Sem & Quinn

Op 15 augustus ging ik op bezoek bij Sem en Quinn, twee prachtige knulletjes (ik bedoel, heb je die bos met haren gezien?! Wauw!) En wat een vechtertjes zijn die twee! Zo klein, zo kwetsbaar en toch al zo sterk.

Lieve Sjors en Linda,

Wat zijn jullie een mooi gezinnetje! En wat was het fijn om in jullie aanwezigheid te zijn. Zo liefdevol en relaxed.
Bikkels zijn jullie, hoe jullie je zo door deze emotionele achtbaan heen weten te slepen. Nog eventjes en dan mogen ze (hopelijk) lekker mee naar huis en kan het echte genieten gaan beginnen. Ik wens jullie alle gezondheid en natuurlijk een geweldige toekomst toe met jullie mannetjes!

Liefs,
Manoëlle

***********

Op dinsdag 26 juli braken spontaan mijn vliezen. Ik was toen precies 33 weken zwanger. Dat was wel even schrikken, want het was nog veel te vroeg voor onze jongens om te komen. We zijn snel naar het ziekenhuis gegaan, en ik werd daar meteen aan de CTG gelegd. Weeënremmers en een longrijpingsprik hebben niet meer mogen helpen, de jongens waren veel te nieuwsgierig om de wereld te bewonderen.

Helaas was er in het ziekenhuis geen plek, dus ben ik met een ambulance en de bijbehorende toeters en bellen vervoerd naar een ander ziekenhuis. Daar ben ik ‘s nachts via de natuurlijke manier bevallen. Als eerste werd Sem geboren. Wat waren we blij dat we hem hoorden huilen! Sem mochten we niet vasthouden na zijn geboorte, hij koelde te snel af. Dertien minuten later werd zijn broertje Quinn geboren, ook hij liet gelukkig meteen goed van zich horen. Quinn hebben we heel kort vast mogen houden. Allebei werden ze meteen verzorgd door de artsen en papa was erbij.

Sem en Quinn kwamen in de couveuse te liggen en leken het in eerste instantie goed te doen. Wel kregen ze allebei CPAP, ondersteuning van de ademhaling, en lagen ze aan het infuus.

‘s Middags ging Quinn opeens achteruit en bleek hij een klaplongetje te hebben. Hij werd met de ambulance terug naar het ziekenhuis in Veldhoven gebracht, naar de NICU. Papa ging mee. Sem en ik bleven achter in het ziekenhuis in Eindhoven. Dat was niet leuk, tijdens zo’n heftige gebeurtenis gescheiden worden van je kind en partner. Gelukkig mochten Sem en ik de volgende dag ook naar Veldhoven en waren we als gezinnetje weer bij elkaar. Daar bleek Quinn een tweede klaplongetje te hebben en werd hij zelfs beademd. Heel heftig allemaal. Als ouders sta je machteloos. Gelukkig knapte Quinn na een aantal dagen op en mochten we hem voor het eerst vasthouden. Maar toen ging Sem onverwacht achteruit. Hij had veel te hoge bilirubinewaardes en kreeg problemen met zijn voeding. Hij heeft lang onder de blauwe lamp moeten liggen en heeft ook lange tijd last van galretenties gehad.

Inmiddels zijn ze uit de couveuse en liggen ze allebei in een bedje. Na ruim anderhalve week op de NICU, liggen ze nu op de medium care en hoeven we ons (gelukkig) geen zorgen meer te maken. Ze liggen nog wel aan de monitor: door middel van sensoren en kabeltjes worden de hartslag, ademhaling en saturatie goed in de gaten gehouden.
Gelukkig gaat het nu hartstikke goed met ze. En dat is mede dankzij de liefdevolle en geweldige zorg van de verpleegkundigen en artsen.

Ze moeten in het ziekenhuis blijven totdat ze zelfstandig kunnen drinken. Ze krijgen nu moedermelk via een sonde en we zijn druk bezig met het oefenen van de fles. We zijn stapelgek én super trots op onze kleine mannen en we kunnen niet wachten op de dag dat we ze mee naar huis mogen nemen!

Lieve Manoëlle,

Bedankt voor de tijd en moeite die je hebt genomen om deze bijzondere periode vast te leggen. Jij hebt voor ons op een erg prettige manier een blijvende én waardevolle herinnering gemaakt aan deze eerste weken in het ziekenhuis.
Nogmaals bedankt!

Liefs,
Sjors en Linda