Revy

Van de fotograaf:

Anders dan in de planning stond, sta ik op een donderdagochtend in het Alrijne ziekenhuis in Leiderdorp. Ik maak daar kennis met Revy en zijn ouders. Vandaag mag Revy mee naar huis en om die reden is de fotoreportage vervroegd. Het wordt een hele relaxte shoot. Revy is een heerlijk tevreden mannetje en laat zich alles welgevallen. Na het verschonen, badje en aankleden is er tijd voor een kop koffie. We blijken in hetzelfde dorp te wonen, hoe leuk is dat! Ik fotografeer Revy nog even terwijl hij lekker bij zijn ouders in de armen ligt en zeg ze daarna gedag. De ouders van Revy kunnen niet wachten om met hun kleine man te vertrekken richting huis. Ik begrijp het volkomen en hoop dit gelukkige gezin nog eens tegen te komen in het dorp.

Lieve Revy, je bent nu al een heerlijk mannetje! Ik wens je heel veel geluk met je lieve ouders en een mooie toekomst!
Lieve groet, Sonja

——————–

Van de ouders:

Donderdagavond 13-12-18: een gezellig etentje gehad en donderdag op vrijdag nacht last gekregen van de buik…. “te zwaar getafeld”, dachten we. Vrijdag 14-12-18 rustig naar werk gegaan. Daar werden de krampen erger, maar nog steeds bleven we bij de gedachten dat er echt te zwaar getafeld was.

‘s-Avonds toch maar even de verloskundige gebeld (op verzoek van de papa). Ze kwam aan huis en alle controles waren goed. Toch bleef het maar aanhouden en rond 23:00 uur is de verloskundige nogmaals gekomen. Geen gevoel meer van de baby, dus hup naar het LUMC! Daar begonnen met een echo en jawel: er was al 2-3 cm ontsluiting. De verdere onderzoeken werden gedaan, weeënremmers en longrijpers werden toegediend en er werd gekeken voor een beschikbaar ziekenhuis; in LUMC konden we helaas niet blijven….

Gelukkig was er plek in het Alrijne in Leiderdorp. Met de ambulance vervoerd en daar aangekomen (ondertussen zaterdag 15.12.18) was er al 5 cm ontsluiting, ondanks de remmers. Zou de bevalling toch echt plaats gaan vinden?

We gingen ervoor! Zonder medicatie, want alles wat ik (mama) nam zou bij jou terecht komen. Je lag in stuit en je was zo klein, dus dat wilden we niet… 14:00 uur bijna volledige ontsluiting, maar je daalde niet in. De gynaecoloog kwam erbij. Er werden geen vliezen gebroken, maar het werd een spoedkeizersnede. De OK werd klaar gemaakt en papa werd in een blauw pak gehesen. Na een ritje in een bed door het ziekenhuis kwamen we bij de ijskoude OK…. Een ruggenprik krijgen tussen de heftige weeën door was ook niet zo makkelijk, maar uiteindelijk (na 3 pogingen) gelukt… wat was ik blij!! Eindelijk van de weeën af…

14.44… Daar was je dan… we hebben een zoon gekregen! (Geslacht was een verrassing). Je werd direct meegenomen. Papa ging met je mee en ik bleef achter. De beval bibbers sloegen toe. Ik was, ondanks dat ik niet bij je was, de meest gelukkigste persoon daar in de OK. Ik was eindelijk moeder! Maar ondanks dat was er een vreselijke angst: gaat alles wel goed? Al snel reed je voorbij in de couveuse. Even kon ik je vanaf een afstand zien: je zag er prachtig uit. Wat deed je het fantastisch! De volgende ochtend mocht je al van de zuurstof af. Met 35 weken gestopt met de coffeïne en daarna van de monitor af. En ineens… ging je drinken. Dat deed je zo goed, dat je mee mocht naar huis.

De fotoshoot stond gepland op 12 januari, niemand had gedacht dat je dan al thuis kon zijn… Sonja kon de afspraak verzetten. En zo hebben we de shoot voordat we naar huis gingen nog gedaan. Met onze gedachten waren we er niet helemaal bij, zaten we al in de auto onderweg naar huis, maar toch zijn het prachtige foto’s. Een emotionele tijd vol verdriet, angst, onzekerheid en heel veel liefde op de meest prachtige manier afgesloten met deze foto’s. Daar zijn we je altijd dankbaar voor lieve Sonja.

Onze prachtige zoon, Revy, geboren met 32.4 weken zwangerschap mocht mee naar huis op 10 januari (omgerekend 36.3 weken zwangerschap). Hij doet het fantastisch, we zijn enorm gezegend. ?
Joep en Priscilla.