Raf & Vince

Van de ouders:

Nadat wij begin 2017 ons eigen huis hadden verkocht en tijdelijk een woning hadden gehuurd, hebben wij halverwege het jaar onze droomwoning gevonden. Dit was voor ons het moment om voor een 2e kindje te gaan. Dolgelukkig waren wij dan ook dat wij begin juni direct opnieuw in verwachting waren. Onze 2,5 jaar oude dochter Lola vond het ook prachtig.. De zwangerschap van Lola was zeer voorspoedig verlopen, ze kwam met 41 weken ter wereld. Wel is ze direct 1 week opgenomen geweest in het ziekenhuis vanwege een antibiotica kuur. Helaas werd de komende zwangerschap totaal anders..

Op 23 juni hadden wij de eerste afspraak bij onze verloskundige, vol goede moed gingen wij er naar toe. Dit is de dag dat we hoorde dat we zwanger waren van een drieling. Het moment dat je dat hoort gaat er zoveel door je heen, van grote blijdschap tot hele grote zorgen. Deze emoties liepen continu door elkaar heen.

De daaropvolgende weken hebben we wekelijks afspraken gehad in het ziekenhuis, vanwege de grote risico’s die aan de zwangerschap van een drieling zijn verbonden. Met 12 weken zwangerschap werd tijdens een afspraak geconstateerd, dat 1 kindje het niet heeft gered. Net toen wij aan het idee gewend waren, was dit een volgende grote schok. De weken daarna hebben we het erg rustig aan moeten doen, om het risico van de andere 2 kindjes te beperken. Iedere week was het weer toeleven naar de volgende afspraak in het ziekenhuis, met iedere keer vrees voor de echo die zou komen.

Na een aantal weken waren we eindelijk wat gerust gesteld want de 2 kindjes deden het goed en groeide goed. Vrolijk gingen wij dan ook na onze 20 weken echo, eindelijk geen zorgen. De 20 weken echo was ook super, tot het moment dat de baarmoederhals uit routine bij een meerling werd opgemeten. De baarmoederhals bleek ernstig verkort te zijn, er volgde direct gesprekken met gynaecologen en neonatologen. Absolute bedrust was noodzakelijk en we kregen medicijnen voorgeschreven. Opnieuw volgde een periode met grote onrust.

Eenmaal thuis kwam het besef, absolute bedrust was vereist tot aan de bevalling, en we waren pas 20 weken zwanger. De weken verstreken en bij 24 weken was er een klein juich moment, onze 2 kleintjes waren levensvatbaar. Tot het moment dat we bij 24 weken en 4 dagen bloed verloren. Dit was het moment dat we contact opnamen met het ziekenhuis, we moesten direct komen. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen bleek dat de baarmoederhals nog verder was verkort. Opname in het ziekenhuis was noodzakelijk, omdat de bevalling ieder moment kon doorzetten. Daar zaten we dan midden in de nacht, waarin we gesprekken moesten voeren met kinderartsen, gynaecologen, neonatologen. We moesten onmogelijke keuzes maken, wat de artsen moesten doen als de bevalling nu door zou zetten. De kansen van de kinderen waren namelijk niet geweldig bij deze termijn. Wij hebben aangegeven dat ze er alles aan moesten doen om ze te redden, wij hadden er namelijk tot nu toe ook alles aan gedaan. We kregen ook gelijk weeënremmers en longrijping toegediend. Gelukkig zetten deze nacht de bevalling niet door.

Door de weenremmers wisten we ook de 28 weken termijn te bereiken, weer een mooi moment. De gynaecologen besloten op dat moment de weeënremmers er af te halen. De volgende dag braken de vliezen, wat was dat schrikken, het zou nu toch gaan gebeuren. We werden overgebracht naar de verloskamers en kregen opnieuw weeenremmers en longrijping toegediend. Godzijdank zetten ook die nacht de bevalling niet door. Wel moesten we in die nacht gaan verhuizen. Het Radboud ziekenhuis in Nijmegen had niet voldoende capaciteit voor de opvang van de baby’s. Omdat ze wel verwachtte dat we die nacht gingen bevallen werden we met spoed per ambulance overgebracht naar het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven. Een rit met heel veel stress, waarin we bang waren dat alles voor niets was geweest, als we onderweg alsnog zouden bevallen, maar de artsen garandeerde dat de rit van 1 uur haalbaar was.

