Finlay

Op 8 januari werd onze zoon Finlay geboren na een zwangerschap van 33,5 week.
De zwangerschap was normaal verlopen op een opname in het ziekenhuis na, toen ik met 29 weken wat bloedverlies had en even gedacht werd dat er een vroeggeboorte dreigde. Na 48 uur bleek echter dat het een vals alarm was, en zagen de artsen geen indicatie meer voor een vroeggeboorte. Toch blijft het idee dan wel in je achterhoofd zitten, en elke week dat de zwangerschap zich voortzette, voelde een beetje als een mijlpaal. Eerst bereikten we de 32 weken zodat de bevalling, zoals gepland, in het Meander MC kon plaatsvinden in plaats van in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Toen bereikten we het nieuwe jaar.

De zwangerschap bleef zich gewoon normaal voortzetten, dus na een tijdje verdween het idee dat er wat aan de hand zou kunnen zijn naar de achtergrond. Op 7 januari lag ik in bed maar kon nog niet slapen omdat ik steeds harde buiken had. Ze waren ook best pijnlijk. Omdat ze maar niet ophielden, ben ik ze gaan timen, en er bleek steeds 10 minuten tussen te zitten. Je leest overal “als je echte weeën hebt, weet je het wel, dus bij twijfel niet je verloskundige bellen” (dat zeiden de verloskundigen gelukkig niet; die mocht ik bij twijfel of ongerustheid juist wel bellen) maar dat was bij mij dus niet zo, ondanks dat het mijn tweede bevalling was! Mijn man heeft uiteindelijk besloten te bellen. Al speelde het feit dat het inmiddels één uur
’s nachts was ook wel mee; ik had me nogal geschaamd om de verloskundige uit bed te bellen voor gewoon harde buiken. Ze kwam echter niet voor niets, want de harde buiken kwamen al snel elke vier minuten en ik bleek al 6 cm ontsluiting te hebben. Ik was totaal in paniek, want ik wilde niet dat ons zoontje al kwam! Ik was zo bezorgd dat er dan van alles mis met hem zou zijn, en voelde me nog niet genoeg voorbereid op de bevalling. En ik wilde gewoon nog genieten van de laatste weken van mijn (waarschijnlijk laatste) zwangerschap en wennen aan het idee dat die bijna voorbij was. Maar nu ging ik dus ineens bevallen!

En wéér ging ik met de ambulance naar het ziekenhuis (bij het eerdere bloedverlies was ik met de ambulance naar het WKZ gebracht, en voor en na de bevalling van onze dochter naar het Meander). Toen ik op de bevalkamer lag, waren de weeën even wat afgenomen, waardoor ik toch even aan het idee kon wennen. Ik hoopte nog dat de bevalling op de een of andere manier kon worden tegengehouden, maar dat was niet zo. Er was zelfs nog even sprake van een spoedkeizersnede omdat ons zoontje niet helemaal goed lag, maar gelukkig was dat toch niet nodig. Het team van artsen en een verpleegkundige dat erbij was, was heel fijn, en hield echt rekening met wat we wilden. Het ging allemaal redelijk snel en naar omstandigheden voorspoedig, en een uur of zes of zeven nadat de weeën begonnen, werd ons zoontje op mijn buik gelegd. Ik dacht: oh, het valt mee hoe klein hij is, gelukkig!
Daarna moest hij helaas wel weer snel van me af om onderzocht te worden, en toen ik hem weer zag lag hij aan allemaal slangetjes en kabels, dat was wel heftig. Maar de heftigste, de CPAP, is er de eerste nacht al af gegaan, en het infuus volgde vrij snel daarna. Eigenlijk ging alles sneller dan verwacht; binnen een week ging Finlay van de couveuse naar een bedje, en vervolgens ging ook de monitoring er al snel af.
Meestal was ik bij hem in het ziekenhuis, afgewisseld door zijn vader, en we buidelden veel met hem. Al snel was het vooral wachten op dat hij meer zelf ging drinken.

Al na 2,5 week was er sprake van dat we op maandag naar huis konden, als we sondevoeding zouden leren geven, dus daar zijn we mee begonnen. Maar een of twee dagen later had Finlay al 24 uur al zijn voeding uit flesjes gedronken in plaats van via de sonde, en uiteindelijk mocht op zaterdag de sonde eruit, en een paar uur later mochten we al naar huis! Ik had de reportage van Earlybirds aangevraagd toen het erop leek dat we nog wel wat weken in het ziekenhuis zouden zijn. Er was al sprake van Finlays ontslag toen Maarten, de fotograaf, contact met me opnam, dat hij zaterdag mogelijk tijd had voor een fotoshoot, mocht een tweeling waar hij ook een afspraak mee had, dan al ontslagen zijn. Het leek mij sterk dat de fotoshoot er zou komen, maar uiteindelijk vond die op de valreep, twee uur voor Finlays ontslag plaats! Op de foto’s is ook het verwijderen van de sonde te zien, een mooie mijlpaal.

Het was erg leuk om de fotoshoot mee te maken, en de foto’s zijn echt mooi geworden. Zoveel beter dan telefoonfoto’s! Ondanks dat het in het ziekenhuis allemaal vrij snel en voorspoedig ging en we dus veel korter hoefden te blijven dan we verwacht hadden, en dat de meeste verpleegkundigen aardig en behulpzaam waren en probeerden ons ons thuis te laten voelen, was het toch best een heftige tijd, vooral omdat we bijna nooit met ons gezin van vier bij elkaar konden zijn. Het werd steeds moeilijker voor mij om mijn dochter weinig te kunnen zien, en voor haar was de situatie ook moeilijk en verwarrend. De fotoshoot was een positieve afsluiting en de foto’s zijn een mooi aandenken aan deze periode. Super bedankt aan Maarten dat hij hier tijd voor wilde maken, en aan Earlybirds voor het regelen!