Maud

Op vrijdagochtend neem ik de trein naar Nijmegen. Hier ligt kleine Maud in het CWZ. Ik mag haar vandaag ontmoeten en een mooie fotoshoot van haar en haar ouders maken. De zon schijnt heerlijk en het is een prachtige herfstdag. Als fotograaf word ik hier altijd extra blij van, maar ik zie dat het iedereen goed doet dat na vele dagen regen het zonnetje zich weer laat zien.

Op station Nijmegen staat Michael, de vader van Maud, mij op te wachten voor een lift naar het ziekenhuis. Onderweg in de auto hoor en zie ik een stralende vader die ontzettend trots is op zijn meiden. Maud is geboren met 32 weken en inmiddels zijn we 2 1/2 week verder.

Maud haar leventje begon in het Radboud, al lang voor ze geboren werd. Mamma Marleen heeft vanaf week 25 van de zwangerschap veel tijd doorgebracht in het ziekenhuis. Tijdens de echo bleek dat de placenta onvoldoende voeding gaf en dat Maud daardoor een groeiachterstand had. Ze werd opgenomen in het CWZ waar ze, na 3 weken van meerdere dips in de CTG van Maud, besloten om longrijpingsprikken te geven en ze over te plaatsten naar het Radboud.

In het Radboud ging het helaas allesbehalve beter. Marleen kreeg zelfs een zwangerschapsvergiftiging die uiteindelijk aan het omslaan was naar het HELLP-syndroom

Er werd afgesproken dat Maud gehaald zou worden als het met één van hen te slecht zou gaan. Uiteindelijk liet Maud te veel dips zien waarna ze besloten haar direct te halen met een keizersnede. Maud was pas 32 weekjes, maar ze had geen beademing nodig bij de geboorte.

Na de geboorte heeft ze maar 4 dagen in het Radboud gelegen, ze is toen overgeplaatst naar het CWZ.

Als ik bij haar kom is Maud net 34,5 week en heeft ze alweer haar volgende mijlpaal bereikt, sinds gisteren ligt ze namelijk in een warmtebedje i.p.v. in de couveuse. Ze doet het zo goed dat de verpleegster deze ochtend zelfs al heel enthousiast zei: “Zo te zien kan Maud wel in een gewoon bedje.” Toen haar ouders daarop antwoordde dat ze nog geen 24 uur geleden uit de couveuse is gekomen kon de verpleging haar oren bijna niet geloven.

En ik snap het, ik zie weliswaar een heel klein mini mensje, maar vooral een heel krachtig meisje. Krachtig in haar uitstraling en vooral heel krachtig met haar handjes, ik heb niet eerder een baby’tje voor mijn lens gehad dat zo beweeglijk was met haar handjes. Ze zijn overal en nergens tegelijk. Marleen zegt dat als ze een beetje op haar lijkt ze later haar mooie lange bewegelijke vingers goed kan gebruiken voor volleybal.

Na de kennismaking wordt Maud liefdevol uit haar warmtebedje geplukt en mag ze lekker op schoot bij mamma proberen om zelfstandig wat te drinken uit het flesje. Dit kost helaas nog wel veel kracht en lukte gisteren beter dan vandaag. Maar dat geeft niet, want nu is er lekker meer tijd om tegen de warme borstkas van pappa te liggen. Ze liggen heerlijk samen op bed. En wat ik zie is heel veel liefde, rust, vertrouwen en heel veel trots in de ogen van de pappa en mamma van Maud. Ze stralen van geluk, zovéél… daar kan geen zon tegenop stralen.

Mooie lieve kleine Maud; ik kreeg net een berichtje van je mamma dat je mee naar huis mag. Pas 1 maandje na je geboorte. Ik kan mijn oren ook bijna niet geloven.

Ik wens jullie alle geluk en geniet van elkaar, en ik heb er alle vertrouwen in.
Liefs, Sjoske