Aangekomen in Veldhoven, waarin we heel goed werden ontvangen en gerust gesteld, zakte de weeën ook. Uiteindelijk hebben we de zwangerschap in Veldhoven nog 1 week weten te rekken. Met 29 weken en 1 dag zette de bevalling toch door. Onze jongens Raf en Vince zijn op 21 november om 06.08 en 06.10 geboren middels een keizersnede. De bevalling verliep goed, maar wat waren ze klein. Direct werden ze overgebracht naar hun nieuwe kamertje op de Intensive Care Unit. De jongens hadden een goede start, ze kregen wel hulp met de ademhaling middels CPAP. Na 1 week werd de CPAP er af gehaald, en ze ademde zelfstandig, wat was dat fijn om te zien. Nog even aansterken en we mochten overgeplaatst worden naar een Medium Care afdeling dichterbij huis.

Helaas liepen beide jongens een infectie op, antibiotica en opnieuw CPAP was noodzakelijk. De jongens waren erg ziek, en dit was slopend voor ons. Er waren continu artsen om de couveuse van de jongens, met onderzoeken voor de jongens, verschrikkelijk om te zien. Op een gegeven moment ging het zo slecht met de jongens dat de artsen beademing overwogen. Gelukkig was er een arts die aangaf dat de jongens nog 1 nacht de kans kregen om zich zelf te bewijzen. Deze nacht lieten de jongens zien dat ze sterk waren, en de beademing was niet nodig, CPAP was voldoende een hele opluchting.

Na een week waren de jongens hersteld en mochten we eindelijk worden overgeplaatst naar het Jeroen Bosch Ziekenhuis. Eindelijk mochten de jongens de Intensive Care verlaten, we waren een stapje dichterbij huis. Dit was voor ons het moment om de shoot met Earlybirds te plannen. Een hele leuke ochtend, waarin we alle zorgen van de afgelopen maanden wisten te vergeten. Dit was ook de ochtend dat grote zus Lola haar broertjes voor het eerst in een open bedje kon bewonderen.

Het ging super met de jongens in Den Bosch, stiekem gingen we al fantaseren over de thuiskomst. Tot dat op Nieuwsjaarsdag het noodlot opnieuw toesloeg. Raf is 2 dagen daarvoor heel erg ziek geworden, en er is bloed en hersenvocht afgenomen voor onderzoek. Raf blijkt een bacteriële hersenvliesontsteking te hebben opgelopen. Wat hebben we al veel tegenslagen gehad de afgelopen maanden, maar deze kwam harder aan dan ooit. Raf is gelukkig al aan het opknappen echter de onzekerheid zal jaren blijven. Of en wat de blijvende schade aan de hersenen zal zijn door de ontsteking zal de toekomst moeten uitwijzen.

De afgelopen maanden zijn voor ons zeer heftig geweest, met inmiddels 12 weken non-stop ziekenhuis iedere dag, met hoogtepunten maar ook veel dieptepunten. De komende jaren blijft voor ons zeer onzeker omdat het afwachten is hoe Raf zich gaat ontwikkelen. Dankbaar zijn wij voor de foto reportage die een mooie herinnering zal blijven voor een zware periode. Met zijn vijven zullen we het gaan redden, hoe moeilijk en onzeker de toekomst ook zal zijn.

———————-

Van de fotograaf:

Op 28 december mocht ik naar Den Bosch om twee prachtige jongens te fotograferen. Raf en Vince geboren na een zwangerschap van 29 weken en één dag. Inmiddels zijn ze vijf weken oud en wat doen ze het goed! Ze zijn volop aan de borst aan het oefenen. Als ze alles zelf kunnen drinken zullen ze waarschijnlijk snel naar huis kunnen.

Heerlijk om foto’s te maken van dit gezin. Een trotse grote zus is super lief voor haar broertjes en helpt mee waar ze kan. Wat ben ik geschrokken toen ik hoorde van de hersenvlies ontsteking van Raf!

Lieve Rilana, Rob, Lola, Raf en Vince, ik wens jullie alle geluk en gezondheid van de wereld en hoop, met jullie, dat de jongens zullen opgroeien tot grote, gezonde kerels.
Lieve groet, Mieke.