Hailey

Hailey, wat heb jij ons even laten schrikken een paar weken terug.

Mama is precies 31 weken zwanger, wanneer ze je een dag minder voelt bewegen. De verloskundige komt langs om even te luisteren, en hoort niks geks – waarschijnlijk heb je gewoon een rustige dag. Voor de zekerheid wordt toch nog even de bloeddruk gemeten: 190 over 110. Veel te hoog, en reden voor een ziekenhuiscontrole. Het is nu zaterdagavond, en vanaf hier gaat het razendsnel.

In de volgende dagen wordt geconstateerd dat mama zwangerschapsvergiftiging heeft: haar lichaam reageert slecht op de placenta. Er wordt hard gewerkt om haar bloeddruk laag te krijgen en houden, zodat je nog zo lang mogelijk bij haar kan blijven. Hoe langer dat lukt, hoe groter de kans dat alles goed gaat. Dat lijkt even te lukken; maar net als het stabiel lijkt, begint bij haar de buikpijn, en een paar uur later wordt je met een spoedkeizersnede gehaald.

Dat verloopt niet zoals papa en mama een bevalling voor zich zagen.

Mama is onder volledige narcose, omdat de operatie zo snel mogelijk moet gebeuren. Papa is in de kamer ernaast, en werd even meegenomen om niet te zien hoe mama geintubeerd werd voor de operatie. Een minuut later, voordat papa terug kan gaan om te kijken hoe je in de wereld wordt gebracht, komen de artsen snel met je binnen rijden. Zelf slaap je ook van de narcose, en je bent volledig stil als je binnen komt.

Vanaf hier ga je echter heel snel vooruit. De artsen helpen je op te starten met ademhalen, en je krijgt een mooie, warme couveuse. In iets meer dan een week tijd ga je van de intensive care, via de high care, naar de medium care in Utrecht. Een dag daarna mag je al mee naar Apeldoorn, waar je nog een paar weken zult liggen om te groeien. Eerst in een couveuse, dan in een warmtebedje, uiteindelijk in een gewone wieg met een warmtekruik.

Bij iedere stap laat je ons weer versteld staan van de snelheid waarmee je het doet. Telkens als we een realistische schatting denken te hebben over wanneer de volgende stap gaat gebeuren, gebeurt die stap opeens dezelfde dag nog. Je bent nauwelijks bij te benen.

Vanaf het begin heb je een duidelijke eigen mening. Een paar uur nadat de slang die in je keel zat voor ademhaling werd weggehaald, liet je al aan de hele couveusezaal horen als je niet meer lekker lag. CPAP met sprietjes in je neus ging niet gebeuren. Als je andersom wou liggen bij papa of mama op de borst, smijt je zelf je hoofdje de lucht in, en weer andersom neer. Je bent een rustige, tevreden baby – maar laat heel duidelijk weten wanneer dat even niet meer zo is.

We hebben heel bijzondere eerste weken met jou mee mogen maken. We hebben je sprongen mogen zien maken die de meeste ouders nooit mee krijgen, omdat ze gebeuren voor de geboorte. We hebben mogen ervaren hoe zo’n klein kindje al zo duidelijk heeft wat ze wil. We hebben enorm veel steun en kalmte mogen krijgen van alle verpleegkundigen, artsen en vrijwilligers in en rondom het WKZ in Utrecht, van de stichting Early Birds die prachtige foto’s van je heeft gemaakt, tot de mensen van het Ronald McDonald huis waar we een paar dagen hebben geslapen.

De eerste weken zijn niet zo gegaan als we dachten, wat het soms wat lastig maakt om er met anderen over te praten. Pas als je praat met de mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, merk je hoe veel begrip er daar is, en hoe moeilijk het is voor anderen om zich voor te stellen dat je je pasgeboren dochter meerdere keren per dag moet achter laten in het ziekenhuis, niet zomaar kunt oppakken en verzorgen wanneer jij dat wilt, en hoe lastig het soms is om met de onzekerheden om te gaan over wat er nog gaat komen voor je met ons mee mag naar huis.

Maar we hebben ons er bijna altijd bij neer kunnen leggen dat het wel goed gaat komen met jou. Dankzij de rustige hulp in de ziekenhuizen, en dankzij jou, omdat je vanaf dag 1 laat zien wat een vechtlust en kracht je al hebt.

Hailey, welkom in de wereld, en hopelijk snel: welkom thuis.