Robin

Zondagavond 16 april 2017

Lieve Robin,

Daar liggen we dan onverwachts in het Ikazia Ziekenhuis in Rotterdam met 34+5 weken zwangerschap. Vrijdag kreeg ik al last, maar het was een drukke dag. Ik had te veel gegeten van de heerlijke asperges die oma had klaargemaakt en daarna wilde ik nog naar het feestje in de kroeg van mijn beste vriendin die jarig was. Die nacht lag ik lang wakker, omdat ik last had van mijn bovenbuik. Toch viel ik uiteindelijk in slaap en zaterdag leek het over te zijn. Zondagavond kreeg ik weer last, maar nu kon het niet komen door te veel eten. Papa stelde voor om samen de hond uit te laten zodat het zou zakken, maar het werd juist erger… Het voelde alsof er een band werd aangetrokken in mijn bovenbuik en ik kon minder goed ademen. Ineens herinnerde ik me hoe ik me vier jaar geleden voelde toen ik 40 weken zwanger was van je zus.

4 jaar geleden

Bij de 40-weken controle stuurde de verloskundige me naar het ziekenhuis waar ik het HELLP-syndroom bleek te hebben. Mijn onderdruk zat tegen de 100 aan en mijn bloedwaardes waren niet goed. Het aantal bloedplaatjes was te laag (waardoor bloed niet goed stolt) en mijn leverwaardes waren te hoog. De bevalling werd ingeleid en met 40+5 weken werd je zus gezond en wel geboren. Ook ik knapte snel weer op. Toch weerhield het HELLP-syndroom ons lange tijd om voor nog een wondertje te gaan. Volgens de artsen en de verloskundigen treedt het bij een volgende zwangerschap meestal 4-6 weken later op en is het minder ernstig. Aangezien ik het bij je zus met 40 weken pas kreeg, was de kans dus nihil en gingen we ervoor.

16 april 2017

Je kunt je wel voorstellen dat het met 34+5 weken compleet onverwachts kwam. Toen we terugkwamen van de hond uitlaten, belde papa de verloskundige. Ze was binnen 10 minuten bij ons om mijn bloeddruk te meten. De onderdruk zat boven de 90 en we moesten direct naar het Ikazia Ziekenhuis om bloed te laten prikken. Toen de gynaecoloog terugkwam met het nieuws dat mijn bloedwaardes niet goed waren, kwam alles van 4 jaar geleden weer naar boven, maar nu met de angst erbij dat ik pas 34+5 weken zwanger ben en geen 40 weken. We moeten in het ziekenhuis blijven, waar een infuus wordt aangebracht en ik magnesiumsulfaat krijg toegediend om epileptische aanvallen te voorkomen.

17 april 2017

Er wordt een ballon ingebracht om de bevalling in te leiden. De placenta is me aan het vergiftigen en jij moet er dus uit. In verband met mijn gezondheid willen de gynaecologen de bevalling zo verantwoord mogelijk laten verlopen. Een keizersnede is uit den boze. Het aantal bloedplaatjes is zó laag (40 i.p.v. 150-300) dat mijn bloed niet stolt. Te veel bloedverlies zou levensgevaarlijk zijn. Aangezien HELLP met ups en downs gaat, ‘shoops’ genoemd, en elk dal dieper is dan het vorige, willen ze het volgende dal voor zijn.

18 april 2017

Papa heeft een paar nachten slecht geslapen. Met de bevalling in het vooruitzicht stuur ik hem naar huis om bij te slapen. Om 23.00 uur dient het volgende dal zich echter aan. De pijn in mijn bovenbuik is erger dan ooit. Ik heb pijn in mijn rug, mijn schouderbladen en ademen gaat angstaanjagend zwaar. Ik druk op de noodknop en de verpleegkundige adviseert me om papa te bellen, terwijl ik zo graag wil dat hij een goede nacht heeft… De arts-assistent wordt ingelicht en ik word verplaatst van een zwangerenkamer naar een kraamsuite. Gelukkig blijft oma thuis bij je zus, zodat papa meteen kan komen. Het is een heftige nacht. Na het bloedprikken blijken mijn bloedplaatjes de beste score tot nu toe te hebben, 67, maar inleiden terwijl ik zoveel pijn heb kan ook niet. Ik krijg morfine om de pijn aan te kunnen.

