Sofia

Van de ouders
27 november 2023. Op deze dag is onze prachtige dochter Sofia geboren. Het zou een dag vol met vreugde moeten zijn, maar het was een dag vol met angst en zorgen.

De afgelopen jaren zijn jaren geweest vol met uitdagingen. In 2016 kreeg ik de diagnose baarmoederhalskanker. De tumor kon operatief verwijderd worden in het Radboud UMC in Nijmegen. Wij kregen de boodschap dat zwanger worden lastiger kon worden en ook dat er een kans was op een vroeggeboorte. Maar de cijfers dat het wel allemaal goed zou gaan waren veel beter.

Zwanger worden bleek inderdaad niet vanzelfsprekend. Jaren vol met vruchtbaarheidsbehandelingen; eerst IUI, daarna IVF. IVF bleek te werken, alleen het zwanger blijven niet. Onze derde terugplaatsing bleek wel te werken en de zwangerschap liep voorspoedig, totdat met 22 weken mijn vliezen braken. Ik had een infectie en onze dochter moest gehaald worden. Op 26 juli 2022 is onze dochter Giulia stilgeboren. Een zwaar verlies, een jaar vol rouw.

In juni 2023 stond onze 7e terugplaatsing gepland. Weer een zwangerschap die goed verliep, blij maar ook angstig. Met 13 weken zwangerschap kreeg ik een transabdominale cerclage (een cerclage via een open buik operatie). Om op deze manier te zorgen dat onze baby kon blijven zitten. 90% van de vrouwen die deze cerclage krijgen halen de 37 weken. Een goed vooruitzicht! Alle wekelijkse controles zagen er goed uit. Totdat uit het niets weer mijn vliezen braken op 23 november 2023 met 25+3 weken zwangerschap. Met snelheid zijn wij dezelfde avond richting het Radboud gereden, waarbij onze grootste angst werkelijkheid werd. Mijn vliezen waren inderdaad gebroken. Dat betekende bedrust in het ziekenhuis. Dat deed ik graag, om onze dochter maar zolang mogelijk op de meest veilige plek te houden, mijn buik. Gelukkig geen verdenking van een infectie, dus ik kreeg dezelfde nacht longrijpers toegediend. Ook kwam onze behandelend arts samen met de neonatoloog in de nacht langs om ons voor te bereiden indien onze dochter op korte termijn gehaald zou moeten worden. Wat een informatie, alle risico’s en alle mogelijke – ernstige – gevolgen werden besproken. Hopelijk niet aan de orde, onze kleine meid zou gewoon voorlopig nog blijven zitten.

Op zondag avond 26 november 2023 kreeg ik een beetje hoofdpijn. Bang dat dit een voorbode was van een infectie. Dat bleek de volgende dag ook, nadat mijn klachten alleen maar toenamen. Uit mijn bloeduitslagen bleek dat mijn ontstekingswaarden erg hoog waren. Ook de controles waren niet meer zo goed. Rond 22:45 uur in de avond werd er besloten dat er een spoedkeizersnede zou moeten plaatsvinden. Angst, verdriet en zorgen. Dat is wat wij voelden. Om 23:40 uur is onze dochter Sofia Eliana Prelle geboren. Ons wonder, ons mooiste geschenk.

Papa bleef bij haar terwijl ze nog met mij bezig waren op de OK. Hij was erbij hoe zij beademd moest worden en zag tegelijkertijd aan de andere kant zijn vrouw liggen op de operatietafel. Machteloos en ook vol zorgen. Voordat Sofia naar de NICU (baby IC) gebracht werd kwamen zij langs met de couveuse bij de operatietafel. Daar konden we samen onze prachtige dochter zien, niet bij mij op de borst zoals het zou moeten, maar in de couveuse. Maar toch voelden we ons – even een momentje – gelukkig. Papa mocht met Sofia mee naar de NICU, waar zij voorlopig zou verblijven. Ik werd later in de nacht ook gebracht om bij Sofia te kunnen zijn.

Sofia heeft 5 weken op de NICU gelegen. Met ups & downs. Beademing, ademhalingsondersteuning, allerlei onderzoeken en ga zo maar door. Daar lag ze, zo klein, vol met bedrading. Wat wilden we dit graag van haar overnemen. Maar ondanks alles is onze dochter zo’n dapper meisje, zo’n vechter. Het sterkste meisje dat wij kennen. En wat zijn we trots op haar!

Op 1 januari 2024 is Sofia overgeplaatst naar het Rijnstate ziekenhuis in Arnhem naar de Post IC. Inmiddels zijn we hier 3 weken met ook hier ups & downs. Het is een heftige reis, een rollercoaster. Zorgen om haar te verliezen, zorgen voor haar pijn, verdriet en angst. Maar ook blijdschap, geluk, trots en compleet. We hebben nog een tijd te gaan, de komende weken staan in het teken van groeien en steeds stapjes zetten in minder ondersteuning. We kunnen niet wachten totdat we als gezin thuis zijn: papa, mama, Sofia en onze viervoeter Woody.