Sem

Van de fotograaf:

In het LUMC maak ik kennis met Sem en zijn ouders. Ik krijg een heel bijzonder verhaal te horen, over een onbekende huidziekte en een lange ziekenhuisopname van de mama van Sem. Met Sem zelf ging alles vanaf het begin eigenlijk heel goed. Des te pijnlijker dat zijn moeder niet veel van de eerste tijd heeft kunnen meemaken, laat staan heeft kunnen genieten. Vanaf het moment dat de fotoreportage in de planning stond heeft zij er dan ook erg naar uitgekeken en was het voor haar een lichtpuntje in een moeilijke periode. Op mijn beurt vond ik het heel speciaal om deze fotoreportage voor hen te mogen maken.

Lieve Sem, inmiddels ben je thuis, samen met je moeder. Ik wens je een gelukkig leven met deze liefdevolle ouders.
Lieve groet, Sonja

———————-

Van de ouders:

Lieve Sem,

Op 7 september mag je met 36 weken en 2 dagen al mee naar huis! Wat heb je dat goed gedaan! Wat deze dag extra bijzonder maakt is dat je tegelijkertijd met mij, mama, uit het ziekenhuis wordt ontslagen. We hebben er allebei ruim 4 weken gelegen, jij op de Neonatale Intensive Care Unit (NICU) en mama op de afdeling Huidziekten.

In de nacht van 7 augustus kreeg ik veel pijn vanwege zwellingen en blaren over bijna heel mijn lichaam. Mama was toen al een paar dagen ziek en ik was ondertussen al bij meerdere huisartsen en de SEH van het lokale ziekenhuis langs geweest. In de vroege ochtend van 8 augustus bracht papa ons (jij was nog niet geboren) naar de SEH van het LUMC. Nadat ik bij de poli Dermatologie van het LUMC was gezien werden we opgenomen in het Geboortehuis van het LUMC. Die avond was de CTG van jouw hartje niet goed en rond 23.00 uur kwamen er 2 verloskundige binnen voor een groei echo.

Vanaf dat moment ging alles in een stroomversnelling. Buiten mijn buik zou je beter af zijn. Na een klein momentje alleen met papa, waarin we snel de knoop doorgehakte over jouw naam, kwamen er 6 artsen de kamer binnen om onze vragen te beantwoorden. Vervolgens werd het magnesium op mijn infuus aangesloten en twee uurtjes later werden papa en ik naar de OK begeleid. Op 9 augustus om 03:04 uur kwam jij ter wereld! Ik weet nog goed hoe klein je was, je woog maar 1187 gram. Papa liep met je mee naar de NICU. Naderhand op de Recovery vertelde hij me dat je al op eigen kracht ademde. Je hebt vanaf het allereerste moment al laten zien hoe sterk je bent!

In de eerste 2,5 week na je geboorte kon ik door de pijn en vermoeidheid maar weinig bij je zijn en ik kan me van deze periode maar gedeeltes herinneren. Gelukkig konden jij en ik heel goed op papa bouwen. Hij was er vaak om met je te buidelen en hij steunde mij wanneer ik veel pijn had. Daarnaast werkte hij ook nog door en hield hij ons huis op orde. Het was en grote geruststelling voor papa en mij dat de berichten van de kinderartsen en de verpleegkundigen van de NICU over jou alleen maar positief waren. Je groeide goed en dronk al heel snel je flesje leeg. Je werd de ‘mascotte van de NICU’ en ‘kleine charmeur’ genoemd. Al snel deed je het zo goed dat je van de intensive care af kon. In de laatste week van onze opname konden we samen naar een kamer op de medium care. Hier leerde ik je pas echt kennen; je nachtelijke geluidjes en lieve lachstuipjes!

Na 4 weken ziekenhuis is het nog niet duidelijk welke huidaandoening ik precies heb, het lijkt een zeldzame variant van een auto-immuunziekte die waarschijnlijk vanwege de zwangerschap tot uiting is gekomen. In eerste instantie overheerste het gevoel van pech, maar ik heb juist zoveel geluk met jou en de steun van je papa! Ons bevallingsverhaal is bijzonder en ik zou het nog honderd keer over doen!

Veel liefs,
Mama