Newt

Mei 2023 bleek ik zwanger te zijn van een jongetje en mijn partner en ik belandde bovenop een roze wolk. De zwangerschap liep op rolletjes. Ik fietste er letterlijk en figuurlijk doorheen. Dat maakte ook dat ik ervoor gekozen had pas met 36 weken met verlof te gaan. Met nog een week op de kalender voor mijn verlof had ik absoluut niks te klagen. Tot ik op de ochtend van precies 35 weken zwanger wakker werd met “ongesteldheidskrampen”. Indalingsweeën dacht ik bij mezelf. Ik had nog gegoogled “hoe pijnlijk zijn indalingsweeën”. Die zaterdag bleek toevallig mijn surprise babyshower te zijn, en tevens de start van mijn bevalling.

In de nacht van zaterdag op zondag ben ik gaan spoken, maar nog steeds met het idee dat het indalingsweeën waren. Tot zondagochtend 4:00 uur, toen ik besloot de pijn maar eens te gaan timen. Om 5:00 uur kwam ik tot de conclusie dat de pijnscheuten iedere 2 a 3 minuten kwamen. Ik wekte mijn man en hevig snikkend bekende ik (ook aan mezelf) dat ik dacht dat de bevalling was begonnen. Wat moeten we nu? Ik ben nog maar 35 weken zwanger.

Samen hebben we op bed alle boeken en documentatie die we hadden erbij gepakt in de hoop te vinden wat we moesten doen. Het was 5:00 uur op zondag ochtend, dan ga je de verloskundige toch niet bellen als er niks aan de hand is?!
Om 5:30 verloor ik ineens bloed. Oeps. Ja nu moeten we toch echt gaan bellen. Dit is niet goed.

De dienstdoende verloskundige kwam en constateerde 2 cm ontsluiting. Jep, pak jullie spullen maar, we gaan naar het ziekenhuis. En zo vertrokken wij naar het ziekenhuis voor een medische bevalling. Gelukkig hadden we al een groot gedeelte van de bevaltas klaar staan.

In het ziekenhuis werden nog wat onderzoeken gedaan en werd aangegeven dat met 35 weken er geen remmers meer gegeven werden. Het had ook nog zo kunnen zijn dat de weeën vanzelf zouden stoppen en ik met 2 cm ontsluiting alsnog zou kunnen voldragen. Maar de kleine man in mijn buik dacht hier anders over en de bevalling zette door.

Zondagavond om 20:14 werd onze zoon Newt geboren met 35+1. Bij de geboorte lag hij slapjes op mijn buik. De navelstreng is nog snel door papa doorgeknipt en vrijwel meteen werd hij meegenomen voor onderzoeken en ondersteuning, omdat hij niet huilde, maar kreunde. Geen gouden uurtje, niet het laten uitkloppen van de placenta, alles wat ik vooraf bedacht had, liep helemaal anders.
Ineens ben je ook niet meer aan het aftellen voor je met verlof kan, maar ben je moeder van een prematuurtje.

Ondanks dat Newt weinig conditie had, aan de monitor lag, een neus sonde kreeg voor zijn voeding en in de couveuse moest om zijn temperatuur een handje te helpen, lag hij drie kwartier na de geboorte al wel lekker bij mama te buidelen en 3 uur later al bij mij aan de borst voor zijn eerste slokje. Yes! Super knap!

Omdat mijn melkproductie nog op gang moest komen heeft hij 2 dagen voornamelijk kunstvoeding gekregen van het ziekenhuis. En elke dag spendeerde ik uren en uren om lepeltjes en vervolgens cupjes colostrum uit mijn borsten te persen. Wat was ik trots als ik na een uur 4cc moedermelk had afgetapt. Na 2 dagen kwam het eindelijk op gang en na 4 dagen kon mijn zoon volledig van de kunstvoeding af.

In het ziekenhuis konden we de eerste week gelukkig samen bij Newt blijven gedurende de dag en de nacht.
Na 1,5 dag mocht Newt van de monitor af en na 2,5 dag mocht hij ook uit de couveuse en in een warmtebedje. Super knap al! Helaas bleek Newt wel last te hebben van geelzucht en dus 24 uur onder de blauwe lamp van de fototherapie. Ondertussen ging hij wel steeds meer zelfstandig drinken en groeide hij goed. Elke dag ging het een beetje beter.

Na een week werden we overgeplaatst naar de logeersuites en kon er 1 ouder bij hem blijven gedurende de dag en de nacht. Dat was ontzettend fijn. We leerden zelf zijn sondevoeding te geven en af te koppelen en deden de verzorging zo veel mogelijk zelf.

Newt is ondertussen bijna 3 weken oud en sinds bijna een week zijn we weer lekker thuis. We zijn nog wel met een sonde naar huis gegaan, maar ook die is enkele dagen nadat we thuis zijn gekomen eruit gehaald. Hij doet het zo ontzettend goed!

Het was heel erg schrikken dat we zo veel eerder dan gepland ouders werden. Maar we zijn ontzettend goed verzorgd door de lieve medewerkers van het Bravis Moeder & Kindcentrum. We moeten de gebeurtenissen nu alleen nog voor onszelf een plekje gaan geven.

Bedankt fotograaf Mijke en Stichting Earlybirds, voor het vastleggen van dit intieme momentje met ons kersverse gezinnetje. Het is een waardevolle en tastbare herinnering aan de intensieve periode in het ziekenhuis.