Victor

Van de ouders:

Op woensdag 29 juni begon het met de ziekenhuisopname in het Erasmus vanwege krampen en bloedverlies. Toen zaterdag de ontsluiting was toegenomen was er geen plek meer op de NICU in onze woonplaats Rotterdam. “Over 30 minuten komt de ambulance, Antwerpen of Zwolle?” In een waas voor Zwolle gekozen, geen idee wat ons te wachten stond. We zouden namelijk weer naar huis gaan en onze zoon zou nog gewoon een aantal maanden ‘binnen blijven’.

De werkelijkheid is dat Victor diezelfde dag vrij snel na aankomst bij het Isala in Zwolle met maar 28 weken is geboren. Zaterdag 2 juli, in plaats van eind september. Veel en veel te vroeg natuurlijk.

Geen Rotterdammer, maar zowaar een Zwollenaar. De plek waar zijn ouders hun eerste date hadden in 2011, hoe bijzonder; het cirkeltje rond.

Een achtbaan van bitterzoete emoties. Overleven. Onzekerheid, hoop, angst maar ook dankbaarheid, blijdschap en trots.

Mijlpalen zoals de eerste keer buidelen, 2 kilo gewicht, ademondersteuning afbouwen, grotere maat luier, van de couveuse naar het wiegje, een eerste badje.

Maar ook de realiteit van het IC-leven. Een infectie, antibiotica, beademing, morfine. Dag en nacht aan zijn couveuse gekluisterd, het lijntje dun. Onze handen rusten op zijn lijfje. Zo kwetsbaar, maar ook zo sterk. Niet bang durven zijn, omdat we in hem moeten blijven geloven.

Uiteindelijk na bijna 2 maanden NICU in Zwolle komt het verlossende bericht dat Victor naar de high-care van het Fransiscus in Rotterdam kan. Een lange rit, spannend, maar een stapje dichterbij huis.

De ademondersteuning is inmiddels volledig afgebouwd en nu zijn het de laatste loodjes voordat Victor naar huis mag.

We tellen af naar zijn thuiskomst; zonder slangetjes en kabeltjes, zonder monitor, geen piepjes, geen alarmen.
Dan zijn we eindelijk met zijn drieën, samen thuis ?.

Van de fotograaf:

Op woensdag 8 september reed ik naar Sint Franciscus ziekenhuis om de fotoreportage van kleine Victor vast te leggen. Hij was toen 36 weken oud, en zag heel mooi en relaxed uit. Het was prachtig om de liefde tussen de ouders en hun zoontje te mogen zien en vastleggen. Toen de ouders  de foto’s toegestuurd kregen, hoorde ik dat het met hen goed ging en dat Victor inmiddels van de ademondersteuning af was.  Ze waren heel dankbaar dat ik voor hen de fotoreportage kon doen. En ik ben heel blij dat ik voor hun iets kon betekenen in deze periode van hun leven. Ik wens dat jullie binnenkort naar huis weer mogen. Succes de laatste loodjes.