Skye

De geboorte van een wondertje, Skye

Een inspirerend en bijzonder verhaal van een wondertje, Skye, en haar trotse en sterke ouders Marsha en Jochem. Een heftig verhaal met een geweldig goede afloop over een kindje dat de 21 weken zwangerschap niet zou halen, maar week na week weer bewees een vechtertje te zijn en tegen alle verwachtingen in levend geboren is twee weken voor de uitgerekende datum. “Superwoman” zoals haar trotse moeder haar zelf meteen noemde.

‘s Avonds ging mijn telefoon, het was een moeder waarvoor ik eerder dit jaar een geboortereportage gemaakt had. Zij vertelde me dat een vriendin van haar, Marsha, ook heel graag de geboorte van haar kindje vastgelegd wilde krijgen, maar… dat met 19 weken zwangerschap vastgesteld was dat haar kindje dood geboren zou gaan worden en hoe ik er tegenover stond om van de geboorte van dit kindje een fotoreportage te maken. ‘Wat heftig!’ was het eerste dat door me heen ging, maar over de vraag zelf hoefde ik eigenlijk geen moment na te denken, het lijkt me juist in zo’n situatie zo waardevol voor de ouders om mooie foto’s te hebben! En die foto’s wilde ik natuurlijk voor ze maken. De volgende dag belde Marsha me zelf om een afspraak te maken en vertelde ze me dat ze graag de eerste en laatste momenten van het leven van hun kindje vastgelegd wilden hebben. Ze klonk rustig, maar in haar stem hoorde ik wat stress en ver weg verdriet.

Diezelfde middag zat ik al bij Marsha en Jochem thuis om alles door te spreken. De oudere kinderen gingen even naar boven zodat we rustig konden praten. Alhoewel… Zo nu en dan leek het huis afgebroken te gaan worden door de kinderen, wat toch een lach bracht op het gezicht van het stel. “Zij zorgen ervoor dat we toch blijven lachen” vertelde Marsha met een lach op haar gezicht. Voor me zaten twee positieve mensen, die ondanks alles een lach op hun gezicht konden krijgen en, zoals ik het nu meemaakte, met de situatie omgingen zoals niemand dat beter zou kunnen. Marsha en Jochem legden de situatie zelf aan me uit. Een week geleden hadden ze te horen gekregen dat hun kindje veel vocht in haar lichaam had – ze heeft hydrops en het turner syndroom – en dat ze hieraan zou overlijden in de buik van haar moeder. Er was zelfs geadviseerd om de zwangerschap te beëindigen, maar Marsha en Jochem hadden ervoor gekozen om hun kindje zelf de kans te geven de strijd op te geven. Op het moment dat ik bij het stel thuis was leefde het meisje nog en was de verloskundige net die middag langs geweest.

“Het is een vechtertje” zei Marsha nadat ze me had verteld dat ze die middag het hartje van de kleine meid nog goed hadden horen kloppen. Zo onwerkelijk dat ergens de komende weken het hartje zou stoppen en deze mensen zich voor moesten bereiden op wat komen ging en een begrafenis of crematie zouden moeten regelen, terwijl ze eigenlijk de babykamer in zouden moeten richten. Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet voelen en hoeveel kracht deze mensen moeten hebben om hiermee om te gaan. Dit zorgde er alleen maar meer voor dat ik de foto’s heel graag voor ze wilde maken om ze een bijzondere herinnering te geven aan die momenten die ze samen zouden hebben. Het was de bedoeling dat ze natuurlijk zouden bevallen en de weeën opgewekt zouden worden wanneer het  hartje van de kleine meid ermee gestopt was. We spraken af dat ik alles zou fotograferen wanneer dat moment zou komen, vanaf de weeën totdat het meisje geboren zou zijn en de uren daarna. Alle emoties, totaalbeelden en details.