19 april 2017

Het is hopen op een opwaartse ‘shoop’, zodat ze verder kunnen met inleiden. Mijn bloedplaatjes blijken echter weer gezakt tot 40, waardoor ze het niet aandurven. Normaal gesproken kan een ruggenprik ervoor zorgen dat je de pijn langer volhoudt, maar er is geen anesthesist die een ruggenprik zet onder de 80 aan bloedplaatjes. Elke zes uur wordt mijn bloed geprikt en elke keer hopen we dat mijn bloedplaatjes gestegen zijn, maar ze blijven hangen op 40. Wat nu? Hoe lang gaan we nog afwachten? Het is zenuwslopend. Papa en ik zien een geasfalteerde weg naar het einde, jij er gezond uit en ik ook weer gezond. De artsen zien een zandpad met obstakels en willen geen risico nemen…

20 april 2017

Aangezien de ‘shoops’ zich om de 48 uur voordoen (vrijdag, zondag, dinsdag) en vanavond de volgende zal zijn die naar verwachting weer heftiger is dan die van dinsdag, hoop ik dat er vandaag iets gaat gebeuren. Papa is thuis omdat er nieuwe meubels bezorgd worden en oma is bij mij in het ziekenhuis. ’s Middags wordt mijn bloed geprikt en blijken de bloedplaatjes gestegen van 40 naar 45. Geen wereldscore, maar wel een verhoging, dus ze nemen het ervan en besluiten om 19.00 uur als papa er is mijn vliezen te breken. De weeën-opwekkers worden toegediend en steeds verhoogd. Jouw hartslag daalt echter bij elke wee tot 80, dus het wordt weer teruggezet om het vervolgens langzamer op te hogen tot je hartje gewend is aan de weeën. Om 1.00 uur ’s nachts heb ik pas 3 cm ontsluiting en nog geen verweekte baarmoedermond. Het kan weleens lang gaan duren…

Vrijdag 21 april 2017

Om 4.00 uur komt de gynaecoloog weer voelen. 4 cm en een bijna verweekte baarmoedermond. Dit schiet niet op… Toch doen de weeën al flink zeer. Ik vraag om pethidine, de enige pijnstilling die ik mag. Deze spuit krijg ik om 5.00 uur in mijn bovenbeen en ineens komt er een weeën-storm. Papa kan op het scherm de weeën bijhouden en ziet dat er 4 minuten tussen zitten, toen 3, toen 2 en ineens heb ik persdrang… De gynaecoloog komt snel de kamer binnen en binnen 3 minuten ben je er… Om 5.37 uur kom je ter wereld, een kleine, sterke, gezonde meid. Na 1,5 uur is de placenta er helaas nog niet uit en staat er al een OK-team klaar. Er komt nog een gynaecoloog bij en met zijn tweeën krijgen ze de placenta er gelukkig alsnog uit. Eind goed, al goed!

Je bent 45 cm en weegt 2115 gram. Naast prematuur, ben je ook dysmatuur voor een zwangerschapsduur van 35+3 weken. Mijn placenta heeft de laatste weken niet veel meer gedaan… Je doet het heel goed, maar bent nog niet sterk en wakker genoeg om je flesjes zelf op te drinken, dus krijg je een sonde om je te helpen en je snel sterk te maken.

27 april 2017

Mijn bloedwaardes zijn weer helemaal goed en ik word ontslagen uit het ziekenhuis. Intussen durf ik te hopen dat jij het weekend ook naar huis mag. Je was afgevallen naar 1930 gram, maar bent weer opgekropen naar 1960 gram.

28 april 2017

Wat een verrassing! De kinderarts komt de kamer in om te melden dat we naar huis mogen! Je sonde mag eruit en je weegt 1985 gram. Tranen in mijn ogen! Wat ben ik trots op onze kleine, dappere, sterke kanjer! Lekker naar huis en verder groeien. Lekker thuis naar papa en je zussen!

2 mei 2017

Je doet het super en bent weer terug op je geboortegewicht van 2115 gram. Met mij gaat het ook elke dag een beetje beter. Ik ben moe en alles kost veel energie, maar het komt allemaal goed! Jij bent er gezond en wel uit, daar gaat het om!