voor het eerst in bad geweest dus het kost haar te veel energie om dat vandaag alweer te doen. En lucky me, had deze prachtige dame na het verschonen even een heel helder momentje en kon ik daar een paar hele mooie foto’s van maken. We sluiten nog even met een paar foto’s van een troste papa en mama met hun kleine meisje. Ilse gaat heerlijk haar bedje in en ik ga samen met Johan en Janet een kopje koffie doen in de ouder kamer.

Na de koffie ga ik met een heerlijk gevoel naar buiten, wat een leuk stel en wat een liefde voor hun dochtertje.
Liefs Jacqueline