Aimy-Noré

Door de Fotograaf:

Ik mocht weer op pad voor Stichting Earlybirds. Dit keer zou ik naar Hoorn gaan, maar ik kreeg direct de melding dat ze al waren overgeplaatst naar het ziekenhuis in Zaandam. Tja, met die kleintjes weet je het nooit en kan alles tot de minuut nog veranderen. Achteraf bleek dat de ouders zelf in Zaandam wonen, dus voor hun natuurlijk veel fijner om dan dichter bij huis te kunnen zijn. Op 23 mei was ik onderweg naar Zaandam en op de afdeling maakte ik kennis met de kleine sterkte Aimy-Noré. Ze lag nog in een dichte couveuse en was net gestopt met de flow (zuurstof). Wel had ze nog een sonde in.

Haar papa en mama waren al bezig om de kleine klaar te maken voor een wasbeurt. Voorzichtig en met een warmtelamp lag ze heerlijk en liet ze zich lekker vertroetelen. Schone kleertjes weer aan en de voeding werd daarna ook klaargemaakt. Via de sonde werd deze gegeven en mocht ze tijdens de voeding lekker bij papa buidelen. Zo klein als je dat mini mensje dan ziet liggen bij haar grote stoere papa. Een heerlijk moment om te mogen vastleggen! Nadat papa heeft mogen buidelen, was het natuurlijk ook de beurt aan mama.
Aimy-Noré is een dapper klein meisje en ontzettend sterk. Ze was wat verkouden toen ik er was en een week later kreeg ze wat dipjes. Diverse onderzoeken werden er gedaan, maar gelukkig geen grote infecties. Ze had wel weer wat extra hulp met zuurstof nodig en deze wordt elke dag bekeken of die kan worden afgebouwd. Zo klein als ze zijn, dat zelfs een “simpele” verkoudheid best heftig kan zijn en een heleboel energie voor ze kost. Gelukkig gaat het met de dag beter en laat ze zien hoe sterk ze is. Klein dapper meisje!

Lieve Melvin en Annelien, Bedankt dat ik bij jullie mocht komen om deze fijne momenten vast te leggen.
Ik wens jullie veel sterkte toe en natuurlijk veel kracht voor jullie kleine meisje. Hopelijk elke dag een stapje beter en dan uiteindelijk écht naar huis!!

Liefs, Marinda

Door de Ouders:

3 mei, de dag dat onze wereld op zijn kop kwam te staan…

Ik ging samen met mijn vriend voor extra controle naar de verloskundige. De avond ervoor zag ik op mijn werk wat lichte sterretjes en had ik een klein beetje hoofdpijn. Voor de zekerheid ging ik mijn bloeddruk meten. Te hoog. Van de verloskundige kreeg ik direct bedrust en moest ik me de volgende dag weer melden. De volgende dag was mijn bloeddruk nog steeds te hoog. Mijn gynaecoloog werd gebeld en ik moest direct door voor controles naar het ziekenhuis in Zaandam (ZMC). Ik moest urine inleveren, bloed laten prikken, een ctg en er werd een groei echo gemaakt.

Anderhalf uur later kwam het bericht: wwangerschapsvergiftiging en moest ik direct worden opgenomen en zou ik per ambulance naar het AMC (Amsterdam) worden gebracht. De bedoeling was verplicht bedrust en met medicatie het zien te rekken. Ik was namelijk 30 weken + 6 dagen.

Eenmaal toen de ambulancebroeders in mijn kamer stonden om mij mee te nemen, braken onverwachts ineens mijn vliezen. Dat werd dus even anders dan ‘traject verplicht bedrust’. In de ambulance begonnen mijn eerste weeën en eenmaal in het AMC ging het supersnel. Niet veel later kwam onze kleine meid, Aimy-Noré ter wereld. Zij werd direct na de geboorte overbracht naar de intensieve neonatologie.

Een wereld waar je wel eens van hoort, maar verder zo onbekend is. Maar wat een geweldig team van het AMC, zowel bij de bevalling als op de NICU. Ik kijk hierdoor ondanks de behoorlijke schrik, positief terug op mijn bevalling. En hele lieve en zeer deskundige verpleegkundige & kinderartsen op de NICU. Ze hebben ons echt door de rollercoaster heen geholpen.

In het AMC was er een ouderavond, zodat er informatie en ervaringen gedeeld kon worden. Daar stond een fotoalbum van Stichting Earlybirds. Ik wist gelijk “dit wil ik doen”, want juist door de hele rollercoaster blijft het ook een hele bijzondere tijd wat snel vergeten kan worden. Echter wisten we ook dat ze snel zou worden overgeplaatst, want ze deed het zo goed!

Helaas had ZMC geen plek en gingen we eerst naar Hoorn: Het Dijklander Ziekenhuis. Eenmaal daar hebben we ons aangemeld bij de stichting. Echter bleven de artsen contact houden met ZMC of er plek vrij kwam. Want dichterbij huis is toch wel fijn. Dit had ik bij de aanmelding vermeld. Nog net geen week later, kregen we het bericht dat ZMC plek had. En daar ging ons meisje weer en wij erachter aan. Eenmaal geïnstalleerd in de ouder kind kamer van het ZMC, was de afspraak snel gemaakt met Marinda.

Ik hou normaal niet van foto’s van mezelf, maar deze fotoshoot vond ik erg fijn. Wij gingen aan de slag met de ochtendzorg en Marinda bewoog er doorheen alsof ze er niet was. Her en der alleen een kleine aanwijzing om je arm niet voor haar gezichtje te hebben bijvoorbeeld, maar allemaal niet geposeerd. Erg fijn!

Een paar dagen later ging het met ons meisje even wat minder goed. Ze had veel last van slijm en snot wat haar ademhalen bemoeilijkte. Zelfs zo lastig dat ze geregeld wegviel. Haar zuurstof daalde dan heel erg en uiterlijk ook haar hartslag. Dan word je weer even met de neus op de feiten gedrukt: zo sterk als ze al zijn, maar nog zo ongelofelijk kwetsbaar. Het weg dippen gebeurde vooral omdat de longetjes nog niet volledig gerijpt zijn.

Gelukkig waren de onderzoeken: Corona, RS-Virus, influenza virussen, bacteriële infecties, bloedonderzoeken en onderzoek voor hersenvliesontsteking negatief. Een flinke verkoudheid is waar ze last van heeft. Wel kreeg zij weer een flow zuurstof ondersteuning. Gelukkig knapte ze snel weer op en kan de flow weer rustig worden opgebouwd.

Al heel bijzonder om deze tijd vast te laten leggen, maar na haar minder goede dagen, ben ik er nog dankbaarder voor. Je wordt behoorlijk geleefd deze periode en dan hebben we toch nog iets moois om op terug te kijken.

Groetjes Melvin en Annelien.