Vanaf dat gesprek hield Marsha me geweldig op de hoogte en stuurde me e-mails en what’s app berichtjes wanneer ze weer meer wisten. De week die de dokteren de kleine meid in eerste instantie hadden gegeven verstreek en op de echo die ze na deze week hadden gehad was het meisje nog aan het schoppen en bewegen en klopte haar hartje nog sterk. “Ons meisje is een kleine strijder” stuurde Marsha me. Een meisje dat de strijd om bij haar ouders te zijn niet zomaar op zou geven. De weken daarna bleef ik contact houden met Marsha. “Ons meisje blijft sterk” was het begin van één van haar e-mails. Het vocht in haar lichaam was toegenomen, maar haar hartje klopte nog goed en Marsha vertelde me dat ze stiekem toch een beetje hoop begonnen te krijgen. Ook al was door de artsen gezegd dat hoop hebben of krijgen niet realistisch was. Maar, zoals Marsha zelf zei, iedere dag dat hun meisje niet op gaf, zouden zij dat ook niet doen.

Wederom gingen er weken voorbij en kreeg ik iedere week na het bezoek aan de verloskundige een mail van Marsha. Een week stuurde ze: “We kregen zelfs een dikke duim van haar op de echo”, gevolgd door dat het vocht in haar lichaam stabiel was, maar er vooralsnog volgens artsen geen hoop was. Ze zou, ook al zou ze tegen alle verwachtingen in levend geboren worden, dan alsnog direct na de geboorte overlijden was aan Marsha en Jochem verteld. “Het is zo afwachten” schreef ze. Tegelijkertijd vertelde ze me dat ze zo genoot van ieder schopje dat ze van haar meisje kreeg. En hoe hartverwarmend het was hoe iedereen met hun meedacht en voelt.

In september kreeg ik van Marsha het bericht dat ze eindelijk met een kinderarts mochten gaan praten en aan de kinderarts al hun vragen mochten stellen. Een weinig hoopvol gesprek zou later blijken. Er waren geen oplossingen of een vooruitzicht te geven. Er was Marsha en Jochem zelfs verteld dat ze hier in het ziekenhuis nog nooit mee te maken hadden gehad. Ze voelden zich gefrustreerd en ik denk dat niemand ze dat kwalijk kon nemen. Steeds weer kwam bij mij het gevoel op dat ik wat voor ze wilde doen, maar wat… Ik besloot contact op te nemen met Stichting Earlybirds, waarvoor ik al een tijdje fotografeer, of ik deze geboortereportage vanuit hun naam mocht maken. Niet de normale werkwijze omdat de aanvraag via mijn eigen bedrijf binnen was gekomen – en Stichting Earlybirds in principe geen bevallingen fotografeert – Maar gezien het verdrietige verhaal zou ik Marsha en Jochem dit aan mogen bieden. Die dag zouden Marsha en Jochem naar het ziekenhuis gaan, dus ik mailde ze meteen dat ik misschien wel wat moois voor ze had en wanneer ik ze zou kunnen bellen. Die middag belde Marsha me zelf en kon ik ze vertellen dat ik de reportage kosteloos zou kunnen aanbieden via Stichting Earlybirds.

