Owen

Na een vrij relaxte zwangerschap waarbij ik totaal geen last heb gehad van zwangerschapskwalen begon ik op 5 juli, met week 31-6, rond 18:00 last te krijgen van pijnlijke harde buiken. Door mijn diabetes type 1 had ik elke twee weken controles bij de gynaecoloog in het CWZ en wist ik dat ik bij vragen contact op moest nemen met het ziekenhuis. Rond 19:00 belde ik het ziekenhuis en werd er aangegeven dat, wanneer de weeën onregelmatig zijn en niet toenemen, het voorweeën konden zijn. Ik hoefde me dus niet druk te maken, mijn weeën waren namelijk heel onregelmatig en namen niet in kracht toe. Diezelfde nacht werd ik steeds vaker en regelmatiger wakker van de pijn, de weeën kwamen elke tien minuten en duurde precies 1 minuut. Dit baarde mij zorgen en ik nam weer contact op met het ziekenhuis. Zij gaven aan dat het verstandig zou zijn om even langs te komen zodat ze konden kijken wat er aan de hand was.

Eenmaal in het ziekenhuis werd er een echo gemaakt om te kijken of de baarmoedermond verkort was. Dit zou namelijk kunnen duiden op de start van een vroegtijdige bevalling. Al snel was duidelijk dat mijn baarmoedermond zo was verkort dat deze niet meer zichtbaar was op de echo. Uit het opvolgende inwendige onderzoek bleek dat ik al 2 cm ontsluiting had.

De bevalling was ingezet. Het was nu een kwestie van rekken. Ik kreeg hiervoor weeënremmers en longrijpingmedicatie toegediend. Het doel was om de bevalling nog minimaal 48 uur uit te stellen. Dit was de tijd die voor de medicatie nodig was om optimaal zijn werk te kunnen doen. Aan het eind van de middag op 6 juli braken de weeën helaas al door de weeënremmers heen en namen ze in een flink tempo in kracht en frequentie toe. Ik vroeg bij de verpleging om pijnmedicatie en om 18:00 kwam de gynaecoloog kijken of dit een mogelijkheid was. Dit was niet meer mogelijk, ik had al 9,5 cm ontsluiting en ik mocht zelfs al gaan persen! Na een korte periode persen werd Owen met 32 weken en 1712 gram op 6 juli geboren. Hij huilde kort en werd voor enkele seconden bij mij op mijn borst gelegd. Hierna is hij meegenomen door de kinderartsen en naar de afdeling Neonatologie gebracht.

Op het moment van de fotoshoot zijn we precies 4 weken verder en wat doet Owen het goed! Hij heeft al zoveel mooie stappen gemaakt, van de CPAP af, uit de couveuse, van de low-flow af, van het infuus af, uit het warmtebedje en hij drinkt sinds kort ook al super goed aan de borst! Wij zijn super trots op onze kleine vent en we kunnen niet wachten totdat hij lekker mee naar huis mag.