Hannah

Op 5 februari had ik een normale controle. De zwangerschap verliep tot nu toe vlekkeloos en ik dacht dat ik snel weer buiten sta. Maar dat was ver van de waarheid. De verloskundige keek zorgenvol en zei dat ik maar beter snel naar het ziekenhuis kon gaan, ze vond mijn bloeddruk toch te hoog. Nou ja, dus in de auto en naar het ziekenhuis. Twee uur wachten en opeens stonden 3 mensen rond mijn bed (hoe meer, hoe erger), dan vijf, mijn bloeddruk was torenhoog en met twee infusen in mijn handen, een flinke zwangerschapsvergiftiging word ik – zodra ik stabiel genoeg was – naar het LUMC gebracht. Drie nachten hebben zij nog geprobeerd om mijn bloeddruk stabiel te krijgen. In een „prikkelarme“ omgeving met om de tien minuten bloeddruk meten (ook ´s-nachts) en continu artsen, die de een of andere studie wilden doen of bloed wilden prikken of het ene of het andere. Donderdagochtend ging het niet meer en Hannah kwam op 8 februari met een spoedkeizersnede ter wereld. Gelukkig nog met twee longrijpingsprikjes.

Een piepklein meisje van 875 gram, met 27 weken en drie dagen geboren. Zo kwetsbaar dat ik haar in de operatiekamer alleen kort in haar couveuse kon zien, of beter: het CPAP-kapje kon zien. Pas na een paar uur mocht ik naar haar toe, nog steeds in bed. Gelukkig kon haar papa de hele tijd bij ons zijn en bracht geregeld verslag uit hoe het met haar ging. En onze dochter is gelukkig een echte vechter! Met haar onrijpe longen, die niet goed open blijven en een enorme zuurstofbehoefte liet zij vanaf het begin duidelijk horen als iets niet goed was en dat is niet veranderd. Inmiddels gaat het gelukkig veel beter, zij kan beter ademen en geniet van het dagelijkse buidelen. Zij is vastberaden om te leven, het liefst zonder piefjes. Die kan ze met indrukwekkende precisie uit haar neus slaan als je tijdens het wisselen niet oplet.

Nadat wij al twee keer van tevoren een afspraak hadden ingepland om foto’s te maken, maar Hannah altijd dacht dat zij dat nog niet wilde, en dus dacht dat ze iets meer moest dippen, ging onze afspraak met Joyce op 19 maart eindelijk door. Wat een prachtige mogelijkheid om foto’s uit deze periode te krijgen! Bedankt hiervoor!

En na inmiddels 6,5 weken op de NICU hopen wij, haar binnen kort dichterbij huis in een ander ziekenhuis op een minder zorgwekkende afdeling te hebben. Iedere dag is een stapje dichter bij!