Hailey

Terugblik op een rollercoaster

Donderdag 19 oktober 2023, een dag om nooit meer te vergeten.

Mijn 32 weken zwangere vriendin Michelle en ik hebben een afspraak in het ziekenhuis om een groei-echo te laten maken én voor een afspraak met de gynaecoloog om een datum te prikken; dé datum. We komen uit op 1 december 2023. Deze datum hebben we in onze gedachten omdat onze andere dochter, Livienne, op 1 augustus 2022 geboren is. Twee dochters, allebei geboren op de eerste van een maand. Dat vinden we een leuk idee. Het loopt deze donderdag echter totaal anders.
Die ochtend hebben we nog het idee om met de fiets vanuit Ridderkerk naar het ziekenhuis in Dordrecht te fietsen. Mama voelt zich redelijk en heeft na maanden van lamlendigheid, vermoeid- en misselijkheid  – genieten van je zwangerschap wordt dat ook wel genoemd – wel weer eens behoefte aan een verfrissend windje door het haar. Vlak voor vertrek, begint het echter te regenen. En dus pakken we toch maar de auto.
We hebben al een idee waar we voorafgaand aan ons ziekenhuisbezoek gaan eten, maar eenmaal daar blijkt het restaurant gesloten. Dan maar broodjes van de Albert Heijn.

Om klokslag één uur melden we ons bij de balie voor de groei-echo van 13.15uur. Het is echter rustig en we kunnen meteen door. Het blijkt het begin van een rollercoaster. De buikecho ziet er, in lijn met de echo die we drie dagen daarvoor ook al hebben laten maken bij onze eigen echoscopist, prima uit.
Maar dan…

Er verschijnt een verbaasde blik op het gezicht van de echoscopist waarna zij mompelt “dat de dokter hier ook even naar moet kijken”. Onmiddellijk slaat bij ons de twijfel toe. Wat is er aan de hand? Maar voordat wij iets kunnen zeggen of vragen, vraagt de echoscopist of wij het oké vinden dat zij een vaginale echo maakt. Uiteraard vinden wij dat oké.

Opnieuw die woorden: “hier moet de dokter echt zelf naar kijken”. Wat is er aan de hand, willen wij weten? Het gaat toch wel goed? “Het lijkt of er een vochtophoping is ontstaan, waardoor de vliezen op springen staan”, zegt ze waarna ze ons vraagt plaats te nemen in de wachtruimte.

Daar beginnen de eerste krampen, waarschijnlijk gestimuleerd door de echo. We nemen de tijd op en herkennen het ritme; om de vijf minuten een kramp. Het zal toch niet? Michelle is pas 32 weken zwanger! Of zouden het “slechts” darmkrampen zijn?

Na een zit waar geen einde aan lijkt te komen, worden we door de gynaecoloog naar binnen geroepen. Hij herkent ons direct van de vorige keer, ruim een jaar geleden, toen hij Livienne via een keizersnede ter wereld bracht. Een aardige man. Hij is vereerd dat we graag weer gebruik willen maken van zijn kundigheid.

Hij blijkt echter verhinderd op de dag die wij voor ogen hebben. Hij adviseert een collega en belt wat heen en weer. Tevergeefs want 1 december blijkt sowieso niet mogelijk voor een geplande keizersnede. Hij laat het er niet bij zitten en stelt een mail op aan de betreffende collega met de vraag of het op die bewuste 1 december echt niet ergens tussendoor kan.

Terwijl hij typt, krijgt Michelle weer een hevige wee/darmkramp. “Laten we voor de zekerheid eerst maar eens even kijken”, zegt hij vervolgens. Terwijl hij de live beelden van de echo bekijkt, zegt hij: “Ik ga je met spoed laten opnemen. We gaan een rolstoel voor je regelen en je mag absoluut niet meer lopen!” Onze monden vallen open van verbazing. Hij: “Je vliezen kunnen elk moment breken. We gaan je weeënremmers en injecties voor de rijping van de longen toedienen. Het kan vandaag al gebeuren, maar hopelijk duurt het nog wat langer.” En daar gaan we met rolstoel en al richting het geboortecentrum van het ziekenhuis.

Eenmaal aangekomen op de kamer worden de weeën – dus toch – erger en erger. De weeënremmers en de eerste van totaal 4 injecties – één per twaalf uur – voor de rijping worden toegediend. Ondertussen heeft de tijd niet stilgestaan en realiseren we ons dat we wat mensen moeten gaan informeren én dat Livienne van de opvang gehaald moet worden. Waar zou je op zo’n moment zijn zonder ouders.

Papa haalt Livienne van de opvang, de ouders passen op en papa gaat weer terug naar het ziekenhuis. Daar is de rust weergekeerd. Het lijkt erop dat de weeënremmers hun werk doen. Niet alleen zijn de weeën minder heftig, ook de tijd ertussen is inmiddels langer.

