Rune

Een weekendje Antwerpen hadden we geboekt, bij 31+5 weken. Ter afleiding, en misschien ook om onszelf wijs te maken dat deze keer echt wel anders ging zijn. Onze oudste dochter werd bij deze termijn geboren, iets meer dan een halve dag nadat zonder verdere waarschuwing vooraf mijn vliezen braken. Bij deze tweede zwangerschap, die wederom probleemloos en heel fijn verliep, was er volgens de gynaecoloog eigenlijk geen reden om aan te nemen dat ook deze telg zich te vroeg zou aandienen. Er verstreken dus 31 weken, toen 32 weken en dit bracht iedere keer een beetje opluchting; het wordt in ieder geval niet nog vroeger en elke week erbij is mooi meegenomen. Op 24 april in de ochtend diende zich toch het eerste teken aan dat hier op korte termijn verandering in zou kunnen komen. Maar waar dit bij de eerste keer als snel gevolgd werd door het breken van mijn vliezen gebeurde er nu verder niets. Een rondje googelen gaf me het idee dat de daadwerkelijke bevalling toch best nog wel een paar weken op zich zou kunnen laten wachten. Ik gooide voor de zekerheid wel de ziekenhuistas in de auto en ben naar mijn werk gegaan. Dit is toevallig in hetzelfde ziekenhuis als waar ik onder controle was voor de zwangerschap. Ik belde met de polikliniek verloskunde en na het aanhoren van mijn verhaal werd er vrij relaxed gereageerd maar moest ik me wel in de loop van de ochtend even melden voor een controle. Hierbij leek er geen vuiltje aan de lucht; alle controles waren goed en op de echobeelden toonde ons kindje zich vrolijk trappelend met krachtige hartslag daar waar ze hoorde. Niks loos dus en ik kon met een opgewekt ‘werkze!’, mijn dag vervolgen. Rond drie uur ‘s middags dacht mijn lijf daar toch anders over; mijn vliezen braken en met nat pak kon ik mezelf opnieuw bij de poli melden. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Mijn vriend meldde zich hier ook en initieel leek er weinig te gebeuren. Die nacht zette de bevalling wel door, geheel volgens het boekje eigenlijk. Dat ze zich niet zou laten tegenhouden bleek ook wel uit het feit dat de ontsluitingsfase en uiteindelijke uitdrijving zich in krap een uurtje voltrokken. Vroeg in de ochtend werd onze prachtige dochter Rune geboren. Ditmaal bij 33+2 weken. Rune bleek zich, net als haar oudere zus overigens, heel goed te houden en na een korte opname in het Radboudumc mochten we over naar het Maasziekenhuis Pantein in Boxmeer. Ook dit was voor ons bekend terrein, en eerder hadden we deze afdeling als zeer prettig ervaren.