Wessel

Wessel

Bij 9 weken zwangerschap hoorden wij dat we in verwachting waren van een eeneiige tweeling en dat deze zwangerschap meer risico’s met zich mee zou brengen.
De meeste eeneiige tweelingen delen samen een placenta maar zitten wel ieders in hun eigen vruchtzak. Dit wordt een “monochoriale” tweeling genoemd. Één bepaald ziektebeeld bij monochoriale tweelingzwangerschap is TTS (Tweeling Transfusie Syndroom) wat gemiddeld bij 15% voorkomt. En laten wij nou precies bij die 15% hebben gezeten.

Tot aan 17 weken zwangerschap ging alles goed. De kindjes groeiden perfect, de nekplooimeting was goed en ik had geen last van zwangerschap kwaaltjes. Tot de gyneacoloog bij de 17 weken echo opmerkte dat het midden vlies 1cm was verschoven en dat ik de week erop weer moest komen om dit op temeten. Zorgen maken moesten we absoluut niet doen daar was het nog te vroeg voor.
Bij de 18 weken echo was er in de situatie niks veranderd maar de week erna, bij de 19 weken echo was het foute boel. Er werd gelijk naar het LUMC gebeld en de volgende dag moesten we al komen.
In leiden kregen we een uitgebreide echo en kregen we van de behandeld arts tehoren dat we in het eerste stadum van TTS zaten, daar was een behandeling voor maar mijn placenta was niet eerlijk verdeeld en hierdoor had het ene kindje ( kindje B) een groei achter stand, niet in de ontwikkeling maar in lengte en was hierdoor zwakker.

Doordat beide kindjes een placenta deelden gaf kindje B te veel bloed aan kindje A. Door het teveel aan bloed, kreeg kindje A teveel zuurstof waardoor deze meer ging plassen en teveel vruchtwater kreeg. Kindje B kreeg niet al zijn bloed terug van kindje A en hierdoor kreeg deze minder zuurstof en minder urine en dus ook minder vruchtwater. Om beide of 1 kindje te kunnen redden moesten we een behandeling ondergaan. Ze zouden met een dunne naald een gaatje in mijn buik prikken en met een laser in de baarmoeder de navelstreng opzoeken en daarin de aders dicht gaan branden. Hierdoor zouden de kindjes ieders hun eigen bloed houden en zou het verschil in vruchtwater weer gelijk worden. Mocht je binnen 24 uur geen bloedingen krijgen zou de behandeling al voor 70% voor beide kindjes geslaagd zijn. Maar ons kindje B had daarentegen een groei achterstand omdat het minder voeding kreeg en hier was geen behandeling voor maar omdat dit kindje nog vol leven zat hoopten we dat als de behandeling zou slagen de ze zwangerschap zo konden rekken dat allebei de kindjes overlevings kansen zouden hebben.
2 Dagen na ons gesprek zou de behandeling plaats vinden. Ik werd in een roes gebracht en mijn vriend moest bij de behandeling aanwezig zijn. Mochten er belangrijke beslissingen worden genomen dan moest hij toestemming geven. Na de behandeling was het 24 uur afwachten of ik bloedingen zou krijgen.
Na een goede nacht ging ik de volgende dag met goede moet mee voor de echo om te kijken of alle aders goed van elkaar waren losgebrand. De behandeling was geslaagd maar op de echo zag ik ons kindje B niet bewegen en zag ik ook geen hardslag meer. Door de groeiachterstand was zijn hartje te zwak om al zijn eigen bloed rond te kunnen pompen en was hieraan overleden.
Daar lag ik dan op de tafel met een levend kindje en een dood kindje. Het kindje laten de artsen dan zitten omdat dit in zijn eigen vlies zit en dit minder risico geeft dan als ze het weg halen.