“Ik verwacht dat er de komende twee dagen nog niets gebeurt”, zegt de verloskundige waarna papa uiteindelijk met een redelijk gerust gevoel naar huis gaat om de ouders af te lossen. “Blijf vannacht wel paraat hoor”, zeg ik nog grappend tegen mijn ouders. Livienne is dan al heerlijk in dromenland en ook papa gaat het niet laat maken, zo is het plan. Maar eerst nog even lekker in bad. Net voordat ik eruit wil komen, gaat mijn telefoon. Michelle: “Je moet nu komen!!!” Op de achtergrond hoor ik ook de stem van een verpleegster: “Zeg dat hij haast maakt!”

Ik spring uit bad, bel mijn ouders en vraag ze of ze direct terug willen komen. Het wachten op mijn ouders lijkt een eeuwigheid te duren. Eindelijk, daar zijn ze, waarna ik in de auto spring en met een bloedvaart naar het ziekenhuis rij. Eenmaal daar wordt Michelle net met bed en al naar de bevalkamer gereden. Gelukkig, ik ben op tijd.

In de bevalkamer is er nog een lichte strijd met de dienstdoende gynaecoloog die aandringt op een natuurlijke bevalling. Uiteindelijk wordt het toch een keizersnede en dat is maar goed ook. Het kindje blijkt horizontaal in de buik te liggen. De operatiekamer wordt gereedgemaakt en rond 23.15uur gaan we die kant op.
Ik word in de “bijkamer” gezet waar ook al alle spullen voor onze kleine meid klaarstaan, inclusief een heel team aan medische specialisten. Dan komt het sein dat we naar binnen mogen. Aangezien Livienne ook via een keizersnede is geboren, maar dan na ruim 41 weken, zijn we bekend met deze situatie.
Om 23.41uur wordt onze dochter Hailey met slechts 32 weken geboren.
Meteen daarna beginnen de echte zorgen. Hailey geeft geen enkel teken van leven. Het medisch team staat om haar heen en voert diverse handelingen uit; masseren, zuurstof toedienen, beademen. De tijd tikt en tikt en nog steeds geen teken van leven. Ik sta aan de zijlijn. Het zal toch niet….

Maar dan, na minuten die wel uren lijken, is er eindelijk een teken van leven in de vorm van een traan, gevolgd door gehuil. Daar is ze, zo kwetsbaar klein maar alive and kicking!
Vervolgens gaan we met Hailey en het team van specialisten richting unit 2 van de neonatologie. Daar worden meteen verschillende onderzoeken gedaan. Inmiddels zitten we al een stuk verder in de nacht en komt eindelijk het bericht dat het met Michelle ook goed gaat. Ik haal opgelucht adem.

Na een korte nacht rij ik heen en weer van ziekenhuis naar huis en weer terug. Zie hier, onze eerste dag met Hailey. Het zogenoemde buidelen dat bij prematuren enorm belangrijk is, gaat beginnen. Zeker twee tot drie keer per dag. Dan bij mama, dan bij papa. Hailey blijkt aan kracht niet tekort te komen. Ze schopt voortdurend en krachtig met haar benen en knijpt hard in onze vingers. Met andere woorden; ze doet het naar omstandigheden hartstikke goed. Wel krijgt ze af en toe een korte brady. Gelukkig komt ze hier steeds zelf weer uit maar het blijft schrikken. Iedere keer weer. Ook door de toeters en bellen die op zo’n moment afgaan.

Het blijkt vaker voor te komen bij vroeggeboorte en we hoeven ons geen zorgen te maken, zo wordt ons vertelt. Op de derde dag wordt er al gestopt met het toedienen van antibiotica en ook het zuurstofmasker mag af. Wat doet ze het goed, denken wij dan.

Maar dan. Hailey wordt getroffen door een hardnekkig virus. Ze beland aan een infuus en ook het zuurstofmasker keert terug. Hailey verandert van sterke prematuur naar een prematuur die er als een pop bijligt. Er wordt besloten haar te verplaatsen naar een isolatiekamer om haar en de andere prematuren te beschermen.

Dit is voor ons erg ingrijpend. We mogen de afdeling niet op, enkel haar kamer. Als er een zuster komt helpen moet ze een speciaal pak en handschoenen aan en een mondkapje op. Dagen gaan voorbij, dagen van buidelen en op haar in praten, maar er is geen beweging.

Inmiddels is Michelle uit het ziekenhuis ontslagen. Ze hoeft dus niet meer steeds van haar kamer naar unit 2, waar Hailey ligt, te worden gereden (eerst met bed en al, later met de rolstoel).

Voor mama is dit ook het moment van herstel van de keizersnede. Dit betekent  dat ze zes weken heel rustig aan moet doen en absoluut niks mag tillen. In het ziekenhuis hamerden de zusters erop dat onze aanwezigheid, het praten en het buidelen, zo belangrijk voor Hailey is. Dit is ook het enige dat we voor haar kunnen betekenen. Ze moet zelf vechten tegen het virus of is het iets anders?

Na een paar dagen komt het resultaat binnen waaruit blijkt dat ze het rhino-entero virus heeft opgelopen. Een luchtweginfectie. Ondanks dat ze goed ziek is, blijven haar waardes goed. Dat is, in combinatie met de geruststellende woorden van de arts en de aangesloten monitor, onze enige houvast.