De weken daarna hielden Marsha en ik contact. Het was zo onwerkelijk. Aan de ene kant bleef het hartje van hun kindje zo sterk, aan de andere kant doktoren die somber nieuws brachten. Wel werd ze voorzichtig een ‘wondertje’ genoemd door artsen, en natuurlijk door haar ouders zelf, omdat ze het zo goed bleef doen in de buik. “Artsen blijven met stomheid geslagen wat betreft het uithoudingsvermogen van onze dappere dochter” schreef Marsha me. Gevolgd door dat ze stiekem toch wel veel vertrouwen in haar begonnen te krijgen. Op 18 oktober kreeg ik wederom een berichtje van Marsha, ze was haar bloedprop aan het verliezen en het kon zomaar zijn dat de geboorte op gang zou komen. Weeën waren er nog niet, dus het werd afwachten. De volgende dag stuurde ze me dat alles nog rustig was, ook voor haar gevoel. Het bleef weer weken rustig, waarna er op 24 oktober geweldig nieuws kwam. Het ziekenhuis zou ingrijpen zover de situatie dat toe zou laten wanneer hun meisje nu geboren zou worden. Ook was het vocht in haar lichaam, wat weken ervoor nog aan het toenemen was, nu wat afgenomen. Een paar weken later kreeg ik helemaal een positief berichtje. Het vocht in haar lichaam was drastisch afgenomen. Haar buik was ter grootte van een kindje bij 42 weken zwangerschap geweest, maar was nu, met 34 weken zwangerschap, gelijk aan wat het zou moeten zijn. Er was nog wel vocht gezien, maar de kans op overleven was hiermee toegenomen. Geweldig nieuws! En zo bijzonder. Zo bijzonder dat de gynaecoloog er een stuk over wilde schrijven in de medische literatuur.

Op 6 december werd Marsha opgenomen in het ziekenhuis. Hun kindje bewoog minder en daarom kregen ze meerdere malen per dag hartbewaking voor haar. Gevolgd door Marsha die tegen een zwangerschapsvergiftiging aan hing. Ze moest daarom blijven tot hun kindje geboren was. We hadden te horen gekregen dat ze donderdag 12 december ingeleid zou gaan worden. Wat de dagen erna alweer verplaatst werd naar vrijdag 13 december. Daar ging ik dan ook vanuit, maar op donderdag 12 december kreeg ik een berichtje van Marsha “Uuuuuuh goedemorgen Miranda. Misschien dat ze toch uit zichzelf zal komen vandaag”. Ze had milde weeën. Wie had dat nog verwacht! Die dag bestond vooral uit de telefoon in de gaten houden en afwachten of de geboorte op gang zou komen. Rond 17.00 uur belde Jochem dat de weeën snel opeen volgden en besloot ik richting Groningen te rijden, het zou 3 kwartier rijden worden en midden in de spits. Een uur later was ik in het ziekenhuis, op zoek naar de goede afdeling. Bij aankomst op de afdeling vroeg ik bij de balie naar de goede kamer. Waar me vriendelijk de weg gewezen werd. “Maar het is nog helemaal niet duidelijk of de geboorte echt doorzet vandaag” werd me verteld. Eenmaal op de kamer bij Marsha en Jochem vertelden ze me dat het ziekenhuispersoneel het inderdaad nog niet nodig hadden gevonden dat ze mij zouden bellen, maar dat Marsha het gevoel had dat het ging gebeuren en ze mij er absoluut bij wilde hebben. “Ze is en blijft eigenwijs” lachte Marsha nog, doelend op dat de geboorte vandaag spontaan op gang was gekomen terwijl deze voor de dag erna gepland stond.

Rustig haalde ik mijn camera tevoorschijn en begon met de fotoreportage. Een close-up van de handen van Marsha en Jochem tijdens de weeën en Jochem die er voor Marsha was. Tussen de weeën door vertelde Marsha me dat hun dochter na de geboorte sowieso 2 dagen op de kinderafdeling zou verblijven voor onderzoeken als alles goed zou gaan. Niemand kon voorspellen wat het vocht tijdens de zwangerschap had gedaan met de longen en het hartje. De weeën volgden elkaar snel op en geregeld kwam de verloskundige langs. Marsha ving de weeën zo goed en rustig op, dat toen ze vroeg om een ruggenprik de verloskundige even verbaast stond te kijken. “Voor iemand die ZO goed de weeën opvangt moet je toch afvragen of een ruggenprik bij je past” zei ze. Maar Marsha was er zeker van, ze zei dat ze bang was voor de uitkomst na de geboorte en bang was te verkrampen en de geboorte tegen te werken. De verloskundige deed vervolgens een onderzoek om te kijken hoe ver ze al was en vertelde dat de baby het goed deed. “We hebben gewoon een superbaby” zei Marsha daarop, gevolgd door “Ze doet het zo goed, ze mag van mij wel direct een super woman pakje aan!”

