Eva

Het was vrijdagavond 31 maart. Ik (Fannie) had twee hele hectische weken gehad op mijn werk, en vrijdag was de laatste dag voordat mijn verlof inging. Ik had me deze avond al helemaal voorbereid, film aan, een maskertje lag klaar, en dan lekker met de benen omhoog, een avond voor mezelf.. Want, mijn vriend Gijs was dit weekend op scoutingkamp (nu kon het nog).

Ik was naar het toilet geweest en ontdekte dat ik wat roze afscheiding had. Ik dacht er niet veel van. Later die avond nog een keer naar de wc, nog steeds roze afscheiding. Ik besloot mijn verloskundige toch maar een appje te sturen. Zij belde terug, ze vroeg of ik harde buiken had. Ik dacht zelf van niet, wel iets van spanning op mijn buik, maar dat was niet zo gek na zoveel stress op mijn werk. Ze vond het toch prettig als ik langs zou komen, en ik kon beter iemand meenemen, want het vaste protocol is dat ik naar het ziekenhuis zou worden doorgestuurd, en aan het CTG zou worden gelegd. Ik heb mijn schoonzus gebeld, zij wilde wel met mij mee. Onderweg heb ik ook Gijs gebeld, dat ik even op controle moest komen, maar het was vast loos alarm. Mocht er wel iets zijn, dan zou ik hem terugbellen, maar hij hoefde hiervoor echt niet naar huis te komen.

De verloskundige checkte de hartslag van ons kindje, dit klonk prima. Mijn bloeddruk was ook prima. Wel zag ze dat ik harde buiken had, dus moest ik naar het ziekenhuis.

Op het CTG kon ik zien wanneer ik harde buiken had, en ik kon het hartritme van het kindje zien. Hmm, af en toe daalde dat wat, en ik had harde buiken om de zoveel tijd. Voor mij voelde dat juist alsof mijn kind bewoog. Vreemd dat ik dat zo anders heb geïnterpreteerd al die tijd.

Ik lag al meerdere uren aan het CTG, en dacht eigenlijk dat ze ons vergeten zouden zijn. Niet veel later kwam de verpleegkundige van de nacht binnen. Ze vroeg of ik even anders wilde liggen, want mogelijk was het CTG niet helemaal goed aangesloten. Het leek niet helemaal naar haar wens. De verpleegkundige haalde er een arts bij, de arts maakte een echo. Ze vertelde hardop wat ze zag, maar bleef op een bepaald moment wat langer stil. “Zie je iets bijzonders op de echo?” vroeg ik. Ze vertelde dat ze wat vocht in het buikje zag. Misschien dat ze me zou doorsturen naar het Radboud ziekenhuis voor een echo. Voor mij kwam dat over alsof dat de volgende dag kon.

Ze liep even weg. Hierna kwam er de gynaecoloog binnen. “Mevrouw, het gaat niet goed met uw kindje, u moet nu een keizersnede krijgen.” Ik raakte in paniek en voor ik het wist werden mijn kleren uitgetrokken en werd ik naar de OK gereden, voor een spoedkeizersnede. Mijn schoonzus ging mee. “Je moet nu Gijs bellen!” heb ik nog gezegd. Gijs is gauw naar het ziekenhuis gekomen, maar heeft de geboorte net niet kunnen meemaken.

Op zaterdag 1 april om 00:38 uur is onze dochter Eva geboren met 33 weken en 5 dagen. Er zat veel vocht in haar lijfje. Het bleek dat haar lichaam bloed naar mij had ‘gelekt’. Ik had 300ml bloed van haar in mijn lichaam, bleek na onderzoek. Hoe dit kan, weten we nog niet.

Eva heeft een aantal dagen op het NICU in het Radboud ziekenhuis gelegen, ze heeft hier een bloedtransfusie gekregen. Daar deed ze het goed, en ging stapjes vooruit. Eva is hierna overgeplaatst naar het CWZ naar de neonatologie afdeling, waar we bij haar konden slapen. Ze verblijft nu ruim 2 weken in het CWZ, en elke dag zet ze stapjes in de goede richting. Mogelijk mogen we begin mei naar huis! En daar zijn we heel blij mee!

Het is een spannende tijd (geweest), maar de vele verpleegkundigen en artsen zijn we eeuwig dankbaar voor hun warme en liefdevolle zorg voor onze Eva.

En Rob, bedankt voor je prachtige foto’s van Eva samen met ons!