Pelle

Ouders van Pelle:

Na een voorspoedige en zorgeloze zwangerschap, moest ik bij 29 weken ter observatie opgenomen worden in het AMC vanwege wat bloedverlies en harde buiken. Ook bleek ik een blaasontsteking te hebben. Ik kreeg weeënremming en prikken voor de longrijping. Zelf had ik niet het idee dat er een bevalling aan zat te komen. Het bleef inderdaad rustig, dus mocht ik na een paar dagen weer gaan. In de week volgend had ik, behalve extreme vermoeidheid, geen onrustige buiken. Gelukkig maar, vals alarm, dachten we. Net toen ik me weer wat fitter begon te voelen kreeg ik weer last van mijn buik. Dit keer voelde het anders, meer als weeën. Toen de verloskundige een paar uur later kwam had ik al 2 centimeter ontsluiting. We gingen per ambulance naar het ziekenhuis. Nog geen 5 uur later, bij 30 weken, werd Pelle geboren na een vlotte en goede bevalling. Pelle deed het goed. Hij huilde en kon zelfstandig ademhalen. Opgelucht waren we, alles zou goedkomen.

Pelle kreeg kort na zijn geboorte toch moeite met ademhalen en werd aan de beademing gelegd. Hier reageerde hij goed op. Toen de artsen hem weer van de beademing afhaalden ging het mis. Een klaplong, longbloeding en waarschijnlijk een infectie, maakten dat Pelle moest vechten voor zijn leven. Een halve dag later klapte ook zijn andere long in. We bevonden ons in de meest verschrikkelijke nachtmerrie. Maar hoe klein en ziek ons mannetje ook was, hij was vastberaden om te leven. We stonden zoveel mogelijk bij zijn couveuse, hand op zijn hoofdje, zachtjes pratend. Pelle moest weten dat hij niet alleen was.

Niet lang duurde het voordat hij stabiliseerde. Stapje voor stapje verdween alle medicatie en apparatuur om hem heen. Steeds meer een normale baby, en steeds meer van ons. Dit gevoel werd nog sterker toen hij na een kleine twee weken overgeplaatst kon worden naar het OLVG, waar ze familiekamers hebben en werken vanuit een ouder-kindvisie.

Inmiddels doet Pelle, afgezien van het drinken, alles op eigen kracht. Hij is van de monitor af en zal zeer binnenkort naar huis mogen(!).

De fotoshoot met Nicole was fantastisch. Ons dochtertje liep vrolijk door de kamer rond en gaf Pelle lieve aaitjes over zijn hoofdje, Pelle was lekker wakker en wij genoten. Erg fijn om niet te hoeven poseren, maar alles gewoon te laten gebeuren. Echt bewonderenswaardig hoe soepel Nicole dit heeft aangepakt en wat voor een prachtige foto’s zij heeft weten te maken. Alles in haar benadering, en ook alles rondom stichting Earlybirds, is warm, meelevend en meedenkend. Bedankt voor het vastleggen van deze intense en waardevolle periode uit ons leven.

——————–

Fotograaf:

Ik heb mijn Earlybirds fotoreportage voor kleine, dappere Pelle zojuist afgerond. Wat een kleine kanjer! Toen ik aankwam op de afdeling lag Pelle nog te slapen, en kon ik met de papa van Pelle kennismaken. Mama was nog onderweg naar het ziekenhuis met Pelle’s zusje en binnen een kwartier was de familie compleet. Pelle’s zusje van ruim 1,5 was zo lief tijdens de fotoreportage. Je weet natuurlijk nooit hoe kindjes van die leeftijd reageren en of ze wel of geen zin hebben om ‘mee te gaan’ met het klikken van de camera. Maar wat gaf ze lieve ‘aaitjes’ op Pelle’s hoofdje. Pelle vond alles best, het verschonen, het knuffelen in de armen van mama en papa, aandacht van grote zus, en het voeden. Hij gaf geen enkele krimp en genoot van het feit dat hij zijn familie om zich heen had. Zo teder om te zien. Pelle mag waarschijnlijk binnen een paar dagen naar huis. Nog heel even en dan kan het complete gezinsgevoel ook echt thuis gaan beginnen.

Lieve Pelle, je bent een kanjer. Ik vond het tof je te mogen ontmoeten in een omgeving waar je eigenlijk niet je eerste levensdagen hoorde door te brengen. Maar je wordt super goed verzorgd en met de liefde van je ouders en je zusje om je heen, ga je snel de wereld ontdekken en verder een groeispurt nemen. Zet ‘m op!

liefs, Nicole