Tess

Daar zit ik dan, op het toilet, bellend met de verloskundige.
M’n broek vol met bloed en het blijft maar stromen. ‘Rustig blijven’ zegt ze. ‘Voel je de baby nog bewegen?’ Ja, gelukkig, ik voel nog beweging in mijn buik. Niet veel later stapt ze ons huis binnen, ze luistert.. en gelukkig; we horen het hartje nog luid en duidelijk kloppen. Toch met enige haast naar het ziekenhuis in Sneek. Hier wordt een inwendige echo gemaakt en de gynaecologe komt met haar vermoeden: vasa previa. Een term waar we nog nooit van gehoord hadden, en maar goed ook denk ik. Ik krijg een longrijpingsprik in mijn bovenbeen en moet weeënremmers slikken. Het UMCG is inmiddels geïnformeerd en ineens lig ik binnen 15 minuten op een brancard in een ambulance met zwaailichten en gillende sirenes aan op weg naar Groningen.

Ook de gynaecologe in het UMCG komt met de conclusie: vasa previa. Een natuurlijke bevalling kan ik inmiddels uit mijn hoofd zetten, het gaat sowieso een keizersnede worden. Op dit moment proberen we de bevalling zo lang mogelijk uit te stellen. Ik ben immers nog maar 29 weken en 3 dagen zwanger..

Terwijl het hartje van de baby gemonitord wordt, krijg ik steeds meer last van harde buiken. Het voelt toch echt wel als weeën.. Steeds vaker en regelmatig voel ik ze opkomen en van binnen weet ik al dat dit foute boel is. Binnen een half uur lig ik op de OK en word ons kindje gehaald met een spoedkeizersnede omdat risico te groot is: mocht de bloedader scheuren, dan kan het kindje verbloeden..

Dan gaat het luikje ineens omhoog en zie ik een lief klein frummeltje uit mijn buik komen. Ons meisje Tess is geboren! Ze huilt meteen, oh wat ben ik daar blij om. Lang naar haar kijken kan niet. Voor ik het weet wordt ze bij me weggehaald. Feike gaat met haar mee. Ze moeten mij tenslotte nog dicht maken en wat duurt dit lang..

Even later lig ik op de uitslaapkamer. Met gelukkig morfine in mijn lichaam. Het is de bedoeling dat ik ‘uitslaap’, maar ik sta hartstikke aan. M’n lichaam voelt nog raar van de ruggenprik, het duurt lang voordat dit uitwerkt. Ik vraag me af waar Feike is, hoe het met Tess is.. heeft ze het gehaald? Waarom duurt het zo lang en waarom brengt niemand me op de hoogte? Zo veel gedachtes door elkaar. Is dit een droom? Ben ik echt bevallen met 29 weken?

Na 2 uur brengen ze me eindelijk naar de NICU. Met bed en al word ik naar haar couveuse gereden. En daar ligt ze.. ons lieve kleine meisje Tess. Ik mag haar aanraken, met mijn hand de couveuse in, deze leg ik op haar kleine tere ruggetje. Ik durf niet goed.. ze is zó klein en er liggen zoveel draadjes en slangetjes aan haar. Het voelt allemaal onwerkelijk en overweldigend.

We kunnen eerst haar mooie gezichtje niet goed zien door de CPAP, een ondersteuning voor het ademhalen, maar gelukkig mocht ze al snel over op de high flow. Het infuus mocht er ook vrij snel uit en dat scheelt al een hoop draadjes en slangetjes. Na 16 dagen op de intensive care in Groningen mocht ze naar het ziekenhuis in Sneek. Inmiddels heeft ze alleen nog een klein beetje low flow en een sonde.

Lieve Tess, vandaag ben je 3,5 week bij ons (of eigenlijk 33 weekjes) en kwam fotografe Marieke langs om prachtige foto’s van jou te maken. En hoe toevallig is het dat Marieke jou ook nog verzorgd heeft in het UMCG! Wij zijn ontzettend blij met de foto’s die gemaakt zijn en we willen Marieke en Stichting Earlybirds nogmaals bedanken.