Yaeli

Vanuit de ouders
Na een lange weg raakten we in april zwanger van ons meisje. Ik genoot enorm van de zwangerschap en het was dan ook een schok dat bij 25 weken zwangerschap bleek dat mijn baarmoedermond nog maar een kwart was van wat het moest zijn. Na een paar dagen opgenomen gelegen te hebben in het AMC met longrijpers en weeënremmers, leek het rustig te blijven. In de weken die volgden hebben we intensievere controles gehad en hebben we op mijn gevoel vertrouwd. Het bleef onrustig en mijn lichaam bereidde zich steeds verder voor op de naderende bevalling. Vanwege de niche resectie een jaar eerder, wisten we dat ik een geplande keizersnede zou krijgen. Dat maakte dat we overal waar we heen gingen, meerdere plannen paraat hadden mocht er iets zijn waardoor we dachten dat ik ging bevallen. Telefoonnummers van het ziekenhuis mee, dichtbij huis blijven en genoeg rust. In totaal hebben we dit 8 weken volgehouden. Na die 8 weken was ik ook redelijk ziekenhuis-moe.
Toen op 13 november de harde buiken wel erg regelmatig en pijnlijk werden, besloten we onze verloskundige (waar we eigenlijk niet meer onder vielen, maar er wel voor ons waren) te bellen. We besloten het aan te kijken, maar omdat m’n baarmoedermond volledig verstreken was en ik ontsluiting had, wist ik ook dat er weinig speelruimte was. Om 22.30 volgden de weeën zich nog sneller op en kon ik ook niet meer verbergen dat het pijn deed. In overleg met ons, de verloskundige en het streekziekenhuis, moest ik komen ter observatie.
Middernacht, op 14 november bij 33 weken zwangerschap, kwamen we aan.
Op de CTG werd duidelijk dat ik nergens meer heen ging en er de OK werd klaargemaakt. Om 2.40 is Yaéli geboren. De keizersnede ging niet zoals ie gaan moest, dus nadat onze mooie dochter uit mijn buik was, kon ik een aai op haar bol geven met nog plastic tussen ons. Ze werd meteen meegenomen, omdat ze een moeilijke start had. Mijn lichaam raakte in shock, waardoor ik er verder weinig van heb meegekregen. Om 6 uur voelde ik me voldoende op kracht om haar op te zoeken op Neonatologie. Daar lag ze dan, aan alle toeters en bellen in de couveuse en zó klein. Wat een heerlijk gevoel om met haar te mogen buidelen. Dag na dag maakte ze grote sprongen; we namen al snel afscheid van de cpap, gevolgd door de couveuse, warmwaterbedje, monitor. Ze is echt een strijder. 2x per dag bezocht ik haar, soms zaten we hele dagen op neonatologie, soms alleen, soms samen en soms met grote zus erbij. Het was echt overleven, er was geen tijd voor herstel, verwerking of roze wolk. De liefde en inzet van de verpleegkundigen op Neonatologie hebben het draaglijk gemaakt. Van mijn omgeving kende ik Earlybirds. Door alles wat er gebeurd is ben ik extra dankbaar voor de fotos die in deze periode zijn genomen. Maarten liet ons vrij en we voelden zijn passie om dit voor ons te kunnen doen. We gunnen dit andere ouders ook. Op het moment van schrijven is het 3 weken en 2 dagen geleden dag ze is geboren. We liggen nu op de inroomkamer en morgen mag ze met ons mee naar huis en mogen we van de roze wolk gaan genieten.

Vanuit de fotograaf
Op vrijdag 17 november, op wereld prematuren dag, ga ik naar het Flevoziekenhuis om mini reportages te verzorgen. De eerste reportage is van Yaéli. Zij is geboren met 33 weken zwangerschap. Op dit moment is zij 3 dagen geleden geboren. Yaéli slaapt in de arm van haar vader. Omdat erop de neo afdeling van het Flevoziekenhuis weinig daglicht is, ligt Yaéli onder een UV dekentje. Nadat zij een schone luier heeft gekregen gaat Yaéli bij haar moeder liggen. Helaas is de tijd van de mini reportage dan alweer voorbij.
Moeder geeft aan dat zij zich hebben aangemeld voor een gewone reportage. De kans is groot dat ik Yaéli nog een keer terugzie.

Op 2 december, 2 weken later, ga ik langs voor een gewone reportage. Bij binnenkomst ligt Yaéli in de arm van grote zus te slapen. Dit keer zonder UV deken, die heeft zij niet meer nodig. Yaéli is erg moe, tijdens het optillen en verplaatsen naar het bedje voor een schone luier blijft zij doorslapen. Bij het opnieuw oppakken en het bij vader op schoot leggen blijft Yaéli doorslapen.

Lieve Manon en David, jullie zijn lieve, zorgzame en betrokken ouders. Op moment van schrijven zijn jullie thuis. Geniet van jullie mooie gezin.

Liefs,
Maarten