Josje

Wat zijn we dankbaar dat we nu al zulke mooie foto’s hebben van onze dochter Josje.

Na een zwangerschap van 31 weken zonder complicaties veranderde er in een week plots heel veel. Het begon allemaal in de nacht van dinsdag op woensdag. Op mijn werk kreeg ik steeds meer last van harde buiken. Op dat moment dacht ik al dat er iets niet klopte.Na thuis op de bank te zijn geploft om te rusten werden de harde buiken niet echt minder. Ik dacht ik ga iets later naar bed, zodat ik goed door kan slapen. In de nacht werd ik om twee uur wakker met weeën en mijn vriend belde de verloskundige, omdat het niet afzakte. Hierna werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Alle controles bleken goed te zijn. De harde buiken bleven. Op donderdag zijn we opnieuw voor controle ingestuurd naar het ziekenhuis. Een goede echo en CTG stelde ons gerust en we keerden weer huiswaarts.

Vrijdag 29 maart 2024. Vrijdag was een drukke dag. Ik voelde me de hele dag al niet heel lekker en alles was mij al snel te veel. In de middag heb ik nog een magnesium voetenbad genomen in de hoop dat de harde buiken af zouden zakken. Helaas werkte dit niet en ben ik op de bank gaan liggen. Toen ik op de bank lag voelde ik plots dat ik bloed aan het verliezen was. In lichte paniek riep ik mijn vriend die direct daarna de verloskundige belde. De verloskundige was er heel snel en stuurde ons zonder enige twijfel direct door naar Hardenberg. Met een telefoon oplader en tandenborstel op zak reden we vertwijfeld naar het ziekenhuis in Hardenberg.
Het zal toch niet nu al komen… In het ziekenhuis aangekomen werd meteen de CTG aangesloten terwijl het bloedverlies steeds erger werd en de spanning in de kamer opliep. De gynaecoloog legde al heel snel het verband tussen het vele bloedverlies en de afnemende activiteit in mijn buik. Het had er alle schijn van dat mijn placenta aan het los raken was. Het duurde niet lang voordat dit bevestigd werd en ik moest meteen door naar de OK. Tijd voor ons om het echt te beseffen was er niet, we lieten het allemaal over ons heen komen.
Mijn vriend moest zich meteen omkleden voor de OK, terwijl ik de ruggenprik al gekregen had. De minuten die volgden waren erg spannend en angstig. Nog geen 5 minuten later zagen en hoorden we onze dochter Josje. Wat een opluchting. Door het snelle ingrijpen was men gelukkig net op tijd, Josje lag namelijk al een poosje in het bloed door de loslatende placenta. Ze had al behoorlijk veel bloed binnen gekregen.
Angst maakte plaats voor opluchting en opluchting maakte plaats voor bezorgdheid, want we wisten niet precies hoe het nu met Josje ging. Gelukkig werd al snel duidelijk dat Josje een goede start had. De eerste dagen waren overweldigend, maar gelukkig doet Josje het wonderbaarlijk goed. Wat zijn wij trots, maar ook erg dankbaar richting al het zorgpersoneel. Dankzij het snelle en adequate handelen kunnen wij samen genieten. Deze foto’s zijn daar het levende bewijs van. Voor ons enorm waardevol, erg mooi dat deze stichting bestaat.