Weg was de roze wolk. Hoe kon ik nu nog genieten? En hoe zou de bevalling zijn? Er zou leven geboren worden en ons dode kindje zou mee komen. Maar ik moest sterk en positief blijven. Voor ons overleden kindje hebben mijn vriend en ik een ster ballon opgelaten met een geschreven kaartje eraan. De arts vertelde ons dat het dode kindje hoogst waarschijnlijk verdrukt zou worden door zijn broertje en dat er niet veel over zou zijn van ons overleden kindje.
Na een week of 4 kreeg ik weer zin om spulletjes te gaan kopen en om het kamertje in te richten. Ook ging ik ons mannetje steeds beter voelen wat mij een gerustgesteld gevoel gaf. Als ik hem niet voelde trappelen op de tijden dat hij meestel bewoog raakte ik in de stress. Bij 27 weken zwangerschap kreeg ik soms krampen en een zeurderig gevoel in mijn onderbuik wat volgens de gyneacoloog duidde op bandenpijn. Op oudjaarsdag had ik weer zo kramp en later bij het omkleden zag ik dat ik bloedverlies had. Grote paniek!
Op de monitor in het ziekenhuis zagen de artsen dat ik om de 10 minuten harde buiken had en dat ik blijven moest. Na 2 dagen mocht ik weer naar huis onder het mom bandenpijn en er zijn meer vrouwen die wat bloedverlies hebben tijden hun zwangerschap.
s’Avonds thuis kreeg ik weer bloedverlies en dit maal heviger. Na een uitgebreide echo werd mij verteld dat mijn harde buiken konden overgaan in weeën of het zou kunnen stoppen. Na drie dagen harde buiken en druk in de onderrug werd ik op woensdag ochtend wakker met 2,5 cm ontsluiting. Met spoed ben ik naar Leiden gebracht en na een heftige nacht met veel bloedverlies is s’ochtens 7 januari met precies 30 weken zwangerschap onze zoon met 1499 gram Wessel geboren. Zijn broertje ons “sterrenkindje” is met de nageboorte mee gekomen. Hij was nog helemaal intact en ik heb hem gezien, op de borst gehad, gekust en daarna aan de zuster gegeven. Hij wordt samen met andere kindjes die tevroeg zijn geboren gecremeerd.

Wessel heeft een dag aan de beademing gelegen en na een week op de IC mocht hij worden overgeplaatst naar de neonatologie afdeling in het kinderziekenhuis bij ons in de buurt. Hij heeft kleine complicaties gehad wat bij prematuur zijn hoort en na 8 weken ziekenhuis hebben wij hem 26 februari mee naar huis mogen komen.
Ik heb er verdriet van dat ik niet heb kunnen genieten en dat ik de knop op “overleven” heb gezet om de zwangerschap uit te kunnen lopen en om mij zelf te beschermen omdat ik angst had dat ook hij mij werd afgepakt. Nu Wessel thuis is heb ik de zekerheid dat hij bij ons mag zijn en dat ik steeds meer van hem ga genieten. Ik hoop als Wessel ooit nog een broertje of zusje mag krijgen mij de roze wolk wel gegund is. Wij hebben ons sterrenkindje geen naam gegeven en als Wessel ooit nog een broertje mag krijgen geven wij hem deze naam. Het mooie is dat wij altijd weten hoe hij eruit zal hebben gezien want we hoeven alleen maar naar Wessel te kijken!

7 antwoorden
  1. Natasja
    Natasja zegt:

    Wat een heftig verhaal met als mooi einde jullie kanjer wessel! Maar jeetje, ik leef met jullie mee voor het verliezen van jullie andere zoontje. Fijn om te horen dat het met Wessel goed nu en lekker thuis Is bij jullie. Heel veel liefde en geluk gewenst voor jullie gezinnetje!

    Beantwoorden
  2. suzanne
    suzanne zegt:

    Tranen in mijn ogen. Wat heftig. Prachtig dat je jullie sterrenkindje nog hebt kunnen zien en een kus hebt kunnen geven. Ik hoop dat jullie een weg kunnen vinden in het omgaan met het verdriet en het genieten van jullie mooie kindje Wessel. Dikke knuffel

    Beantwoorden
  3. Corrie
    Corrie zegt:

    Mooi beschreven en heel oprecht.Diep respect voor de manier waarop jullie met dit verlies en de geboorte omgaan.

    Veel liefs xxx

    Beantwoorden
  4. Alette
    Alette zegt:

    Lieve ouders,

    Heel veel sterkte met jullie enorme verlies. En proficiat met jullie prachtige zoon Wessel! Zelf heb ik ook TTS gehad met gelukkig een goede afloop. Ook prematuur geboren met precies 30 wkn. Er is een lotgenoten groep op Facebook (besloten). Volgens mij heb ik je verhaal daar nog niet gehoord. Je bent van harte welkom om je daarvoor aan te melden en je ervaringen en gevoelens te delen. Heeft mij heel erg geholpen! Geniet van jullie zoon!

    Liefs Alette.

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.