Milo

Van de ouders
Op 5 december 2024 hielden wij in de vroege ochtend een positieve test in onze handen. We waren super blij en dankbaar. Bij de 13 weken echo verhulde ons kindje al dat hij een jongetje is. We wisten het meteen: hij zou Milo gaan heten.
De eerste weken waren pittig, met veel buikpijn, maar daarna verliep de zwangerschap eigenlijk heel onbezorgd.
Tot aan de 22 weken en 5 dagen. Midden in de nacht werden we wakker, het leek alsof de vliezen waren gebroken en er was hevig bloedverlies. We gingen met spoed naar het ziekenhuis, waar artsen ons vertelden dat de bevalling mogelijk was begonnen en dat we daarmee, gezien de termijn, Milo zouden verliezen. Het was verschrikkelijk.
’s Ochtends bleek dat mijn placenta laag lag en dat het bloedverlies waarschijnlijk daar vandaan kwam. Wel was de baarmoedermond wat verkort, waar ik progesteron voor kreeg. We mochten opgelucht naar huis. Het zou toch met een ‘sisser’ aflopen.
Nog geen week later, bij 23 weken en 2 dagen, kreeg ik harde buiken die contracties bleken te zijn. Mijn baarmoedermond verkortte bij elke samentrekking. De artsen konden niets doen om het tegen te gaan. Qua termijn was het te vroeg om de weeën te remmen en te vroeg om Milo’s leven te redden. We werden opnieuw voorbereid op het ergste.
Na een hele lange, heftige nacht werd in de ochtend opnieuw een echo gedaan, waar bleek dat de cervixlengte was gestabiliseerd. We werden doorgestuurd naar het Radboud om mogelijk een cerclage te krijgen. Eerst kon ik nog geen cerclage krijgen omdat mijn buik te onrustig was, maar na een soort weeënremmers werd mijn buik iets rustiger en werd de dag erna toch met spoed de cerclage geplaatst. Er volgden bijna tien spannende weken bedrust, met meerdere ziekenhuisopnames door bloedverlies, contracties, weeënremmers en longrijping. Iedere dag waarop Milo nog in mijn buik zat voelde als een overwinning. Waar we in het begin niet verder durfden te kijken dan 24 weken, groeide langzaam de hoop op een goede afloop. Uiteindelijk hielden we het vol tot 32 weken en 2 dagen. Toen zette de weeën door en moest de cerclage worden verwijderd. Ondanks iedere minuut een wee, vorderde de ontsluiting niet. Er moest er een spoedkeizersnede plaatsvinden, omdat Milo’s hartje de weeën niet goed kon verdragen. En daar was hij dan, onze lieve, sterke Milo. Met 44 cm en 1750 gram werd 24 juni 2025 voor altijd zijn dag.
Vanaf het eerste moment deed hij het goed. Buiten een bloedtransfusie en de ‘normale’ premature perikelen was de weg op neonatologie vrij rustig. Na alles wat we hadden meegemaakt, waren we dankbaar dat hij met 32 weken geboren werd. Het was een termijn waar we alleen maar van hadden durven dromen. Na twee dagen in het Radboud mochten we al naar het Maasziekenhuis in Boxmeer, waar we bij Milo op de kamer konden slapen. Hier heeft Stefan van Stichting Earlybirds prachtige foto’s gemaakt, waar we heel blij mee zijn!
Na precies een maand mochten we eindelijk naar huis om te genieten van ons vrolijke mannetje. Een lief jongetje dat graag drinkt en knuffelt, houdt van muziek en met grote, nieuwsgierige ogen de wereld om zich heen bewondert.
Wat zijn we dankbaar voor de expertise en begeleiding in het Radboud, op de kinderafdeling van het Maasziekenhuis en ons fantastische netwerk die ons heeft ondersteund in deze moeilijke tijd. En natuurlijk zijn we het meest dankbaar voor ons mooie mannetje. Voor ons voelt het als een wonder dat hij er is en dat we nu van hem mogen genieten!
– Stefan van Stichting Earlybirds was voor ons een hele fijne en respectvolle fotograaf in het ziekenhuis. Hij heeft ons los gelaten om ons eigen ding met Milo te doen en daarin mooie beelden vastgelegd in de verzorging van ons mannetje. Je merkte eigenlijk niet dat Stefan er was en ook voor Milo gaf het weinig extra prikkels, doordat zelfs de camera zonder geluiden was. Superfijn dat deze mogelijkheid er was!

Van de fotograaf
Het liep langzaam tegen de zomervakantie aan toen ik weer twee aanmeldingen voorbij zag komen voor het Maasziekenhuis. Eén daarvan was voor Milo en zijn ouders.
Ik las in de opmerkingen dat ze ook al in het Radboud hadden gelegen en dat Milo al een heel avontuur achter de rug had. Toen ik voor een andere reportage in het ziekenhuis was, ben ik dan ook gelijk even kennis gaan maken en we zouden contact houden om een afspraak in te plannen voor een mooie fotoreportage.
Op zondag 12 Juli stond ik zoals afgesproken met mijn camera klaar om de foto’s te mogen maken. Ondanks de hele heftige tijd die de ouders al meegemaakt hadden met Milo, waren ze erg blij en ontspannen en keken ze er naar uit om gewoon even als gezin alle aandacht voor elkaar te hebben.
De fotoreportage verliep dan ook heel soepel en ook Milo werkte goed mee.
Als fotograaf van de Earlybirds voelt het altijd weer heel speciaal om bij deze speciale momenten aanwezig te mogen zijn.
Milo, ik wens jou en natuurlijk je ouders alle goeds toe en dat je maar een grote, sterke jongen mag worden!