Anahlía

Van de ouders
Het begon allemaal op 19 februari. Mama werd wakker en voelde zich niet zo lekker, het was een gevoel dat ik niet eerder kende. In eerste instantie dacht mama dat ik last had van mijn suiker, omdat mama bij de diabetespoli liep voor zwangerschapsdiabetes. Toen het gevoel van kortademigheid en steken in de buik steeds heftiger werd, belde mama het Flevoziekenhuis. We hadden afgesproken om de suikers even te prikken en wat te eten om te kijken of het gevoel wegging. Als het met 1 uur niet weg was, dan moest ik weer terug bellen om toch gezien te worden. Een uur ging voorbij en het gevoel werd alleen maar ondragelijker, dus ik belde weer naar het ziekenhuis, en zijn toen op controle geweest naar Almere. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis wat testjes afgegeven en al snel bleek dat mama zwangerschapsvergiftiging had. Plots ging alles zo snel want we moesten met de ambulance naar het AMC! Toen hadden papa en mama het even zwaar want wat zou er met alle andere kindjes gebeuren? We kregen bericht dat het natuurlijk veel te vroeg was 25 weken maar dat het wel zomaar zo kon zijn dat de baby gehaald moest worden. Mama was veel te ziek en had een tentie van 240 en onderdruk van 130… Dit was niet best, en de pijn in mijn bovenbuik werd harder en harder. Het enige wat we konden doen is tijd winnen met medicatie want het was echt veel te vroeg om te komen! Na 2 weken de pijn te onderdrukken en op de max van medicatie ging het niet meer… Het was niet meer veilig omdat mama’s lichaam heel erg achteruit ging en de kleine meid er in de buik ook last van begon te krijgen. Het werd wel spannend want 29 februari was het schrikkeljaar…. Papa en mama keken elkaar aan en papa vroeg.. kun je het aub nog tot 23 uur vanavond volhouden? Ze kan toch niet geboren worden op de schrikkeldag. Mama was het daarmee eens en zuchten de pijn telkens weg. De pijn was alsof iemand met twee knietjes in mama’s buik drukte… Zo hard dat ik geen lucht meer kreeg! Maar het lukte om het vol te houden en de medicatie leek te helpen om de bloeddruk weer naar beneden te krijgen. Gelukkig! 26.5 weken ieder geval gehad. Op 1 maart begon de pijn weer heel heftig en na overleg van de artsen hebben ze knoop doorgehakt. Mama’s bloedplaatjes gingen telkens harder achteruit en ze wilden ook geen nieuwe aanmaken. Het was het moment om de kleine meid eruit te halen. Maar wat was dat spannend zeg! Door middel van een spoedkeizersnede werd Anahlía geboren. Een heel mooi piepklein meisje van 980 gram! Zo klein als dat je bent geboren, zo dapper en sterk ben je nu met 34 weken en 2 kilo! We hebben nog een aantal weekjes te gaan maar je doet het super goed.

Van de fotograaf
Op 9 april kwam ik in het Flevoziekenhuis in Almere voor de reportage van Anahlía. Een mooi klein meisje dat heel tevreden lag te slapen. Papa en mama hadden zich mooi aangekleed en wauw, met alle drukte van een groot gezin en de zorg voor Anahlía, was het mij bij de eerste oogopslag al duidelijk: wat een sterk koppel zo samen! De trotse blikken van papa naar mama tijdens de shoot, de verhalen over de zwangerschap en thuissituatie.. petje af voor deze lieve papa en mama! Nog een paar weekjes en dan mag Anahlía mee naar huis. Ik wens jullie alle geluk toe!