Noah

Van de ouders
13 augustus had ik met mijn moeder en oma afgesproken om te gaan baby shoppen in Zaandam bij babyland. Ik was op dit moment 27 weken zwanger.
In de auto daar naartoe kreeg ik een beetje last van een harde buik maar ik maakte me toen nog nergens zorgen over. Dat hoort erbij dacht ik. Eenmaal daar voelde ik iets lopen en ging snel naar de wc. Het was bloed. Ik had gelijk mijn verloskundige gebeld en voor ik het wist stonden er twee ambulances voor de deur. Ik belde mijn vriend om te vertellen dat ik even naar het ziekenhuis ging voor een controle maar dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Hij vertrouwde dit niet en kwam heel snel naar het ziekenhuis in Zaandam. Op de echo was te zien dat er sprake was van placenta previa ofwel een voorliggende placenta. Ondertussen bleef ik veel bloeden en kwam het in golven. Vanuit Zaandam ben ik met de ambulance naar het AMC gebracht omdat ik pas 27 weken zwanger was. In het AMC werd ik een kamer ingereden waar ik en de baby weer wat controles kregen. Op een gegeven moment voelde ik mezelf wegzakken. Dit was niet heel gek, want ik hoorde later dat ze partiele abruptio (loslating van de placenta) hadden gezien bij mij en dat ik ondertussen al meer dan 2 liter bloed was verloren. Er gingen alarmen af en ik hoorde iemand tegen me zeggen “Oké niet schrikken maar we gaan nu rennen”. Natuurlijk raakte ik hierdoor juist in paniek en had ik geen flauw idee wat er aan de hand was. “We moeten hem gaan halen” hoorde ik iemand zeggen terwijl we langs de couveuses in de gang reden. Ik weet nog dat ik zei “nee dat kan niet!” Want dit was natuurlijk totaal niet hoe ik dacht dat mijn zwangerschap en bevalling zou lopen. Ik bleef naar mijn vriend vragen want die was er nog niet.
Hij moest er natuurlijk zijn nu ik kan dit toch niet zonder hem. In de operatiekamer kreeg ik een masker over mijn neus en mond en ondertussen een katheter. Dit moest natuurlijk allemaal heel snel omdat ze zagen dat het niet goed ging met de baby.
Een spoedkeizersnede onder algehele narcose. En toen ik wakker werd was ik opeens moeder.
Mijn vriend was er gelukkig op tijd bij om onze zoon op te vangen toen hij geboren werd.

Noah Benjamin van Leeuwen geboren op 13 augustus met 1080 gram.
10 weken later waarvan 4 weken NICU in Amsterdam en 6 weken post-ic in het Spaarne gasthuis. Is Noah na heel lang vechten op 23 oktober met 2580 gram eindelijk thuis ♥️.
Wij zijn mega trotse ouders van een hele sterke, dappere stoere kleine man. En zijn onwijs aan het genieten samen.

Maarten heeft een dag voor Noah’s ontslag nog deze prachtige fotoreportage kunnen maken. Zo ontzettend waardevol.
Wij zijn hier heel erg dankbaar voor!

Veel liefs,
Jesse, Tamara en Noah

Van de fotograaf
Op zondag 22 oktober mocht ik namens stichting Earlybirds een fotoreportage maken van Noah. Noah is geboren met 27 weken zwangerschap. Tijdens mijn bezoek is Noah 10 weken oud.

In de hoofdingang van het Spaarne Gasthuis Haarlem ontmoet ik Tamara, de moeder van Noah. Enthousiast vertelt zij het goede nieuws: Noah mag morgen al naar huis! Het maken van de fotoreportage had geen dag langer kunnen wachten. We lopen naar de kamer waar Noah ligt. Omdat bij Noah de MRSA bacterie gevonden is, trek ik bescherming aan: schort, mondkapje en handschoenen. In de kamer maak ik kennis met Jesse, de vader van Noah. Noah ligt lekker te slapen in zijn bedje. Tijdens het maken van de foto’s beslaat mijn bril. Dit komt door het mondkapje. Gelukkig kan ik zonder bril ook nog e.e.a. zien en gebruikt de camera autofocus. Bij het maken van de reportage slaap Noah: in zijn bedje, tijdens het weghalen van de plakjes van zijn borst, bij het optillen uit het bedje en bij het op schoot gaan bij zijn moeder.

Lieve Tamara en Jesse, wat fijn dat jullie morgen eindelijk met Noah naar huis mogen gaan. Ik wens jullie heel veel liefde en geluk toe.