Pauline

Pauline haar verhaal begon reeds op 13 augustus 2015 in plaats van 21 november 2015. Met 2 conisaties voorafgaand op de zwangerschap was ons meisje ZO welkom.  Ze kon zelf ook niet wachten om ons te ontmoeten zo bleek.

Tijdens de 4 maanden echo werd me aangeraden om niet meer te intensief te sporten of zware huishoudelijke klussen meer uit te voeren omwille van een verkorte baarmoederhals. Dit werd zeer strikt opgevolgd want er mocht niets mis gaan met ons kindje. Tijdens de 20 weken echo op 10 juli 2015 wilde de gynaecoloog plots toch een inwendig onderzoek doen. Een paar uur later lag in Leuven op de operatietafel voor het plaatsen van een cerclage. De vruchtwaterzak was reeds aan het indalen door de verzwakte baarmoederhals.  Er was een 50% slaagkans maar ons meisje zat na de operatie terug op haar plaats. Na enkele dagen mocht ik naar huis en daar heb ik complete platte rust strikt nageleefd.

Op 30 juli merkte ik opnieuw een bloeding op. Op de spoed meldden ze ons dat de vliezen er terug door kwamen en een tweede keer een cerclage plaatsen geen optie was. We waren dus op het ergste voorbereid. Ik kreeg weeënremmers toegediend en alles werd terug rustig. De dag erna lag ik opnieuw in Leuven.

De avond dat ze 25 weken oud was beslisten we dat we de dag erna met longrijping zouden starten. De papa had de afdeling intensieve zorgen bezocht en was er in gerust gesteld, dat mocht ons meisje te vroeg komen, ze haar daar goed zouden kunnen opvangen. Die nacht kreeg ik opnieuw weeën. Er werd me gezegd dat het een kwestie van een paar uur zou zijn dat ons meisje geboren zou worden.  De overlevingskansen lagen op dat moment niet in haar voordeel. Maar wonder boven wonder ebte de weeën ook deze keer weer weg. Ik kreeg versneld 2 injecties longrijping.

Op de avond van 12 augustus 2015 kreeg ik buikpijn maar er waren op de monitor geen weeën te detecteren. De ochtend van 13 augustus 2015 werd de monitor lager geplaatst en daar waren wel weeën te zien. Die middag om 14.55 uur kwam ons prinsesje ter wereld.

Na een korte natuurlijke bevalling was ze er, en ze liet direct van zich horen. Haar horen huilen was het allermooiste geluid. Ook ademde ze zelf en ze hebben haar daarna nooit moeten intuberen. We mochten haar na de eerste zorgen even vasthouden. Vanaf toen is ons leven met z’n drietjes begonnen en we gingen er allemaal 100% voor.  Met haar 36 cm en 900 gram was ze op 25 weken en 5 dagen al een flinke meid. De geboortekaartjes gingen op de bus en onze reis, van in totaal 104 dagen, in het ziekenhuis kon beginnen. Ik mocht de eerste dag al met haar kangeroën. Wat een kwetsbaar klein wezentje op mijn borst.

Maar dag na dag, week na week, is ze ons en het verplegend personeel blijven verbazen met haar vooruitgang. Met 1 infectie en enkel 1 keer wat vocht in een hersenkamer heeft ze haar verblijf NIZ Leuven met glans doorstaan. Op 6 oktober, met 2280 gram, mocht ze naar een ziekenhuis dichterbij. Hier moest ze nog aansterken en zelf leren drinken.

Op 18 november 2015, met een mooi gewicht van 3850 gram en 52 cm groot, mochten we afscheid nemen van het ziekenhuis. Hier begint nu het tweede deel van onze reis samen.