Lowen

Toen het derde trimester begon ben ik gaan kwakkelen. Cholestase werd geconstateerd en een ‘toen nog’ milde zwangerschapsvergiftiging. Tot zondag 3 juli. Ik was net weer een weekje thuis van een week ziekenhuis opname. Mijn bloeddruk was aan de hoge kant, ik had weer meer eiwit in de urine en het vocht in mijn lichaam bleef toenemen. En dan ook nog die rot diabetes. Ze besloten me te houden en de rollercoaster begon. Elke dag 2/3 keer aan de ctg, 24 uurs urine sparen, bloeddruk meten en ga zo maar door. Met het uur leek ik zieker te worden. Woensdag 6 juli kwam de gynaecoloog langs. Op dat moment was ik 33 weken. Ze hakte eindelijk de knoop door en zei we gaan je met 34 weken inleiden. Mijn gedachtes waren alleen nog maar: ik moet bevallen. Ik trek het niet meer. Een rondleiding op de neonatologie hadden we al gehad voor het geval dat. ‘Nog een weekje’ dacht ik bij mezelf. ‘Dat moet ik vol kunnen houden’. Tot dat het avond werd. Ik lag aan de ctg en voelde ineens water tussen mijn benen. Ze vermoedden vruchtwater maar het bleek later toch urine te zijn geweest. In dat halfuur dat ze mij gingen controleren werd ik heel erg benauwd. Het vocht was achter mijn longen komen te zitten. Hals over kop werd ik om 23:50 naar de O.K gereden en is onze zoon om 00:13 geboren. Wat was je knap en wat leek je op je zus! Je was wel erg groot voor je termijn. Maar dat risico is er als je diabeet bent. En dat is het gemene ervan. Je ziet eruit als een voldragen kindje maar van binnen ben je een prematuurtje. Maar tot nu toe mogen we in onze handen knijpen hoe goed je het al die tijd nog heb gedaan! Je bent inmiddels van de zuurstof af en hebt alleen nog een sonde. Ook lig je nog aan een monitor zodat ze je in de gaten kunnen houden ivm dipjes in je saturatie. Beetje bij beetje knappen we elke dag een beetje op en hopen we dat we snel naar huis mogen met z’n allen! Dankbaar ben ik voor deze mooie foto’s wat stichting Earlybirds voor ons heeft gemaakt. Een prachtige herinnering in deze spannende maar ook bijzondere tijd!