De arts vertelt dat de piek van het virus op dag drie komt maar na dag vijf is er nog altijd geen teken van herstel. De twijfel neemt toe, ook bij de specialisten. Is er iets over het hoofd gezien? Er wordt weer gestart met antibiotica. In de tussentijd krijgt Hailey te maken met hoge hartslag pieken. Haar hartslag schiet tijdens die pieken richting de 270. In het begin zijn het korte piekjes van hooguit anderhalve minuut. Maar op den duur worden ze langer, soms tot wel 13 minuten. Dit blijkt een bijkomend effect van het virus.

Dan, uit het niets, komt er plotseling wat beweging uit Hailey. Dit is voor ons zo’n fantastisch gevoel. Het laat zich met geen woord beschrijven. We weten dat ze er nog lang niet is, maar dit is zeker een begin.

Maar elke keer als het iets beter gaat, komt er toch weer tegenslag. Zo worden we op een nacht gebeld met de mededeling dat Hailey weer een hoge hartslag piek heeft en dat ze er niet uitkomt. Ze hebben al diverse prikkels gegeven, maar zonder resultaat. Via de camera kunnen we op de telefoon meekijken. Een team van specialisten loopt om haar heen en we zien dat er een infuus wordt aangebracht om medicijnen toe te dienen die normaal gesproken direct moeten werken.

De piek duurt uiteindelijk 50(!) minuten en hierop ging de telefoon weer. De rest van die nacht slapen we amper. We zitten vol met vragen. Welke kant gaat dit op? Heeft dit enige vorm van schade veroorzaakt?

In overleg met specialisten van het Sophia kinderziekenhuis wordt besloten een medicijn toe te dienen om de hoge hartslag pieken tegen te gaan. Dat pakt goed uit. Hailey laat duidelijk tekenen van herstel zien.
Ze begint weer meer te bewegen en zich te laten horen. We zijn dolgelukkig. De zuurstof wordt er weer afgehaald en daar er geen besmettingsgevaar meer is voor de anderen, mag ze terug naar de afdeling van unit 2. Hier krijgt ze toch weer een hoge piek waarna besloten wordt om haar 24 uur aan de ecg te leggen in de hoop zo’n piek op te vangen.

Wanneer de 24 uur voorbij zijn, besluit de broeder de ecg te laten staan. Dat blijkt een goede zet want snel daarna vind er opnieuw een hoge piek plaats van zeven minuten. De ecg legt het keurig vast. Uit de analyse blijkt vervolgens dat de pieken een gevolg zijn van het virus. Dat is goed nieuws, want hierdoor is de kans op volledig herstel groot.

Voor de zekerheid wordt er nog een echo van het hartje van Hailey gemaakt. De uitkomst is goed. Hierop wordt de dosering van het medicijn aangepast. De laatste piek die is vastgelegd, blijkt gelukkig ook echt de laatste piek te zijn.

Snel hierna worden we via een zuster getipt op de stichting earlybirds én op een fotoshoot, verzorgt door deze zelfde stichting. We melden ons hier meteen voor aan. Een leuk en goed initiatief!

Maar als je nu denkt dat het rustig wordt… Helaas! Mama krijgt in de tussentijd een aderontsteking en belandt op de spoedeisende voor een in totaal vier uur durende zit. Dat kan er nog wel bij. Ondertussen krijgt Hailey opnieuw last van een brady! Nee, niet weer, denken we. Er wordt ons vertelt dat dit zeer waarschijnlijk nog steeds de naweeën van de vroeggeboorte zijn en dat Hailey het voor de rest heel goed doet. Ze is ook al enorm in gewicht toegenomen.

Uiteindelijk gaat het in vrij korte tijd zo goed met Hailey dat ze, mits 48 uur incident vrij, eindelijk met ons mee naar huis mag. In die periode vindt ook de fotoshoot plaats. Dankjewel Dunja!!

*Iedereen bedankt!*
De hoogste tijd nu om stil te staan bij iedereen van de afdeling, stuk voor stuk echte kanjers!! We hebben veel van ze geleerd en ze hebben het ons zo comfortabel mogelijk gemaakt. We hebben zelfs van een echt gangen diner mogen genieten met een gedekte “tafel”, een karretje met een mooi servies, een pupillampje (als je daar strak een elastiekje omdoet blijft die branden) in een bosje (nep)bloemen in een vaasje. De tafel met 2 stoelen stond vlak in de buurt van ons kleine meisje, in gedempt licht.
Wat een luxe, echt hulde! Dit was één van de laatste avonden op de afdeling, want Hailey mocht eindelijk, na 4,5 weken in het ziekenhuis, naar huis. Tijd om een echt gezin te vormen. Bij deze willen we iedereen van de afdelingen Geboortecentrum en Neonatologie enorm bedanken voor de fantastische zorg! De eerste paar dagen zonder monitor waren nog wel wat spannend, maar op het moment van schrijven zijn we inmiddels een week thuis en is het vertrouwen enorm toegenomen. Het gaat heel goed met iedereen, maar gelukkig vooral erg goed met Hailey!