Olivier

Van de ouders:

Na een bardienst bij de tennis te hebben gedraaid en bij het kijken van wat rugby op de bank begon ons verhaal.
Aan het einde van middag, op dat moment 26+5 weken zwanger, kreeg ik opeens last van harde buiken (wat weeën bleken te zijn), die naarmate de avond vorderde, steeds frequenter en heviger werden. Op een gegeven moment besloot mijn vriend om de verloskundige te bellen, omdat het te veel werd in zijn ogen. De verloskundige is toen langsgekomen en heeft ons doorgestuurd naar het OLVG ziekenhuis om uit te sluiten dat het een beginnende bevalling was. Daar bleek dat ik daadwerkelijk weeën had en mijn lichaam de bevalling had ingezet, binnen een uur had ik al 5cm ontsluiting. Aangezien ze dachten dat het kindje direct zou komen, zijn we met spoed met de ambulance naar het AMC gebracht, omdat daar een afdeling is voor extreem prematuur geboren kinderen. We kwamen in de shock-room voor acute spoedgevallen terecht waar zo’n 15 artsen van verschillende expertises klaar stonden voor het geval dat het nodig was. Dat bleek gelukkig niet nodig te zijn, we werden doorgereden naar de afdeling voor acute bevallingen. Daar hebben de artsen en verpleegkundigen er alles aan gedaan om de bevalling uit te stellen door middel van weeënremmers en rust. Waardoor ik uiteindelijk na 2 dagen van weeën en maximaal 3 uur slaap onze zoon met precies 27 weken om 03:23 op de wereld heb gezet.

Dat was bij 27 weken zwangerschap nogal een grote schrik. Een extreem prematuur geboren mannetje van 1.090 gram. We kwamen in een medische molen waar we nooit van wisten. Op dag twee hebben we hem samen ingeschreven bij het gemeente loket, bijzonder om samen te doen in onze situatie. Olivier, die bont en blauw geboren is door wat geklemd te hebben gezeten bij de bevalling, kende een hele goede start! Meteen heeft hij een mooie lijn omhoog ingezet. Na 10 dagen op de Neonatale Intensive Care Unit (NICU) met alle slangen, infusen en medicatie, stoppen met ademen, sondevoeding enzovoorts mocht hij dan ook naar de NICU met High-Care, een mooie stap vooruit. Hier heeft hij 5 weken doorgebracht in een kamer met uitzicht over Amsterdam en op de Arena. Zijn ademhalingsondersteuning werd hier afgebouwd van de CPAP naar de High-Flow en dat was dan ook het moment dat hij geen NICU meer nodig had en verhuist is naar de Post-IC afdeling in het Spaarne in Haarlem. Het was een erg spannende periode vol met zorgen en bakken informatie mbt zo’n kleine en de processen er om heen. De eerste 38 dagen sliepen papa en ik in het Ronald McDonald huis om zo dicht mogelijk bij Olivier te kunnen zijn. Wat super fijn dat deze mogelijkheid bestaat!

Sinds 4 weken slapen we weer thuis en rijden we elke dag naar Haarlem op en neer. Olivier groeit goed en we zien hem elke dag sterker worden. We zijn inmiddels aardig bedreven in het verschonen en schoonhouden van de kleine. Maar kijken ontzettend uit naar de komende weken van groei, vooruitgang, leren drinken en uiteindelijk dat hij mee naar huis kan met ons.

Wat ons van deze tijd zal bijblijven zijn de mensen die zich op allemaal verschillende manier inzetten voor het welzijn van Olivier en de aandacht voor ons. Van het team van het OLVG, het AMC bij de bevalling, het team van de NICU op het AMC (inclusief maatschappelijk werk en vrijwilligers van het Ronald McDonald Huis) de lieve ambtenaar die het Stadsloket om 16:55 openhield voor twee op adrenaline draaiende en emotionele ouders om Olivier in te laten schrijven, het team op de Post-IC van het Spaarne Gasthuis in Haarlem en organisaties als Care4Neo en stichting Earlybirds (Super bedankt  @hesterhielkemafotografie). Die maken deze reis voor ons dragelijker en voor Olivier, naar omstandigheden, een zo goed mogelijke start van zijn leven.