Rond 07.30 uur had Marsha 4 cm ontsluiting en werd gekeken of ze een ruggenprik kon krijgen. “Ik ben te bang en vind het te spannend” zei ze toen nogmaals gevraagd werd of dit echt was wat ze wilde. De weeën werden heftiger en de verloskundige wilde de hartslag van de baby beter in de gaten houden dan via de CTG die Marsha al sinds ik in het ziekenhuis aankwam om haar buik had. Hiervoor moest ze de vliezen breken en een hartslagmeter plaatsen op het hoofdje van de baby. Hierna ging het snel. Na nog een onderzoekje voor de ruggenprik zag de verloskundige ineens dat het hoofdje er al bijna was en ze de ruggenprik niet zou gaan redden! Echte duidelijke persweeën had ze niet gehad en iedereen was verbaasd dat het ineens zo snel ging. Nog geen minuut later om 20.02 uur werd hun dochter omhoog gehouden en bij haar moeder op de borst gelegd. Een geweldig moment! Hun dochter leefde en Marsha en Jochem keken vol liefde naar haar. Ze had de naam Skye gekregen.

Het was een super snelle bevalling. “Ja, ik was het zat!” zei Marsha daarop met een lach. Nadat hun dochter even bij haar had gelegen moest ze onderzocht worden in de ruimte naast de verloskamer. Jochem en ik mochten mee. Haar ademhaling werd gestimuleerd en ze werd wat schoon gemaakt. Tussendoor liep ik terug naar Marsha om haar een foto van Skye te laten zien. “Ze voelde zo krachtig” zei Marsha nadat ze bezorgd had gevraagd hoe het met haar dochter ging. Na enigszins gerustgesteld te zijn vertelde ze me hoe trots ze op haar dochter was, gevolgd door “Superkind”. En dat is ze!

De kinderarts liet een couveuse komen waarin Skye gelegd werd. Ze zou meteen naar de couveuse afdeling gaan, maar niet nadat Marsha haar nog even gezien zou hebben. De couveuse werd naast het bed waarop Marsha lag gereden, een mooi moment want Skye keek haar moeder direct aan. Er was zoveel liefde, geluk en toch ook een beetje verbazing in de kamer, wie had gedacht dat Skye het zo goed zou doen vlak na de geboorte!

Samen met de kinderarts en Jochem liep ik mee naar de couveuse afdeling van het ziekenhuis, waar me verteld werd even te wachten. Toen Jochem eindelijk weer naar buiten kwam liepen we samen terug naar Marsha. Ik mocht blijkbaar toch nog geen foto’s van Skye maken, maar gelukkig had Jochem dat zelf kunnen doen. Marsha had op ons gewacht met beschuit met roze muisjes die ze graag met ons wilde eten, waarna we gezamenlijk naar de kamer gingen waar Marsha en Jochem die nacht konden blijven. Marsha wilde graag naar Skye toe en ik mocht mee. Bij het zien van Skye werd het Marsha even teveel en kwamen de emoties eruit. Direct werd haar verzekerd dat Skye het goed deed. Ze trok zelfs al steeds de sprietjes die ze in haar neus had gekregen ter ondersteuning van haar ademhaling eruit. “Donderse eigenwijs” aldus Marsha en Jochem. Na dit bezoek was het voor mij tijd om te gaan.

Marsha en Jochem, heel veel geluk gewenst met jullie meisje Skye en complete gezin! Bedankt dat ik de geboorte van Skye vast heb mogen leggen en jullie dit met mij wilden delen. De geboorte van een echt wondertje!

Liefs Miranda

Hier vind je een compleet foto verslag van de gemaakte foto’s van de geboortereportage van Skye zijn te vinden.